Το περιστατικό αυτό το οποίο δημοσιοποιήθηκε τότε είναι ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο τα κόμματα εκείνη την περίοδο αντιλαμβάνονταν την ανάγκη της από κοινού αντιμετώπισης του διαφαινόμενου κινδύνου τον οποίο βιώνει εδώ και 6 πλέον χρόνια η κοινωνία μας , η οικονομία μας , η χώρα μας.
Βέβαια από τότε τα πράγματα άλλαξαν , κόμματα συνεργάστηκαν με αποκορύφωμα της αλλαγής την πρόσφατη συμφωνία της Ελλάδας στο Eurogroup όπου οι «μάσκες» έπεσαν , η διαίρεση της χώρας σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς εκ των πραγμάτων κατέρρευσε και ζητούμενο πλέον είναι η επόμενη ημέρα.
Η ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η χώρα ενώ βρίσκεται επί τόσα χρόνια σε συνθήκες ΠΟΛΕΜΟΥ ακόμα και σήμερα δεν έχει αντιληφθεί ότι οι ψευτοπαλικαρισμοί , οι λαϊκίστικες προσεγγίσεις και οι φρούδες ελπίδες, η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων σε εαυτούς και αλλήλους μόνο κακό μας έχουν προξενήσει. Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτή τη στάση του πολιτικού συστήματος; Ή η άγνοια κινδύνου – κάτι που δεν θέλω να πιστέψω- ή επιθυμία κατάκτησης , διανομής και διαχείρισης της εξουσίας ανεξαρτήτως του αν αυτή συμπλέει με τα εθνικά συμφέροντα. Και στις δύο περιπτώσεις το μόνο που αυταπόδεικτα αποδεικνύεται είναι ότι οι κρατούντες , εφόσον αντιλαμβάνονται με αυτό τον τρόπο την εξουσία, είναι κατώτεροι των περιστάσεων.
Επειδή ως λαός είμαστε επιρρεπής στη λήθη οφείλω να θυμίσω επιγραμματικά το χρονικό της διαχείρισης της κρίσης. Ο Καραμανλής καλεί τον Παπανδρέου σε συνεννόηση και ο δεύτερος αρνείται. Ο Παπανδρέου καλεί τον Σαμαρά σε συνεννόηση και ο δεύτερος αρνείται. Ο Σαμαράς καλεί τον Τσίπρα σε συνεννόηση και ο Τσίπρας αρνείται. Ο Τσίπρας δεν καλεί κανέναν μέχρι στιγμής γιατί προφανώς και αυτός κατέχει την «απόλυτη αλήθεια». Μέσα σε πέντε γραμμές μπορεί κάποιος με ευκολία να περιγράψει τα χάλι και την κατάντια μας. Και μετά περιμένουμε κάτι να αλλάξει.
Αποφεύγουμε σαν ο «διάβολος το λιβάνι» την μία και μοναδική αλήθεια : ότι από τα τέλη του 2009 έως και σήμερα και απ’ ότι φαίνεται και για αρκετά χρόνια ακόμα βρισκόμασταν , βρισκόμαστε και θα βρισκόμαστε σε ΠΟΛΕΜΟ. Σ’ έναν πόλεμο που από τη μια είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε τους εξωτερικούς μας εχθρούς , από την άλλη αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι οι εσωτερικοί εχθροί είμαστε όλοι εμείς. Εμείς που διατηρούμε την ίδια νοοτροπία , χρησιμοποιούμε την ίδια πολιτική επιχειρηματολογία και ονειρευόμαστε όλα εκείνα που μας οδήγησαν στην κρίση. Λες και τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτόν τον τόπο.
Ο Πόλεμος όμως για να βγει πέρα και για να διασώσουμε ότι μπορούμε χρειάζεται συνύπαρξη , συνεννόηση , συναίνεση .Με ανθρώπους που πράγματι πιστεύουν ότι «η ισχύς εν τη ενώση». Όρους , αλήθειες , πολιτικές πρακτικές και κυρίως αλλαγή νοοτροπίας που δυστυχώς φαντάζουν ως όνειρο θερινής νυκτός.
Σε ποια χώρα του κόσμου αντιμετωπίζουν το χάος με τον τρόπο που το κάνουμε εμείς και δεν συνεννοούνται μεταξύ τους; Σε ποια χώρα του κόσμου που βρίσκεται σε συνθήκες πολέμου ο καθένας τραβάει τον δρόμο του για να εξυπηρετήσει τις φιλοδοξίες του , τις βλέψεις του , τον εγωισμό του αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις των επιλογών του στη χώρα του , στις Ελληνίδες και τους Έλληνες, στη νέα γενιά που χάνεται χωρίς να ευθύνεται;
Δεν μου κάνει εντύπωση ότι όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα. Εντύπωση μου κάνει πως όλα αυτά δεν μας έχουν ακόμα ξυπνήσει. Κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου , άλλοι περιμένοντας το μοιραίο , άλλοι περιμένοντας τον από μηχανής θεό , κι άλλοι περιμένοντας κάποια υπερφυσική δύναμη να μας σώσει. Επικρατέστερη όλων όμως είναι η θέση της μη αλλαγής , της σταθερότητας στην κινούμενη άμμο που μέρα με μέρα μας παρασέρνει όλο και πιο βαθειά.
Αλήθεια τι μας ενδιαφέρει πιο πολύ ; Η ενότητα στην ουσία ή η ενότητα στην εξουσία ; Γιατί εθνική ενότητα σημαίνει εθνική γραμμή διαχείρισης της κρίσης και ενιαίου προγραμματισμού για το μέλλον και όχι ενότητα στην άποψη του ισχυροτέρου.
Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου έδειξαν ότι οι πολίτες ζητούν χώρο για να ανασάνουν. Ζητούν ελπίδα . Ποια είναι όμως η πραγματική ελπίδα; Η μόνη μας ελπίδα είναι η αλήθεια την οποία δεν θέλουμε ούτε να την ακούσουμε. Το πολιτικό μας σύστημα αυτή τη στιγμή , το οποίο κατά την γνώμη μου έχει πλέον καταρρεύσει με την σημερινή του μορφή , έχει μια τελευταία ευκαιρία: Να πει την πλήρη αλήθεια για το τι συμβαίνει και να ανοίξει τον δρόμο στην προοπτική που δεν μπορεί να είναι άλλη από την οριστική προσγείωση στην πραγματικότητα , την κατάματη αντιμετώπισή της και την δημιουργία ενός δεκαετούς εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, το οποίο θα τηρήσουμε απαρέγκλιτα. Όλα τα άλλα δεν θα οδηγήσουν πουθενά παρά μόνο σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο. Αν όμως επιλογή δεν είναι η ενότητα αλλά ο διχασμός να θυμόμαστε ότι ο διχασμός ακολουθείται πάντοτε από την καταστροφή.
Αλλά ποτέ μην ξεχνάμε και το εξής : την δύναμη του λαού ο οποίος έχει δικαίωμα να κάνει τις θυσίες του – και έχει υποβληθεί σε τεράστιες και δυσανάλογες των δυνατοτήτων του – ό,τι θέλει, ακόμα και να τις πετάξει στα σκουπίδια. Πάντοτε η απόφαση ανήκει σε όλους μας και όχι σε άλλους.
