Δηλαδή από ό,τι μας λέει ο κ. Βαρουφάκης η μάνα που θέλει να θρέψει τα πεινασμένα παιδιά της θα βάζει στην κατσαρόλα αξιοπρέπεια και θα τα ταΐζει…
Μα την αλήθεια περίεργη αντίληψη για κάποιον που δεν έχει οικονομικό πρόβλημα και μόνο το κασκόλ που φέρει ως ενδυματολογικό αξεσουάρ στοιχίζει όσο το επίδομα ανεργίας ενός ανέργου.
Θυμίζω στον κ. Βαρουφάκη τι έγραφε για τη φτώχεια κάποιος που ο ίδιος με τη συμπεριφορά του δείχνει ότι έχει σε μεγάλη υπόληψη:
«Το μόνο που έχει σημασία είναι η φτώχεια και η καταστροφή του πλανήτη! Σημασία δεν έχει τι θα γίνει με το ΑΕΠ, το χρέος, το έλλειμμα, την παραγωγικότητα. Σημασία έχει πόσο περισσότερο θα υποφέρουν λόγω της Κρίσης όσοι βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού…» «Σημασία έχει για πόσο καιρό ακόμα θα μεγεθύνεται ο κύκλος των παιδιών που στερούνται το σχολείο, το παιχνίδι, την ξεγνοιασιά. Πόσοι ηλικιωμένοι μετρούν τα ψιλά τους αντιμέτωποι με την φρικτή επιλογή του να αγοράσουν τρόφιμα ή φάρμακα. Πόσοι πιάνονται από τα πλοκάμια του τέρατος το οποίο τρέφεται από την Κρίση και τους καθιστά όλο και πιο ανήμπορους να αποδράσουν…».«»Η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας» είπε κάποτε ο Μαχάτμα Γκάντι. «Όποιος πάλεψε με την φτώχεια ξέρει πόσο κοστίζει το να είναι κανείς φτωχός» συμπλήρωσε ο αμερικανός μαύρος συγγραφέας James Baldwin. Μπορούμε να προσθέσουμε σε αυτές τις αλήθειες δύο φρέσκες: «Η σημερινή Κρίση, τα Μνημόνια, τα Σύμφωνα Σταθερότητας κλπ αποτελούν νέες μορφές μιας αρχέγονης βίας.» Και: «Όσοι από εμάς δεν παλεύουμε να τα βγάλουμε πέρα με τις μειωμένες συντάξεις στα όρια της σημερινής ελληνικής φτώχειας δεν μπορούμε να υπολογίσουμε, ούτε κατά προσέγγιση, το κόστος της Κρίσης της ελληνικής οικονομίας». Αντίθετα με την μείωση του ΑΕΠ, που μπορεί να είναι αρνητική εξέλιξη αλλά δεν είναι δα και καμία τραγωδία, η διογκούμενη φτώχεια αποτελεί μοναδική κοινωνική απειλή. Καταργεί την ελευθερία του φτωχού, σπέρνει τον τρόμο στον έχοντα, καταστρέφει την δημιουργικότητα, σκοτώνει την ζωή. Σε μια ορθολογική κοινωνία η φτώχεια έπρεπε να είναι ο υπ’ αριθμό ένας δημόσιος κίνδυνος. Αντί για αυτό, όμως, η καλή κ’ αγαθή μας κοινωνία την αγνοεί επιδεικτικά, υποβιβάζοντάς την στο ρόλο ενός αρνητικού υποπροϊόντος της ‘ανάπτυξης’, της κερδοφορίας, της ανεργίας – καθιστώντας την πεδίο δράσης της ‘φιλανθρωπίας’ της οποίας πραγματικός στόχος δεν είναι η καταπολέμηση της φτώχειας αλλά η ανακούφιση μερικών φτωχών ώστε να ανακουφιστούν πολύ περισσότερο οι συνειδήσεις όσων συντηρούν (άθελά τους) το φαινόμενο της φτώχειας με τις δράσεις και πολιτικές τους.
