Ας αρχίσουμε με κάποια συμπεράσματα λιγότερο τρανταχτά, αλλά εξίσου παράλογα. Από που και ως που θεωρούν οι Άδωνις Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης ότι δικαιώθηκε ο Αντώνης Σαμαράς; Είμαστε με τα καλά μας; Θέλουν να μας τρελάνουν τελείως; Αφού, σύμφωνα με τους ίδιους, η ΝΔ συνέχισε να έχει την ίδια περίπου διαφορά με τον Τίπρα, άρα δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε Μεϊμαράκη και Σαμαρά, άρα κακώς έφυγε ο Σαμαράς από την ηγεσία της ΝΔ.
Ο Σαμαράς κύριοι, ακόμα και αν δεν ήταν ο πιο αντιπαθής άνθρωπος στην Ελλάδα (μαζί με τον Νίκο Μιχαλολιάκο) και μόνο με την επική γκάφα του δημοψηφίσματος έπρεπε να πάει σπίτι του και να σταματήσει οριστικά να ασχολείται με την πολιτική. Μπορούσε μέσα σε μία εβδομάδα ο Αντώνης Σαμαράς αντί να ηγηθεί του «ναι» -με αποτέλεσμα σε κάθε τηλεοπτική εμφάνισή του να αυξάνεται το ποσοστό του «όχι»- να προβάλει την συντεταγμένη αποχή. Βλέποντας την αποχή που τελικά υπήρξε στο δημοψήφισμα καταλαβαίνουμε ότι αν είχε προστεθεί το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας θα είχε εύκολα ακυρωθεί το δημοψήφισμα, με ό,τι συνέπεια μπορεί να είχε αυτό για τον Αλέξη Τσίπρα. Αντίθετα, δημιούργησε έναν Τσίπρα παντοδύναμο εντός συνόρων και έχασε ψηφοφόρους που άρχισαν να βλέπουν θετικά την αντίθετη πλευρά. Καλώς παραιτήθηκε το ίδιο βράδυ, αφού όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα έχει χάσει την επαφή με την πολιτική πραγματικότητα και δημοσκοπικά η ΝΔ άγγιζε μονοψήφια ποσοστά.
Ακόμα και αν εστιάσουμε στο ζουμί των δύο ακροδεξιών στελεχών της ΝΔ, ότι η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται δεξιά στροφή και απομάκρυνση από το κέντρο, καταλαβαίνουμε ότι είτε δεν μπορούν να κάνουν σωστά μια σχετικά εύκολη πολιτική ανάλυση, είτε παρουσιάζουν αλλοιωμένη την πραγματικότητα για το προσωπικό τους συμφέρον. Πάντα -ΜΑ ΠΑΝΤΑ- τις εκλογές στην Ελλάδα τις κέρδιζε όποιος κέρδιζε το κέντρο. Στην παρούσα χρονική περίοδο, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο αυτοκράτορας του κέντρου. Άρα η σωστή τακτική για τις επόμενες εκλογές είναι να χτυπηθούν όλα τα κόμματα του κέντρου (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων) ώστε να αποσπάσει από αυτά ψήφους η Νέα Δημοκρατία.
Ακόμα και αν αναλύσουμε τα ποσοστά των δύο πιο δεξιών κομμάτων, των ΑΝΕΛ και της ΧΑ, βλέπουμε ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια κέρδους από εκεί. Η ΧΑ πήρε σχεδόν ίδιο αριθμό ψήφων -όχι ποσοστό, αριθμό ψήφων- σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2015, όταν μάλιστα η ηγεσία της βρισκόταν στη φυλακή. Οι ίδιοι περίπου που ψήφισαν τότε ΧΑ ξαναψήφισαν και τώρα. Αυτοί πάει, φασιστοποιήθηκαν και δεν πάνε πουθενά, χώρια από το αν όντως η ΝΔ θα έπρεπε να θέλει τέτοιους ψηφοφόρους. Η κατάσταση στους ΑΝΕΛ δεν είναι και τόσο διαφορετική. Όποιος φύγει από τους ΑΝΕΛ έχει ως ρεαλιστικότερη επιλογή το να πάει στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι στη Νέα Δημοκρατία. Η μόνη επιλογή λοιπόν για την Νέα Δημοκρατία, αν θέλει ποτέ να ξαναβρεθεί στην ηγεσία, είναι να παραμείνει σε τροχιά κέντρου. Χωράνε όμως σε μια κεντροδεξιά παράταξη άτομα όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης; Προσωπικά δεν γνωρίζω, αλλά η στάση των δυο τους και η εμμονή στην ακροδεξιά στροφή απαντάει από μόνη της σε πολλά.
