Λοιπόν είπα Κίνα και Καβάφης και θυμήθηκα κάτι από το μακρινό μου παρελθόν. Πριν από τέσσερεις δεκαετίες – πως περνάνε τα χρόνια, στα δάχτυλα μόλις τα μέτρησα – ήμουν στην Ελλάδα με μια φίλη από Αγγλία. Απλή φίλη εξυπνοπούλια μου, αμέσως έτοιμοι μου είσαστε. Λοιπόν πήγαμε στον Άγνωστο να δει τους τσολιάδες, ανηφορίσαμε στην Ακρόπολη και μετά καταλήξαμε στο Μοναστηράκι σε γνωστό από τότε στέκι νταβατζήδων (ονόματα δεν λέμε, μη μας πιάσει και ΕΣΡ για έμμεση διαφήμιση αλλά καταλαβαινόμαστε τώρα) και φάγαμε και κεμπάπ. Η Αγγλίδα μάτια μόνο για την Ακρόπολη. Είχε μαγευτεί η κοπέλα.
Τζατζίκι της λέγαμε Ακρόπολη έβλεπε, φάε φέτα της λέγαμε, Ακρόπολη έτρωγε με τα μάτια. Κι όταν μετά από το κεμπάπ πήραμε σβάρνα τα μαγαζιά στο Μοναστηράκι σε ένα μικρό μαγαζάκι είδε σκουλαρίκια με τον Παρθενώνα. Κόκκαλο η εγγλέζα, I want them! Βρε καλή μου να σου πάρουμε ένα βιβλίο να μάθεις και λίγο ιστορία αμόρφωτη Εγγλέζα, I want them εκείνη. Να σου πάρουμε κι ένα σανδάλι να νιώσεις αρχαία, no I want them, εκείνη. Και σαν φιλόξενος Έλληνας – καμία σχέση με τον «ξένιο Δία» που τιμά τη σημερινή ελληνική φιλοξενία – εγώ της πήρα τα σκουλαρίκια. Και τα φόρεσε αμέσως η Εγγλέζα.
Και πήγαμε σε λίγο σε καφέ, εκεί στο πλάτανο για τους παλαιότερους που πιθανώς να τον θυμούνται, και η Εγγλέζα περήφανη για τα σκουλαρίκια της όλο και τα ακουμπούσε και έβγαζε και το καθρεφτάκι να τα θαυμάσει. Μου πάνε; Ερωτούσε, very nice, very Greek απαντάγαμε. Κάποια στιγμή έβαλα το χέρι στη τσέπη και βρήκα το κουτάκι που είχα κρατήσει κατά λάθος όταν έβγαλε τα σκουλαρίκια για να τα φορέσει. Κοιτάζω το πλαστικό κουτάκι από κάτω και τι νομίζετε ότι βλέπω. Άτιμα, σωστά μαντέψατε! Made in China! Από τότε που λέτε οι εμπορικές σχέσεις Ελλάδας Κίνας που αυτές τις μέρες αναθερμαίνονται με …δέκατα πυρετό κι άντε να δούμε.
Αλλά ξέφυγα από δω μέχρι την Κίνα και για άλλα ήθελα να σας μιλήσω και για άλλα μίλησα. Λοιπόν τον καιρό που έμεινα στην Ελλάδα είδα πολλά, είδα πράγματα που ήθελα να δω και άλλα που δεν θα ήθελα. Άκουσα πράγματα που φανταζόμουν πριν έρθω και άκουσα πράγματα που θα προτιμούσα να μην έχω ακούσει. Το χειρότερο ξέρετε πιο είναι; Χρόνια τώρα όταν έρχομαι στην Ελλάδα φίλοι και γνωστοί με ρωτάνε πότε θα γυρίσω και πάντα ψάχνω λογικές απαντήσεις. Αυτή τη φορά μου λέγαν, καλά είσαι εκεί που είσαι. Και ήταν δήλωση, ούτε ερώτηση ούτε απάντηση. Και είναι ατελείωτα αυτά που με πόνεσαν.
Αλλά για να σταματήσουμε σε αυτό το με πόνεσαν γιατί μέσα στα μικρά και τα μεγάλα υπήρξε και κάτι που με πόνεσε και πνευματικά και ψυχικά και σωματικά. Και γι αυτό το ένα τουλάχιστον και γνωρίζοντας ότι κάποιοι διαβάζουν αυτή τη στήλη απαιτώ και μερικές απαντήσεις. Έτσι για αλλαγή. Και μην σας ξενίζει το «απαιτώ», όταν διαβάσετε θα καταλάβετε.