Μια κοινωνία (όπως και μια οικογένεια, μια παρέα, ένα χωριό) θα έπρεπε να κρίνεται όχι από το μέσο εισόδημά της αλλά από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στα ασθενέστερα μέλη της. Η αξιοπρέπεια των αδύναμων και οι δυνατότητες των φτωχών να αποδράσουν από την μέγγενη της φτώχειας έπρεπε να είναι ο βασικός δείκτης ευημερίας μιας χώρας. Είναι αξιοσημείωτο λοιπόν ότι ως κοινωνία δεν προσπαθούμε καν να μετρήσουμε την φτώχεια – το ποσοστό των συνανθρώπων μας που είναι πιασμένοι στα δίχτυα της φτώχειας. Επίσημο ποσοστό φτώχειας βέβαια υπάρχει – το αναφέρει η Στατιστική Υπηρεσία και η Eurostat. Όμως είναι τόσο απλοϊκός και αμφισβητήσιμος ο τρόπος μέτρησης που είναι σαν να μην υφίσταται. Μπορεί να αναφέρει, π.χ., ότι η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρωζώνη (και το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ευρώπη των 27, μετά την Λεττονία), όμως υπουργοί και βουλευτάδες καταφεύγουν στις (πραγματικές) αδυναμίες αυτού του μέτρου ώστε να υπεκφεύγουν τεχνηέντως κάθε σοβαρή συζήτηση για την ‘συνεισφορά’ τους στην φτώχεια . Έτσι ενισχύεται η μισανθρωπική ιδεολογία που πασχίζει να καταστήσει την φτώχεια διάφανη, αόρατη, απαρατήρητη – που μας καθιστά ανήμπορους να γνωρίζουμε πόσοι συμπολίτες μας είναι φτωχοί – που καλλιεργεί την απάθεια προς την φτώχεια στη βάση ότι η φτώχεια είναι υποκειμενική και άρα μη μετρίσιμη. Από μια άποψη η φτώχεια, πράγματι, δεν μπορεί να μετρηθεί αντικειμενικά, όπως π.χ. η θερμοκρασία στην επιφάνεια του ήλιου (κάτι που ναι μεν δεν είναι εύκολο αλλά που αποτελεί τεχνικό πρόβλημα το οποίο λύνεται αντικειμενικά και στην βάση κάποιας τεχνολογικής λύσης). Η φτώχεια θυμίζει πιο πολύ τον έρωτα: όσο αφόρητα πραγματική κι αν είναι η εμπειρία της για τον «παθόντα», τόσο αδύνατος είναι ο επιστημονικός ορισμός του τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος ή… φτωχός˙ και τόσο προβληματική η μέτρηση του αριθμού (ή του ποσοστού) του πληθυσμού μιας χώρας που βρίσκονται σε αυτή την «κατάσταση». Όμως, αντίθετα με τον έρωτα που δεν έχουμε κανέναν λόγο να τον μετρήσουμε, την φτώχεια έχουμε ιερή υποχρέωση να την μετράμε, να την παρακολουθούμε, να την καταστήσουμε τον βασικό δείκτη (αρνητικής) κοινωνικής ευημερίας…»
Όλα αυτά – ακόμα και τα τελευταία ποιητικά περί έρωτος- πιστεύω ότι τα συνυπογράφει κάθε λογικός άνθρωπος. Άραγε εξακολουθεί να τα συνυπογράφει ο κ. Βαρουφάκης, αφού του ιδίου την υπογραφή φέρει το άρθρο με τίτλο «Η σημερινή κρίση άρχισε να ξεδιπλώνεται στην ποδιά των φτωχών» που δημοσιεύθηκε στις 16-7-2010 στο protagon.gr και από το οποίο το μεγαλύτερο μέρος αναδημοσιεύσαμε.
Ποιόν να πιστέψουμε; Τον επιστήμονα αρθρογράφο ή τον πολιτικό που επιχερεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα;
Μάλλον όμως πρέπει να πιστέψουμε την ίδια τη ζωή καθώς οι δυσκολίες της μας έχουν διδάξει ότι η φτώχεια δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με αξιοπρέπεια, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτή η αξιοπρέπεια αποτελεί «εικονική πραγματικότητα», αφού το όχι σε όλα έχει γίνει ναι σε όλα, μιας και, όπως παραδέχθηκε ο κ. Γλέζος κάποιοι βάφτισαν το κρέας ψάρι.
Ας κρατήσουμε τη ρήση Βαρουφάκη ότι «η αξιοπρέπεια των αδύναμων και οι δυνατότητες των φτωχών να αποδράσουν από την μέγγενη της φτώχειας έπρεπε να είναι ο βασικός δείκτης ευημερίας μιας χώρας» αλλά και τη ρήση του Γκάντι ότι «η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας» και ας παλέψουμε για να αντιμετωπίσουμε το μεγαλύτερο εθνικό πρόβλημα της χώρας, την ανεργία. Γιατί όσο ασκείται σε βάρος των Ελλήνων η χειρότερη μορφή βίας, που είναι η φτώχεια, ποτέ οι άνεργοι δεν θα μπορούν να έχουν την αξιοπρέπεια που οι ίδιοι θα ήθελαν για τους εαυτούς τους.
Και μη μπερδεύουμε το πατριωτικό «Ελευθερία ή θάνατος», με τη σημερινή εθνικοσοσιαλιστική λογική ορισμένων εκ των κυβερνώντων που θέλουν να καλύψουν την πολιτική τους αδυναμία πίσω από άσκοπες υπερπατριωτικές «κορώνες» και κραυγές. Γιατί από το «ψωμί και αξιοπρέπεια» που ακούσαμε προεκλογικά τώρα καταλήξαμε στη σκέτη αξιοπρέπεια…Και τέτοιου είδους εκπτώσεις δεν δικαιολογούνται ούτε σε περίοδο… σαρακοστής!!!
