Η Γερμανία με τον Ζεεχόφερ να είναι από την αρχή σκληρός εναντίον των προσφύγων και αυτές οι θέσεις δεν ήθελαν και πολύ να οδηγήσουν σε κρίση την Γερμανική κυβέρνηση. Η Μέρκελ πήγε στις Βρυξέλλες να σώσει την παρτίδα, της έδωσαν χέρι βοηθείας η Ελλάδα και η Ισπανία, αλλά αυτό μάλλον δεν ήταν αρκετό για να πείσει τον Ζεεχόφερ.
Η ίδια η καγκελάριος βάσισε την πολιτική στα ανοιχτά σύνορα, αλλά δεν υπολόγισε σωστά και βρέθηκε με την AfD στην Βουλή να είναι σχεδόν όμηρος του Ζεεχόφερ. Όλες αυτές τις πιέσεις ο Ζεεχόφερ τις ασκεί, γιατί έρχονται τοπικές εκλογές στην Βαυαρία και δεν θέλει να χάσει την αυτοδυναμία που έχει το κόμμα του και επειδή βλέπει την απειλή που λέγεται AfD. Μάλλον έτσι εξηγούνται όλα αυτά. Μπορεί να συμφώνησαν χθες σε κέντρα τράνζιτ στα σύνορα με την Αυστρία αλλά ακόμη δεν μπορεί να πει κανείς τίποτα με σιγουριά, γιατί το SPD κρατάει επιφυλάξεις .
Αυτά στην χώρα που μέχρι πριν από ένα χρόνο έμοιαζε ότι δεν την ακουμπάει καμία κρίση και βαδίζει όπως αυτή ξέρει, αλλά τώρα βιώνει μία κρίση που κανείς δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει.
Η Ιταλία μετά τις εκλογές έκανε τρεις μήνες να σχηματίσει κυβέρνηση, τελικά τα κατάφερε με έναν αμφιλεγόμενο πρωθυπουργό τον Κόντε και υπουργό εσωτερικών τον έναν ακροδεξιό τον Σαλβίνι, ο οποίος με τις θέσεις του για το μεταναστευτικό-προσφυγικό προκαλεί αντιδράσεις στην χώρα του και όχι μόνο. Με τις δηλώσεις ότι θέλει να χαρτογραφήσει τους πρόσφυγες, πολλοί τον κατηγόρησαν ότι επιστρέφει στην εποχή των φυλετικών διακρίσεων και του 1938.
Ο Κόντε κράτησε αυστηρή στάση στην αρχή, αλλά δεν την συνέχισε, γιατί και ο ίδιος εάν θέλει να ανεβάσει τις μετοχές του, θα πρέπει να δείξει ότι δεν είναι υποχείριο του Σαλβίνι και να μην λέει στις συνόδους κορυφής ότι εγώ είμαι νομικός.
Η Αυστρία με το νέο παιδί της ακροδεξιάς, που και αυτός είναι επιθετικός κατά του μεταναστευτικού, είναι από τις χώρες που δεν θέλουν να δεχτούν ποσοστώσεις για τους πρόσφυγες.
Κάπως έτσι φτάνουμε οι πρόσφυγες να είναι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι όπως ήταν οι Εβραίοι την δεκαετία του ‘30. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι γυρίζουμε σε εκείνη τη μαύρη δεκαετία του πολέμου; Φυσικά και ναι, άλλωστε ποιος πίστευε ότι Χίτλερ θα κάνει πραξικόπημα όταν τριγυρνούσε στις παμπ της Βαυαρίας;
Τότε και τώρα, όπως έχει πει εύστοχα ο Ταρίκ Αλί είχε χαθεί το κέντρο και αυτό το κέντρο που δημιουργήθηκε ήταν ένα ακραίο κέντρο. Ίσως ένα σχέδιο Μάρσαλ για την Αφρική, γιατί από εκεί προέρχεται το πρόβλημα είναι μία λύση. Αυτοί όμως που δημιούργησαν το πρόβλημα δεν είναι οι θαλασσοδαρμένοι, αλλά ο Ορμπάν και συνακόλουθοι του.
Σαλβίνι, Ορμπάν, Κουρτς, Κατσίντσκι βάζουν στην ατζέντα στην Ευρώπη. Άνθρωποι που δεν ακούν το σώφρον κατεστημένο. Οι αναταράξεις θα είναι πολλές.