Όπως έχετε καταλάβει δεν είμαι στην πρώτη νιότη. Μάλλον στα πρώτα της τρίτης νιότης βρίσκομαι. Παράλληλα ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας που χειροτέρεψε τα τελευταία χρόνια έχει κάνει πολλά πράγματα λίγο πιο δύσκολα στην καθημερινότητα μου. Δυσκολεύομαι στις σκάλες και στις αποστάσεις και τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν μαζί με το βάρος μου κουβαλώ και άλλο βάρος. Όπως λοιπόν σας είπα και παραπάνω η αφεντιά μου δεν στένεψε την ελληνική μου επίσκεψη στα σύνορα της Αθήνας αλλά αποφάσισα να πάω και πιο βόρεια. Και μάλιστα αποφάσισα να το κάνω και με τρένο. Τι είπατε; Δεν ρώταγα;
Δεν σας πω για το πώς έφτασα πιο βόρεια και που πήγα τώρα – θα έρθει η ώρα του γι αυτό – αλλά θα σας γράψω για την επιστροφή μου. Το τρένο έφτασε επιτέλους – μέσα στα σχετικά αποδεκτά όρια καθυστέρησης Ελληνικών τρένων – στο σταθμό Λαρίσης από Θεσσαλονίκη. Ο στόχος μου ήταν να φτάσω στο μετρό που κατά τα άλλα είναι άψογο και βολικό. Ελάτε όμως που το πράγμα στράβωσε από την αρχή γιατί το τρένο σταμάτησε στη τρίτη γραμμή. Ανάμεσα στη τρίτη και στη δεύτερη γραμμή υπάρχει υπόγεια διάβαση που σε μεγάλη πινακίδα γραφεί με ολοκάθαρα κατακόκκινα γράμματα «προς μετρό». Αναθάρρησα. Μαζί μου ήταν δικός μου άνθρωπος με τα ίδια προβλήματα κίνησης και πήραμε και οι δυο ανάσα με την ανακάλυψη μου. Εκείνη μάλλον ήξερε αλλά δεν ήθελε να μου χαλάσει το όνειρο.
Βούτηξα που λέτε τις δυο τσάντες μας σαν πιο δυνατός και τζέντλεμαν κι άρχισα να κατηφορίζω τα σκαλιά «προς μετρό». Μέχρι που έφτασα στο τελευταίο σκαλί και είδα …φως! Η υπόγεια διάβαση ήταν απλά για τις δυο γραμμές του τρένου. Υπήρχε μια άλλη σκάλα που με περίμενε και που θα με έβγαζε στη πρώτη πλατφόρμα. Α, δεν έχω παράπονο, στην άκρη της σκάλας υπήρχε καρέκλα ανάβασης για αναπήρους …χαλασμένη! Μέχρι να ανεβώ τις σκάλες είπα τον Δεσπότη Παναγιώτη και τη ζωή μου να περνά από μπροστά μου σε ταχύτητες φωτός. Από τα μικράτα μου έτσι που κτύπαγε η καρδία μου. Στο ενδιάμεσο άφησα πίσω μου ένα τύπο που έβριζε με λέξεις που δεν είχα ακούσει ποτέ πριν στη ζωή μου και μια κυρία που έσπρωχνε και τράβαγε απελπισμένα μια βαλίτσα.
Όταν επιτέλους μετά από ένα τέταρτο καταφέραμε να ανέβουμε τα σκαλιά είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως θα ήταν καλό να πάρω ένα χαπάκι για την καρδία μου και να χτυπήσω στη μέση του δρόμου καμία ινσουλίνη γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω και τα πόδια μου ήδη έτρεμαν. Σας παρακαλώ μην γελάτε, δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Και η περιπέτεια δεν είχε τελειώσει. Αφού διασχίσαμε τα κτήρια του σταθμού φτάσαμε στη είσοδο του μετρό, μόνο που τώρα έπρεπε να …κατεβούμε τα σκαλιά. Πρώτο, για την κατάσταση μου τόσο η ανάβαση όσο και η κατάβαση είναι Γολγοθάς με σταυρό όχι να κουβαλάς και δυο τσάντες. Δεύτερο, και μην τολμήσει κανένας καραγκιοζάκος να μου πει ότι υπάρχει ανελκυστήρας γιατί δεν είναι στην είσοδο του σταθμού αλλά απέναντι από την Δομοκού και αν πιστεύει κανένας ότι θα μπορούσα να διασχίσω αυτό το δρόμο χωρίς τη βοήθεια ασθενοφόρου είναι τρελός.