Πάμε όμως στο νικητήριο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για την πιο βουβή νίκη όλων των εποχών. Ούτε ένας βλαμμένος δεν υπήρξε να περάσει κορνάροντας στις 3 το πρωί από κεντρικούς δρόμους επιστρέφοντας από μετεκλογικά πανηγύρια. Όχι επειδή δεν υπάρχουν τέτοιοι βλαμμένοι, όλα τα κόμματα έχουν την ευτυχία εν έτη 2015 να έχουν φανατικούς οπαδούς που πιστεύουν ότι ο νικητής των εκλογών θα παίξει και τσάμπιονς λιγκ. Ούτε στις 3 το πρωί υπήρχαν πανηγύρια, ούτε στις 12 τα μεσάνυχτα, ούτε καν στις 7:01μμ μετά την ανακοίνωση των έξιτ πολ. Πέρα από αυτούς που περίμεναν στο εκλογικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ τον Τσίπρα και τον Καμμένο να έρθουν να τους χαιρετίσουν, κανένας δεν νοιάστηκε αρκετά για να βγει να πανηγυρίζει. Το έχουν άλλωστε οι πιο πολλοί ξαναδεί το παιχνίδι: ψηφίζεις για παράδειγμα «όχι» στο δημοψήφισμα, πανηγυρίζεις για τον θρίαμβό σου, σου σκάει το «ναι» σαν δεξιά σφαλιάρα στο αριστερό σου μάγουλο. Ψηφίζεις πρόγραμμα Ζαππείου; Σου σκάει μνημόνιο. Ψηφίζεις πρόγραμμα Θεσσαλονίκης; Σου ξανασκάει μνημόνιο. Πλέον όλοι κρατάνε μικρό καλάθι και από τον Αλέξη Τσίπρα της περίπου δεύτερης φοράς περίπου αριστεράς οι απαιτήσεις συγκεντρώνονται σε μία πρόταση: Φρόντισε να μη πας ξανά να καταστρέψεις την χώρα.
Ας πάμε λοιπόν και στον πραγματικό νικητή των εκλογών, την απόγνωση. Όταν ένας στους δύο δεν θέλει κανέναν τους και όταν όλοι όσοι φαίνονται να ακολουθούν τους πολιτικούς και τα κόμματα που ήδη έχουμε φαίνονται να είναι παρόμοιοι, ο μόνος νικητής είναι η απαισιοδοξία για το μέλλον και η απόγνωση. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε το πόσο εντυπωσιακή ήταν η αποχή, θα το κάνουν όλη τη βδομάδα τα κανάλια και θα καταλήξουν στα δικά τους συμπεράσματα που μετά, θέλοντας και μη, θα γίνουν και δικά μας συμπεράσματα. Ήδη χθες ξεκίνησαν κάποιοι να λένε ότι φταίνε οι εκλογικοί κατάλογοι που έχουν μέσα άτομα που έχουν πεθάνει προ πολλού, μέχρι που κάποιος είπε ότι από το 2004 μέχρι σήμερα ψήφισαν 2 εκατομμύρια λιγότεροι άνθρωποι και, αφού αναγκαία εξήγησε στο πάνελ ότι ο Ελληνικός πληθυσμός δεν μειώθηκε κατά δύο εκατομμύρια μέσα σε δέκα χρόνια, έγινε αντιληπτό το μήνυμα της αποχής.
Ο κόσμος, στην πλειονότητά του (και όχι στην πλειοψηφία του, αφού αυτή η πλειονότητα δεν ψήφισε) δεν θέλει κανέναν τους. Για τους περισσότερους, όλοι είναι μια από τα ίδια. Μπορεί ως δίλημμα των εκλογών το «παλιό» ενάντια στο «νέο» να έκανε τη δουλειά του και να έπεισε αρκετούς, αλλά στην πραγματικότητα οι πολλοί βλέποντας τα «νέα» άτομα δίπλα από τον Αλέξη Τσίπρα γελούσαν κουνώντας το κεφάλι. Αποτέλεσμα είναι, εφόσον δεν υπάρχει κάποιος λόγος για να ψηφίσεις πέρα από το να διαλέξεις ανάμεσα σε κάποιες εκδόσεις του ίδιου προϊόντος, να μη πας να ψηφίσεις.
Αυτή είναι η δουλειά που πρέπει να κάνει ένας πραγματικός ηγέτης: να βάλει κάποιον εθνικό στόχο. Δεν μπορούμε αόριστα να λέμε τι ωραία και τι σωστά που είναι να είμαστε όλοι μαζί. Χρειάζεται κάποιος να υψώσει το ανάστημά του και να καλέσει τους πάντες για να πετύχουν σε κάτι όλοι μαζί. Αν όμως ο -λόγω της θέσης- ηγέτης μας αυτή τη στιγμή δεν βρει κάποιον στόχο, πως μπορεί να καλέσει άτομα γυρω του; Πως μπορεί μια ομάδα να κατέβει να παίξει ποδόσφαιρο αν δεν στοχεύει στη νίκη; Απλά δεν μπορεί.
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να θέσει ως στόχο όλων την καταπολέμιση της διαφθοράς ή την ανάταση της οικονομίας ή την καταπολέμιση της ανεργίας ή το προσφυγικό ή ό,τι άλλο κρίνει ο ίδιος ως το σημαντικότερο εθνικό θέμα. Δεν μπορούμε όμως ως χώρα να πορευόμαστε με απλή διαχείριση των καταστάσεων που μας προκύπτουν λόγω των εξελίξεων. Κουραστήκαμε να αποφασίζουν άλλοι για εμάς και εμείς απλά να διαχειριζόμαστε τις αποφάσεις τους, και όποιος διαφωνεί ας κοιτάξει άλλη μια φορά το ποσοστό της αποχής και αναρωτηθεί τι σκέφτονται τα εκατομμύρια των ατόμων που απείχαν.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη «Δεν έχουμε Δημοκρατία: Μια κάπως μποέμ απόδειξη για κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζαμε», πατήστε εδώ!
