γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Είναι προφανές πως η κατάρρευση προκλήθηκε από ένα μαζικό ναρκισσισμό. Για αυτή τη λάθος αριστερά, η άνοδος ήταν περιστασιακή, μια παρωδία ριζοσπαστικής ανατροπής. Η εξαπάτηση άλλωστε εσωκλείει μια ατελείωτη γοητεία, επώδυνη βέβαια για όσους ζημιώνονται από αυτήν.
Αλλά και η μεταμόρφωσή της δε βρίθει επαίνων. Η προπαγανδιστική «επικεντρωμένη επιλογή» των ΜΜΕ, επιδιώκει λοβοτομή κάθε συνείδησης, ταξικής, πολιτικής, ιδεολογικής και αξιακής. Κατά τον μακαρίτη Τσαρούχη άλλωστε, «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Για έναν πολιτικό αγνωστικιστή λοιπόν, μια εικόνα, μια παράσταση, μια Μακρόνησος στα πεταχτά ή ένα διαδραστικό show, αρκούν προκειμένου να «κτιστεί» εκ του μηδενός ένας αρχηγός κόμματος. Ακόμη και αριστερού μάλιστα, με το βαρύ ιστορικό φορτίο του Φλωράκη, του Λεντάκη, του Κύρκου και του Αλαβάνου.
Το «κινούν αίτιον» για τη νέα ηγεσία, όπως θα λέγε ο Αριστοτέλης, δεν είναι το αριστερό φρόνημα, παρά η οσμή εξουσίας. Δεν είναι η κτήση αριστερής «ταξικής» συνείδησης, παρά η ατομική υπόσταση. Μια τραγικότητα στην “πανουργία της ιστορίας” του Χέγκελ, σύμφωνη μάλιστα με τις απαιτήσεις του νεοφιλελεύθερου μεταμοντερνισμού. Το νέο είδωλο, άπληστο και ιδιοτελές, κενό θεωρητικής φιλοδοξίας και εποικοδομητικών οραμάτων, στέκει ως Δούρειος ίππος στο κατηγορητήριο του καπιταλισμού, βρίσκοντας το αρχέτυπό του στις μειονότητες και τα δικαιώματα των LGBT, σε βάρος των οικονομικών ζητημάτων, του ψωμιού και του βουτύρου.
Σοσιαλισμός δηλαδή στη βάση των ανθρώπινων σχέσεων και όχι ως θεσμικό – πολιτικό μοντέλο διακυβέρνησης, που αυξάνει τους μισθούς και υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργατών. Αυτή η ερμαφρόδιτη αριστερή πολιτική, μακριά από την παλαιά της αίγλη, προσομοιάζει περισσότερο με ένα είδος κοινωνικού ουτοπισμού, ως ένας κομπάρσος του νεοφιλελευθερισμού στα πλαίσια ενός υπερεθνικού προοδευτισμού. Οι τάσεις συνυπήρξαν βέβαια σε καθεστώς κοινωνικού υποπιασμού, αλλά πλέον στερούνται τον οίστρο και τις ψευδαισθήσεις της εξουσίας.
Οι δρόμοι πλέον είναι διαφορετικοί. Για τη νέα ηγεσία, η εξυγιαντική εκκαθάριση περιθωριοποιεί γνωσιακά, θεωρητικά και εμπειρικά εφόδια με συνοπτικές διαδικασίες. Η ιστορική γενιά του ΣΥΡΙΖΑ, η αυθεντικά αριστερή, αποβάλλεται οριστικά. Το κύκνειο άσμα της «ορθόδοξης» αριστεράς που διαδραματίζεται στο ΣΥΡΙΖΑ, σφραγίζει οριστικά την αποξένωση των «οργανικών διανοούμενων» με το προλεταριάτο, σύμφωνα με τον Α. Γκράμσι. Αλλά η ξιπασμένη και πληγωμένη αριστερή υπερηφάνεια αναζητά δικαίωση για την περιφρόνηση και θέση στο βάθρο των πανθέων.
Οι συγκρούσεις είναι πολλές. Ο διασυρμός, η δυσοσμία και η δολοφονία χαρακτήρων πλέον αφορά τους πρώην συντρόφους.
Αποχώρηση, έξοδος ή διάσπαση∙ η αναζήτηση μιας καθαρτήριας λυτρωτικής διεξόδου φαντάζει μονόδρομος.
