Φαίνεται ότι την άποψή μου συμμερίστηκε και ο Κώστας Ζουράρις, και δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει την δυσαρέσκειά του για την υπόλοιπη κυβέρνηση και το έργο της. Δεν έχει περάσει καν ένας μήνας από τότε που σε συνέντευξή του στο ΣΚΑΙ αρνήθηκε να απαντήσει οποιαδήποτε ερώτηση δεν είχε σχέση με την αρμοδιότητά του, δηλαδή την ελληνική παιδεία στο εξωτερικό. Για οτιδήποτε άλλο ήταν εκτός της αρμοδιότητάς του, δεν απαντούσε και παρέπεμπε στους αρμόδιους Υπουργούς.
Ας έρθουμε όμως για λίγο στη θέση του Κώστα Ζουράρη. Ας υποθέσουμε ότι όλη την ημέρα δουλεύετε σκληρά για κάτι που πιστεύετε πάρα πολύ (στην προκειμένη περίπτωση την διάδοση της ελληνικής παιδείας στην ομογένεια και το εξωτερικό γενικότερα) και ότι με βάση τα κριτήρια που εσείς θέτετε παράγετε έργο και είστε αρκετά επιτυχημένος. Παρ’ όλα αυτά όχι μόνο αγνοούν όλοι το έργο σας, αλλά βρίσκεστε μονίμως και σε θέση να απολογείστε για τα λάθη άλλων σε αντίστοιχες θέσεις (όπως π.χ. ο Τόσκας στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη). Τι θα κάνατε στη θέση του;
Σίγουρα η παραίτηση είναι μία λύση –είχε δηλώσει άλλωστε τον Μάρτιο του 2017 ότι το σκεφτότοταν με αφορμή τα μέτρα που είχαν τότε έρθει προς ψήφιση. Αν όμως παραιτηθεί, δεν θα αλλάξει τίποτα στην κυβέρνηση αφού και πάλι θα έχει μία αρραγή πλειοψηφία και, το χειρότερο, ποιος ξέρει ποιο ανίκανο βύσμα θα τον αντικαταστήσει στο Υπουργείο; Δεν γνωρίζω αν η καρέκλα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο αποτελεί κάποιο δέλεαρ, αλλά για χάρη του άρθρου ας υποθέσουμε ότι είναι κάποιος ανιδιοτελής που απλά θέλει να προσφέρει. Τι μας δίνει λοιπόν η παραίτηση; Μία μικρή αλλαγή σε σχέση με τις ενδοκοινοβουλευτικές ισορροπίες, την πλήρη αποδόμηση και προσπάθεια δολοφονίας του χαρακτήρα του από τα δεκάδες κυβερνητικά και αντικυβερνητικά ΜΜΕ και κάποιον χειρότερο υπεύθυνο για την διασπορά της ελληνικής παιδείας εκτός συνόρων. Δεν είναι και τόσο δελεαστικό.
Από την άλλη όμως, υπάρχει και η λύση του κακού γκόμενου. Τι είναι αυτός; Όταν κάποιος δεν γουστάρει τη σχέση που βρίσκεται και δεν βρίσκει τα κότσια να πάει να χωρίσει, οπότε αποφασίζει να κάνει τη ζωάρα του αδιαφορώντας για την σχέση του. Όλοι έχουμε γνωρίσει αρκετούς και αρκετές αυτού του είδους και μάλλον έχουμε έναν τέτοιο «κακό γκόμενο» και ως Υφυπουργό παιδείας. Άλλωστε, αφού βρίσκεται σε ένα περιβάλλον που δεν μπορεί να αλλάξει, γιατί να μην το παίξει στωικός και απλά να αποδεχτεί τους κανόνες του περιβάλλοντός του και τον ρόλο του σε αυτό;
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω αν ο Ζουράρις είναι καλός ή κακός στα καθήκοντά του ως Υφυπουργός παιδείας. Αυτό που βλέπω είναι ότι ο ίδιος πραγματικά πιστεύει ότι τα καταφέρνει αρκετά καλά και αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σπάνιο για τα μέλη της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Εκεί όμως που σίγουρα δεν τα καταφέρνει είναι στο καθήκον του ως Βουλευτής. Δεν ψηφίστηκε ούτε για να είναι στωικός, ούτε για να είναι Υπουργός, ούτε για να δείχνει πόσο καλά ελληνικά ξέρει. Ψηφίστηκε για να παίρνει αποφάσεις και να αντιπροσωπεύει την εκλογική του περιφέρεια. Για να μπορεί να αντιπροσωπεύει κάποιον –οποιονδήποτε!- θα πρέπει αυτός ο κάποιος να γνωρίζει τουλάχιστον τον χαρακτήρα ή τις θέσεις του και αν αυτές παραμένουν ίδιες ή έχουν αλλάξει. Ένας υπάλληλος δικαιούται να κρύβεται πίσω από τα αποτελέσματά του, ο Βουλευτής όμως όχι –εκτός φυσικά αν θεωρεί τον εαυτό του υπάλληλο. Το να κρύβεται κάποιος πίσω από επιτηδευμένα κατανοητούς από ελάχιστους λόγους ή από το κυβερνητικό του έργο μόνο σε υπάλληλο μπορεί να παραπέμψει και όχι σε κάποιον με ισχυρό χαρακτήρα ή σε έναν σωστό Βουλευτή.
Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν μπορώ να κρατήσω κακία στον Ζουράρη. Ειλικρινά τον καταλαβαίνω. Αυτά κάνουν σχεδόν όλοι γύρω του, αυτά έμαθε ως Βουλευτής, αυτά κάνει και ο ίδιος. Το πρόβλημα δεν είναι ότι έτσι κάνει, αλλά ότι έτσι έμαθε γιατί έτσι λειτουργεί εδώ και καιρό το κοινοβούλιο, με Βουλευτές άβουλους υπαλλήλους, εκπροσώπους των κομμάτων και όχι αντιπροσώπους του λαού. Οπότε, αφού δεν μπορώ να αλλάξω τη συγκεκριμένη κατάσταση, ας αποδεχτώ και εγώ στωικά το συγκεκριμένο περιβάλλον και ας δηλώσω την αλληλεγγύη και την συμπαράστασή μου στον εγκλωβισμένο στη θέση του Κώστα Ζουράρη. Μην αγχώνεστε κύριε Υπουργέ που δεν παρακολουθήσατε τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα. Ούτε εγώ την παρακολούθησα και μάλλον και οι δύο μας κερδισμένοι βγήκαμε, εγώ με ένα εγκεφαλικό λιγότερο και εσείς με μία ώρα ύπνου περισσότερη.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
