γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Εκείνο που πρέπει να διαφυλαχτεί είναι η μεταρρυθμιστική πνοή της κυβέρνησης. Αυτή δεν μπορεί να γίνει όντας αιχμάλωτη στον κύκλο αποτυχημένων πολιτικών.
Ενίοτε η μεταρρυθμιστική εντροπία ξεβολεύει κόσμο και γι’ αυτό δεν είναι επιθυμητή. Στην μεταρρυθμιστική προσπάθεια ανάταξης της χώρας, οι εχθροί είναι δύο. Πρώτιστα η Δημόσια Διοίκηση, δύσκαμπτη, γραφειοκρατική και δυσλειτουργική, παραμένει σταθερά τροχοπέδη. Το βαθύ κράτος καραδοκεί, αποτελώντας μια ισχυρή συντεχνιακή συνιστώσα, ως εσωτερικό εχθρό αλλαγής κάθε κυβέρνησης. Ο ψηφιακός μετασχηματισμός της είναι αναγκαίος.
Κατά δεύτερο οι εκλεκτοί παρατρεχάμενοι, πολιτευτές και αρπακτικά, που διακαώς επιθυμούνε να ενσωματωθούν στον κρατικό μηχανισμό, ζητώντας μια “έντιμη” αξιοποίηση. Είναι οι περίφημες δεξαμενές πολυδιάστατης και ανιδιοτελούς πάντα βοήθειας στους εκάστοτε κυβερνώντες. Το δικαίωμα στην ανιδιοτέλεια άλλωστε είναι ιερό. Ο λαουτζίκος είναι αδιάφορος και ούτε ασχολείται. Δεν προλαβαίνει άλλωστε από τη μέριμνα των βιοτικών… Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ όμως οι επιλογές είναι εξόφθαλμες. Τη στιγμή μάλιστα που στην αγορά υπάρχει υπερπληθώρα προσώπων με ήθος, περγαμηνές και προσόντα.
Όταν λοιπόν αυτοπραγματώνεσαι ως ανεξάρτητος και ανιδιοτελής κήρυκας ιδεών δεν επιτρέπεται να καλοβολεύεσαι σε δημόσιο οργανισμό. Ούτε βέβαια μπορεί να βρίσκεσαι σε ένα γραφικό πολιτικό περιθώριο χρόνια τώρα και να εκβιάζεις για διοίκηση. Ψιλά γράμματα ευθιξίας βέβαια για τα εξέχοντα πρόσωπα, καθώς το αίτημα της καρέκλας είναι διαρκές, σε όποιο μετερίζι πολιτικό κι αν βρεθούνε. Για την άπληστη ματαιοδοξία τους, το πολιτικό σύστημα τους χρωστάει. Ο ένας λοιπόν θέλει να εισπράξει τα επίχειρα της φωτογένειάς του, ο άλλος του περιθωρίου, ο δείνα πάλι των καταθέσεών του και ου το καθ’ εξής. Ό,τι διαθέτει κανείς για να επαληθευτεί η ρήση του Ε. Ροΐδη πως «…αιτία της γεννήσεως και της πάλης των κομμάτων είναι η θαυμαστή συμφωνία μεθ’ ης πάντες θέλουσι το αυτό πράγμα: να τρέφωνται δαπάνη του δημοσίου».
Στην πραγματικότητα λοιπόν το πρόβλημα σαν κοινωνία δεν είναι η οικονομία ή η ασφάλεια, παρά η αξιοπιστία και εμπιστοσύνη, καθώς δεν υφίστανται κανονισμοί πολιτικής αξιοπρέπειας ή παρεμπόδισης αθέμιτων πολιτικών και πρακτικών. Τέτοιες εμβληματικές αξίες πολιτικής και ήθους υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους βέβαια. Μέχρι πρότινος το ρόλο του ειδικού συμβούλου στρατηγικού σχεδιασμού του πρωθυπουργού και όχι μόνο, τον είχανε τυχάρπαστοι τύποι, κολλητοί, συγγενείς και ανίψια. Εάν λοιπόν τα άλλα παιδιά, φορτωμένα προσόντων από τις εσχατιές του κόσμου, θα είναι τα καλύτερα θα το δείξει ο χρόνος. Έως τότε όμως η προσέγγιση του πολιτικού ήθους, της αξιοκρατίας και της εμπιστοσύνης θα πάσχει.
