Εγγράφεις μια λέξη.
Στο προφορικό, το γραπτό σου Αρχείο.
Ξεκολλά κατόπιν.
Αναπηδά μπροστά σου φορές πολλές
και τραβά γι’ αλλού,
για μάτια άλλα που κοιτούνε λαίμαργα,
για αυτιά που όμοια μαθημένα
να τραβούν μαζί σκέψεις μαγνητικές,
των προηγούμενων, των σωρευμένων.
Τότε, εκεί…
η λέξη σε βάζει απέναντι.
Αναμετράσαι
με τις εικόνες, τους ήχους της, που σου φανέρωσε,
τις άλλες, τους άλλους που σού στέρησε,
που στη θέση τους άφησε
σπόρους που με τρόπο βλασταίνουν.
Τον δικό σου.
Άρα θα λείπει,
άρα θα είναι εκεί.
Θα ζεις
Με την παρουσία της, την απουσία της.
Θα ζεις με αυτόν τον υπαρξιακό της διάλογο
και θα κλέβεις θαρρετά από την αθανασία της
και θα υπάρχεις, όσο υπάρχει,
αυτή, μία άλλη λέξη να σε ζει
και θα γίνεις η λέξη σου
και θα γίνεις και συ όπως εκείνη
Χωρίς θάνατο,
για όσο πολεμάς μαζί της
(η έσχατη παρηγοριά σου).
Εικόνα: Leonid Pasternak – The Passion of creation
