γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Προεκλογικά , η καμπάνια του Κυριάκου υποσχόταν μείωση φορολογίας και σταδιακή κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος. Μετεκλογικά, η αιφνιδιαστική εισαγωγή φορολογητέου τεκμαρτού εισοδήματος στους επαγγελματίες, εισοδήματος δηλαδή που πιθανότατα δεν αποκτήθηκε ή δεν μπορεί να αποκτηθεί, προκαλεί μειδίαμα αποστροφής. Ένα υποθετικό τεκμαρτό εισόδημα δεν είναι διασφαλισμένο για κανέναν επαγγελματία, πόσο μάλιστα στους 14 μικτούς μισθούς του μισθωτού.
Η ποινή αύξησης ,μάλιστα, στην τριετία, αποτελεί εσκεμμένο «νονιλίκι», καθώς καμία επιχείρηση δεν είναι εκ προοιμίου κερδοφόρα. Επιπλέον, μεγάλο μέρος επαγγελματιών έχει σημαντικές οφειλές προς Δημόσιους φορείς και Τράπεζες, ενώ πλήθος μικρών επιχειρήσεων με μικρό τζίρο θα γονατίσουν κυριολεκτικά.
Πως γίνεται , δηλαδή, συνταξιούχοι να ζουν με 500 ευρώ και ένας ελεύθερος επαγγελματίας, όχι; Η λογική πλάνη που χρησιμοποιούν οι κυβερνώντες εξαιτίας αδυναμίας πάταξης της φοροδιαφυγής, οδηγεί σε ολοκληρωτικές λογικές. Στην άλλη όψη ενός μεροληπτικού συστήματος, ταξικά προσανατολισμένου, στα χνάρια του Κατρούγκαλου. Τότε επιχειρούνταν η αύξηση των εσόδων δια των ασφαλιστικών εισφορών, επικαλούμενοι τις αρχές της ισονομίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, εξομοιώνοντας επαγγελματίες με μισθωτούς. Σήμερα, με τις ίδιες επικλήσεις ισονομίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, επιδιώκεται η αύξηση των εσόδων δια της αναγκαστικής φορολογίας∙ μια νεοφιλελεύθερη ισοπεδωτική καινοτομία εισπρακτικού χαρακτήρα.
Ο λαϊκισμός του «κοινωνικού φιλελευθερισμού με επίκεντρο τον άνθρωπο» δεν διαφέρει καθόλου από το αριστερό «μοντέλο ανάπτυξης με επίκεντρο τον άνθρωπο». Σε αυτόν τον άνθρωπο άλλωστε ασέλγησαν και οι δύο στο πρόσφατο παρελθόν.
Σήμερα πάλι, πλήθος επαγγελματιών αντιμετωπίζουν το σταλινικό εφεύρημα, να κλείσουν χωρίς δυνατότητα ομολογίας ή να παραδεχθούν δημοσίως ενοχή για έγκλημα που δεν διέπραξαν. Πράγματι μεγάλη μερίδα επαγγελματιών δηλώνουν προκλητικά χαμηλά εισοδήματα και πιθανά η φορολογική πλάστιγγα να γέρνει άδικα υπέρ των μισθωτών. Ωστόσο το κράτος οφείλει να κάνει τη δουλειά του διαθέτοντας αντίστοιχους πόρους γι’ αυτό.
Πέρα από τους αυστηρούς και εντατικούς ελέγχους, υπάρχουν λύσεις ψηφιακές, ο διαχωρισμός των δαπανών, η αποκοπή των life style δαπανών, ο διάκριση όσων απασχολούν υπαλλήλους ή ακόμη έλεγχος στη βάση τεκμηρίων τριετίας ή πενταετίας, προκειμένου να αποκαλυφθούν οι φοροφυγάδες. Οι πολίτες και κύρια οι συνεπείς επαγγελματίες ζητούν να παταχθεί η φοροδιαφυγή, αλλά επ’ ουδενί δεν θέλουν ένα αυταρχικό κράτος, ένα κράτος πάτρωνα που με βιαιότητα και κυνισμό εμπορεύεται τις ελπίδες τους.
Οι φορολογικοί αιφνιδιασμοί, πέρα από την προφανή ύπαρξη κρυφής ατζέντας, γεννούν ανασφάλεια και κοινωνική ανησυχία. Περισσότερο όμως ζέχνουν πολιτικό καιροσκοπισμό και συνάμα την εγγενή αδυναμία του πολιτικού συστήματος να απογαλακτιστεί από τις παθογένειες του παρελθόντος. Αυτά κλονίζουν την αξιοπιστία της κυβέρνησης και του Κυριάκου, καθώς επιδεικνύουν αφερεγγυότητα, αλαζονεία και ασέβεια έναντι των πολιτών.
