Η σημερινή ηγεσία δεν έχει σχέδιασμό, δεν διαθέτει όραμα. H μόνη επιδίωξη που έχει τεθεί σε πρωτεύουσα θέση για να ικανοποιηθεί, αυτή τη στιγμή, είναι το αρρωστημένο πείσμα της ηγεσίας να επανακτήσει πάλι τη καρέκλα. Τίποτα άλλο. Και τα σοφά «στελέχη» της Παράταξης, χωρίς ίχνος ευθύνης για τη τύχη της και κατ΄ επέκταση της τύχης αυτής της χώρας, παραμένουν άβουλα και προσπαθούν να συμβάλουν πειθήνια για την αποκατάσταση του αρχηγού στη κορυφή οποιασδήποτε κυβέρνησης. Και όχι μόνον. Είναι να απορεί κανείς για το γεγονός ότι κανείς δεν εξανίσταται όταν βλέπει σκηνές όπως αυτή στη συζήτησης στη Βουλή για τη σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής για την κατάσταση της οικονομίας. Ήταν αυτή παρέμβαση αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης; Χωρίς συγκροτημένη ανασκευή της κυβερνητικής πρότασης, χωρίς αριθμούς, χωρίς επιχειρήματα, παρά μόνον ύβρεις; Ο αρχηγός έμοιαζε με το πιτσιρικά που διαμαρτύρεται επειδή του έκλεψαν το παιχνίδι του.
Όπως είχα γράψει και σε προηγούμενο σημείωμα, ο κύκλος για την ηγεσία της ήττας, έκλεισε. Δεν μπορεί να δώσει τίποτα άλλο. Δεν διαθέτει τίποτα άλλο. Όλες της οι σκέψεις και οι ενέργειες ξεκινούν και τελειώνουν πεισματικά στο τρόπο δράσης που θα αποφέρει την επανάκτηση της καρέκλας. Και η δικαιολογία ότι «ο Σαρκοζύ επανέρχεται, γιατί όχι και εγώ», δεν πείθει. Εδώ δεν είναι Γαλλία, ούτε έχουμε κάποιον άλλον Σαρκοζύ. Εδώ δεν έχουμε ηγέτη, έχουμε μόνον κομματάρχη που ζητά σκυφτά κεφάλια και τυφλή υπακοή που θα εξυπηρετεί μόνον τον αφέντη και τους περί αυτόν. Δεν είδατε το τελευταίο ανασχηματισμό της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου;
Το «εγώ» κυριαρχεί απόλυτα στη συνείδηση του ηγέτη μας, στην εξυπηρέτηση του οποίου αποβλέπουν όλες οι αποφάσεις και όλες οι διαδικασίες που προτείνει και επιβάλλει στους υπηκόους του, στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας. Τι χρειάζεται για να κατανοήσουν τα στελέχη το κίνδυνο που έρχεται; Δεν πέρασε πολύς χρόνος που ο εν λόγω ηγέτης μας εγκατέστησε θριαμβευτικά το ΠΑΣΟΚ το ’93, και το Γενάρη του ’15 που μας έφερε το ΣΥΡΙΖΑ. Και αν παραμείνει ακόμα στο τιμόνι της Παράταξης η ίδια ηγεσία, με μαθηματική ακρίβεια, θα μας φέρει τη χρυσή αυγή, σαν τη μόνη αδοκίμαστη πολιτική δύναμη. Ο σοφός λαός μας συνηθίζει να παίρνει τέτοια ρίσκα και να πειραματίζεται με τη τύχη των παιδιών του. Διαβάστε τη πρόσφατη ιστορία μας.
Δεν υπάρχει κανείς σε αυτή τη Παράταξη να ηγηθεί μιας κίνησης για ένα Συνέδριο, που θα συζητηθούν διεξοδικώς όλα τα προβλήματα και θα παρθούν αποφάσεις για το μέλλον της και το μέλλον της χώρας; Στη δημοκρατία δεν είναι ο ένας που είναι υπεύθυνος για τη τύχη της Παράταξης και της χώρας, αλλά τα όργανα, των οποίων οι αποφάσεις θα πρέπει να εξελίσσονται και να προσαρμόζονται στις αλλαγές που φέρνουν η τεχνολογική εξέλιξη και οι εξελίξεις στα διεθνή γεγονότα. Η Παράταξη και η χώρα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι της ιστορίας και οι αποφάσεις που θα παρθούν για να προσπεράσουμε τη κρίση, δεν μπορεί να βασίζονται στις αντιλήψεις ή τις προλαταλήψεις ενός ατόμου, οσοδήποτε χαρισματικό και αν θεωρείται.
Ένα δημοκρατικό κόμμα δεν πρέπει και δεν επιτρέπεται να έχει «αρχηγό». Αλλά εκλεγμένο «Πρόεδρο». Αρχηγός, όπως συνηθίζεται σήμερα, σημαίνει αυταρχισμό και ότι οι αποφάσεις παίρνονται από ένα, πράγμα που αντιβαίνει στους κανόνες της δημοκρατίας, ενώ Πρόεδρος στη δημοκρατία, είναι εκτελεστικό όργανο και σημαίνει εκτελεστής των αποφάσεων που παίρνονται συλλογικά. Αδιαφορώ για το τι θα κάνουν τα άλλα κόμματα, αλλά ο μόνος τρόπος να διορθωθεί και να θεσμιστεί ο όρος «Πρόεδρος» στη Κεντροδεξιά Παράταξη, είναι ένα Συνέδριο που θα κάνει τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές στη διοικητική δομή του κόμματος. Η εποχή των «αρχηγών» παρήλθε. Πρέπει επιτέλους να επικρατήσει και να λειτουργήσει η δημοκρατία. Οπότε, σε μια αλλαγή προς τη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος, ο τρόπος που κινείται η σημερινή ηγεσία της Κεντροδεξιάς Παράταξης, για να το θέσω κατά το πιο ήπιο τρόπο, αποτελεί αναχρονισμό.
Η αλλαγή της ηγεσίας λοιπόν, πρέπει να θεωρηθεί απαραίτητη.