Όταν κατέβηκα και το τελευταίο σκαλοπάτι ένιωσα σαν να είχα ανέβει τον Όλυμπο ξυπόλυτος. Πήρα το μετρό απλά γιατί δεν είχα τη δύναμη να ξανανεβώ τα σκαλιά και να πάρω ταξί. Για δυο μέρες δυσκολεύτηκα να μετακινηθώ και το πρήξιμο και οι πόνοι από τα πόδια μου έκαναν μέρες να περάσουν. Ακόμα και σήμερα εβδομάδες μετά και έχοντας φύγει από την Ελλάδα πονάω μόνο στη σκέψη. Και εγώ τα κατάφερα στο τέλος. Τι θα γινόταν αν η κατάσταση μου ήταν …λίγο πιο σοβαρή; Αν ήμουν σε αναπηρική καρέκλα; Η μήπως για μας η χρήση του Σταθμού Λαρίσης απαγορεύεται;
Για ένα μήνα ρωτάω γιατί. Απάντηση δεν έχω πάρει από κανέναν. Έχω ακούσει πολλά συμπεριλαμβανόμενων και πολλών ανοησιών όπως το έκαναν για του ταξιτζήδες. Λοιπόν τους ταξιτζήδες δεν τους έχω σαν τη καλύτερη επαγγελματική ομάδα αλλά ότι συνωμότησαν 100 ταρίφες για να μην γίνει τίποτα στο σταθμό του μετρό και το σταθμό των τρένων για να βοηθήσουν τους αναπήρους και αυτούς με κινητικά προβλήματα το θεωρώ τουλάχιστον ανόητο.
Πόσα εκατομμύρια ξοδευτήκαν για αυτό το μετρό; Γιατί δεν φτιαχτήκαν κυλιόμενες εκεί που χρειάζονται. Ένας ανελκυστήρας βρε. Όσο για το σταθμό των τρένων, ντροπή. Αντί να φτιάχνουν καινούργιους σταθμούς που κάποτε θα λειτουργήσουν δεν θα ήταν καλύτερο να φτιάξουν το σταθμό Λαρίσης; Και το σταθμό και το μετρό. Ας πάνε όποιο ευρωπαίο επίτροπο θέλουν μια βόλτα από κει και θα τους το κάνουν δώρο.
Και εσείς κυρία Κεφαλογιάννη μη μιλάτε για τουρισμό όταν υπάρχουν τέτοιες πληγές. Πριν από μερικά χρόνια υπουργός συγκοινωνιών θεωρούσε το τρένο μέσο ξοφλημένο. Το σίγουρο είναι ότι δεν είχε βγει ποτέ έξω από την Μερτσέντες του και το τρένο με τέτοιες πράξεις ή απραξίες γίνεται μέσο ξοφλημένο.
Το τρένο μετά το αεροπλάνο είναι το πιο διαδεδομένο μέσο μεταφοράς για μεγάλες αποστάσεις στη περισσότερη Ευρώπη. Όταν έχω χρόνο πάντα προτιμώ το τρένο κι ας μου παίρνει δώδεκα ώρες από το Ελσίνκι μέχρι το Ροβανιέμι, απόσταση που την κάνει το αεροπλάνο σε τριανταπέντε λεπτά. Για πολλούς είναι θέμα ακόμα και οικονομικό. Και το μετρό είναι το ιδανικό μέσο για την πόλη όπως απέδειξε και το μετρό της Αθήνας. Και το πιο σημαντικό. Και τα δυο μέσα, και το τρένο και το μετρό, είναι σε όλο το πολιτισμένο κόσμο φιλικά προς αυτούς με δυσκολίες. Σε όλο το κόσμο εκτός από το Σταθμό Λαρίσης. Στον Σταθμό Λαρίσης αυτό που γίνεται είναι ένα έγκλημα κατά της δημόσιας υγείας. Και πολύ φοβάμαι κανένας δεν ενδιαφέρεται.
Εδώ υπάρχουν τρεις πιθανότητες. Κάποιος τα έφαγε χοντρά. Κάποιος από τους σχεδιαστές ήταν πραγματικά ηλίθιος και ανίκανος σε μια συντροφιά ηλιθίων που εγκρίναν το έργο ή τέλος επειδή ο προϋπολογισμός είχε ξεπεραστεί κάποιος πιο ηλίθιος σε συντροφιά ηλιθίων αποφάσισε να κόψει τις κυλιόμενες και τον ανελκυστήρα για να καλύψει το κενό παίζοντας με την υγεία των ανθρώπων. Και ξέρετε κάτι; Όταν παίζεις με την υγεία ανθρώπων δεν είναι ηλίθιο αλλά εγκληματικό και ο συνδυασμός ηλιθίου και εγκληματία είναι δολοφονικός.
Δεν θέλω να μάθω ποιος φταίει, ας τον η τους βρουν κι ας τους στείλουν στη δικαιοσύνη. Το θέμα είναι να διορθωθεί το κακό που έχει γίνει και εκεί απαιτώ τις απαντήσεις. Όχι για το αν η το πώς αλλά το πότε θα γίνει.
**************************************************
Αντωνάκη όλα καλά; Το ταξίδι καλό; Δεν πιστεύω να σε πείραξε η διαφορά ώρας; Σκουλαρικάκια πήραμε ή θα δώσουμε χαντρούλες όσο όσο;
