Παρατηρώντας την ελληνική κοινωνία τα χρόνια αυτά, από το 2009 και μετά, μπορούμε εύκολα να δούμε τις αλλαγές. Όχι μόνο στον τρόπο ζωής αλλά και στον τρόπο σκέψης. Όχι μόνο από την πλευρά των πολιτών, αλλά και από την πλευρά των κυβερνήσεων. Εύκολα βλέπει κανείς την πορεία της κοινωνίας και την αλλαγή. Ήρθε σιγά σιγά και μεταμόρφωνε τη ζωή μας μήνα με τον μήνα. Θέλαμε πάλι τον έλεγχο του μέλλοντός μας.
Η συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, στις αποφάσεις ήταν πάντα ζητούμενο. Η συμμετοχή στη συζήτηση. Στην αρχή με τις διάφορες πλατφόρμες ηλεκτρονικής διαβούλευσης φάνηκε ότι ξεκινούσε μια νέα εποχή αλλά γρήγορα ναυάγησε. Έφταιγαν οι χειρισμοί από το κράτος; Έφταιγε το ότι οι πολίτες δεν είναι «εκπαιδευμένοι» για κάτι τέτοιο; Έφταιγε η κρίση που ερχόταν και είχαν όλοι σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν; Ποιος ξέρει, μπορεί να έφταιγαν και όλα αυτά μαζί. Σημασία έχει το αποτέλεσμα και αυτό ήταν μία στάσιμη κατάσταση. Εκεί που τις αφήσαμε τις πλατφόρμες, εκεί είναι.
Μετά οι πολίτες βρήκαν άλλο τρόπο να ακουστούν, αφού τα επίσημα κανάλια επικοινωνίας δεν ήταν βολικά. Λαϊκές συνελεύσεις και αγανακτισμένοι σε κάθε πλατεία της Ελλάδος. Πιστοί στα ραντεβού τους μαζεύονταν μια φορά την εβδομάδα, έλεγαν τα προβλήματα, έκαναν αναλύσεις, πρότειναν αυτά που θεωρούσαν σωστά και μετά…έφευγαν. Την άλλη βδομάδα τα ίδια. Ακόμα και οι αγανακτισμένοι του Συντάγματος κάποια στιγμή ξεφούσκωσαν, τους παρέσυρε η καθημερινότητα και η δυσκολία της.
Ώσπου αυτή η δυσκολία έγινε απτή, δεν έμεινε μόνο στα λόγια. Την έπιανες σχεδόν στον αέρα. Πείνα, ανεργία, άνθρωποι να ψάχνουν στα σκουπίδια, να κοιμούνται στους δρόμους. Την έβλεπες στους μισθούς και τις συντάξεις και μετά την ένοιωθες στις λαϊκές και τα σούπερ μάρκετ. Και εκεί κατάλαβαν οι πολίτες ότι πλέον δεν αρκούν οι αόριστες συζητήσεις και προτάσεις, είτε αυτές γίνονταν σε επίσημες είτε σε ανεπίσημες δημόσιες σφαίρες. Έπρεπε να προχωρήσουν σε πράξεις για να μπορέσουν να επιζήσουν. Έτσι φτάσαμε στις οργανώσεις. Πολίτες ενώνουν όποιες δυνάμεις έχει ο καθένας, προσφέρουν ό,τι μπορούν και προσπαθούν να καλύψουν τα κενά που θα έπρεπε να καλυφθούν από άλλους, επίσημους φορείς.
Με τις οργανώσεις αυτές να αυξάνονται βδομάδα με την βδομάδα και να παίρνουν και πολλές διαφορετικές μορφές και υφές, αναρωτηθήκαμε αν όντως ο κόσμος τις γνωρίζει όλες. Αν γνωρίζουν αυτοί που έχουν ανάγκη που θα τις βρουν. Έτσι δημιουργήθηκε το Οργάνωση 2.0 [organosi20.gr]. Μια μετα-οργάνωση κατά κάποιο τρόπο, που συγκεντρώνει όσες περισσότερες οργανώσεις πολιτών είναι δυνατόν και τις ταξινομεί για να είναι πιο εύκολο να βρεθούν. Τις ταξινομεί ανά είδος, ανά στόχο δηλαδή αλλά και ανά περιοχή στην οποία δρουν. Ταυτόχρονα προσφέρει και στις οργανώσεις χώρο στο διαδίκτυο ώστε να ακουστούν, να δείξουν τι κάνουν αλλά και να συνεργαστούν, να οργανωθούν.
Το αν αυτό το ρεύμα οργάνωσης και αλληλεγγύης παραμείνει, απομένει να το δούμε. Προς το παρόν είναι ενθουσιώδες, αν και πολλές φορές τείνει να παρασυρθεί προς…χρωματιστές ακτές δεξιά και αριστερά. Εκπληρώνει τον σκοπό του σε πολύ μεγάλο βαθμό, δημιουργεί ευκαιρίες και συνθήκες για νέα ξεκινήματα ακόμα και μέσα στην κρίση. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δημιουργεί ελπίδα ότι αυτή η κρίση (είτε την πεις οικονομική, είτε κοινωνική, είτε ηθική) μπορεί να μας φέρει και κάτι καλό.
