γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Η προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων κατά την πρώτη τετραετία και η δημοσιονομική πειθαρχία, συνέβαλλαν στη βελτίωση των προοπτικών της χώρας. Η αντίθεση με την πρότερη τραγική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προφανής. Σε συνθήκες όμως κανονικότητας η κυβέρνηση επέστρεψε στα πελατειακά χαρακτηριστικά του πατρογονικού ελληνικού κράτους, αναβαπτισμένα στις ιδεοληψίες του φιλελευθερισμού.
Πρόσφατα , χιλιάδες ψηφοφόροι της συγκεντρώθηκαν στις πλατείες διαμαρτυρόμενοι για το τραγικό δυστύχημα και όχι μόνο. Σαφώς η κοινωνία αναγνωρίζει πως η επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας από την αντιπολίτευση ήταν ένα μνημείο θράσους και πολιτικής αγυρτείας. Όχι τυχαία τα ποσοστά τους μειώνονται δραματικά, σε βαθμό εξαύλωσης.
Είναι όμως φανερό, πως εξαιρουμένων των κατά βάση αριστερών ψηφοφόρων που αναζητούν συνθήκες μη κανονικότητας για να επιπλεύσουν, οι πολίτες που κατέβηκαν στους δρόμους, είναι «πεινασμένοι» για το είδος της αποφασιστικής και αποτελεσματικής εξουσίας που σήμερα εκλείπει. Η δικαιοσύνη αποτελεί μέρος αυτής, καθώς το άγος του τραγικού δυστυχήματος θα αποκατασταθεί στις δικαστικές αίθουσες, ενώ η διακυβέρνηση απαιτεί ευρύτερους χειρισμούς που δεν φαίνονται ικανοί από τους υφιστάμενους επίδοξους της εξουσίας.
Παράλληλα, οι πολίτες αναζητούν την ηγεσία εκείνη που θα συμπυκνώνει περισσότερα εθνικά χαρακτηριστικά προσδιορισμού και καθοδήγησης και δεν θα άγεται από τις ιδεοληπτικές επιταγές της νεοφιλελεύθερης Ε.Ε. χάρη συλλογικότητας. Ουσιαστικά δηλαδή απαίτησαν να αναπτύξει η κυβέρνηση κοινωνική «σπονδυλική στήλη» βασισμένη στις επικρατούσες κοινωνικές παραδοχές και αναγκαιότητες της διαφανείας και της δικαιοσύνης και πολιτική βασιζόμενη στις αξίες της παράταξης, κάνοντας αποτελεσματικά τη δουλειά της.
Η πορεία της πρότασης μομφής ήταν προδιαγεγραμμένη. Περισσότερο έβγαλε από την αφάνεια πολιτικά πρόσωπα, παρά διαλεύκανε καταστάσεις. Τα τελευταία χρόνια της πενταετούς θητείας του Κυριάκου, οι πολιτικές επιλογές σε οικονομικά, κοινωνικά αλλά και κυριαρχικά ζητήματα αποσταθεροποίησαν και δίχασαν την κοινωνία. Τα επιτεύγματα της ανάπτυξης δεν μεταφράστηκαν σε οικονομική ευημερία για την πλειοψηφία των νοικοκυριών. Αφορούν δυστυχώς τους λίγους.
Οι αλαζονικές συμπεριφορές, οι ενεργειακές ιδεοληψίες, η ταυτοτική απομάκρυνση από την κοινωνία και η ρήξη με την μικοεπιχειρηματικότητα απομάκρυναν σημαντικό μέρος της μεσαίας τάξης. Παράλληλα η τυφλή ευθυγράμμιση με τους ευρωπαίους μιλιταριστές και τα υποτιθέμενα ήρεμα νερά, εμφανίζουν μια γεωπολιτική αστοχία της χώρας, με την Τουρκία ως ειρηνοποιό.
Σήμερα, περιστοιχισμένη από αρκετά βαρίδια που κουνούσαν ποικιλοτρόπως το δάχτυλο στην κοινωνία, σχοινοβατεί ανάμεσα στις λογής βαρονίες και την αποτυχία. Μια επανεκκίνηση με ανακύκλωση των προσώπων αναμοχλεύει μια προβληματική κατάσταση και δεν αρκεί να αντιστρέψει το κλίμα. Απαιτούνται κάθετες ρήξεις σε πρόσωπα και πολιτικές.
Ενδεχομένως και στην κεφαλή της ηγεσίας.
