Είναι γεγονός ότι το ελληνικό Σύνταγμα πρέπει να αναθεωρηθεί και να προσαρμοστεί στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, όχι σε ό,τι αφορά στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γιατί στο συγκεκριμένο ζήτημα από την καθιέρωσή του το 1974 ήταν – και παραμένει- από τα πλέον πρωτοποριακά παγκοσμίως, αλλά σε ζητήματα που έχουν σχέση με την λειτουργία του κράτους, της οικονομίας και της εκπαίδευσης, ιδιαίτερα σε μια εποχή ιδιαίτερα σκληρή και ανταγωνιστική.
Αυτή που περιγράψαμε είναι μια γενική εκτίμηση. Σε αυτές τις επισημάνσεις που για μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποτελούν παραδοχές, θα πρέπει να προσθέσουμε δύο ακόμα βασικές, που είναι καθαρά πολιτικές.
- 1.Πρέπει με κάποιον τρόπο το Σύνταγμα να διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα και το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση, μιας κυβέρνησης να ολοκληρώνει τετραετία.
- 2.Να αναζητηθεί πιο ευέλικτος τρόπος για την αναθεώρησή του, με την λειτουργία, φυσικά, ασφαλιστικών δικλείδων που θα αποτρέπουν να γίνεται «κουρελόχαρτο» σε κάθε ευκαιριακή πλειοψηφία.
Όλα τα ζητήματα που περιγράψαμε, όμως, είναι μείζονος σημασίας και για τον λόγο αυτό απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις ώστε να διαμορφωθούν οι αναγκαίες πλειοψηφίες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην πρώτη συνάντηση που είχε με τον Αλέξη Τσίπρα ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στις 20 Ιανουαρίου 2016, λίγες ημέρες μετά την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ, πρότεινε στον πρωθυπουργό να συμφωνήσουν σε μια διαδικασία για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Του πρότεινε να συμφωνήσουν από τώρα με ευρεία πλειοψηφία 180 ψήφων στα αναθεωρητέα άρθρα, γεγονός που θα επιτρέψει στην επόμενη κυβέρνηση να προχωρήσει στην αναθεώρηση που θα κρίνει με 151 ψήφους. Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι τα κόμματα στην προεκλογική περίοδο θα έχουν καταθέσει στο λαό τις προτάσεις τους και ο λαός με την ψήφο του θα τις έχει επικυρώσει ή απορρίψει. Συνεπώς οι προτάσεις που θα προωθούσε η επόμενη κυβέρνηση θα είχαν την έγκριση της λαϊκής πλειοψηφίας.
Τη δημοκρατική και λογική αυτή πρόταση ο κ. Τσίπρας, δια της σιωπής του, την απέρριψε. Και την απέρριψε διότι γνώριζε καλά ότι εφ’ όσον ξεκινούσαν διαδικασίες αναθεώρησης του Συντάγματος θα έπρεπε τα δύο κόμματα να έχουν επικοινωνία, να ανταλλάσσουν απόψεις και προτάσεις, κινήσεις που θα τους έφερναν πιο κοντά και μοιραία σε πολλά ζητήματα θα αναπτυσσόταν ένα κλίμα συναίνεσης. Κάτι τέτοιο όμως ο κ. Τσίπρας δεν το ήθελε. Γι’ αυτό και λίγο μετά έκανε μια φιέστα στο προαύλιο της Βουλής όπου ανακοίνωσε εξωθεσμικές λαϊκές επιτροπές για την αναθεώρηση του Συντάγματος.
Αλλά και η πολιτική που ακολούθησε από εκεί και μετά είχε έναν και μοναδικό στόχο: Τον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας. Στη λογική του κ. Τσίπρα κυριαρχεί το «εμείς και οι άλλοι». Οι «άλλοι» είναι όσοι δεν είναι μαζί μας, όσοι δεν μας ακολουθούν.
Με την πολιτική που ασκεί έβαλε απέναντί του όχι μόνο τη Νέα Δημοκρατία αλλά το σύνολο της Αντιπολίτευσης αφού στην προσπάθειά του να διατηρηθεί στην εξουσία υπονόμευσε τους θεσμούς και την ίδια τη δημοκρατική λειτουργία του κράτους, το οποίο πασχίζει με κάθε τρόπο να ελέγξει επιχειρώντας την πλήρη κομματικοποίησή του.
Όταν λοιπόν βλέπεις το κράτος σαν τσιφλίκι σου και ως χώρο αποκατάστασης συγγενών και φίλων, όταν στοχοποιείς με ψευδείς κατηγορίες και κουκουλοφόρους μάρτυρες την αντιπολίτευση και πρώην πρωθυπουργούς, όταν επιχειρείς να ελέγξεις τη Δικαιοσύνη, όταν έχεις καταπατήσει κάθε έννοια εύρυθμης λειτουργίας του Κοινοβουλίου με τους υπουργούς σου να αρνούνται να απαντήσουν σε κοινοβουλευτικό έλεγχο, τότε είναι τουλάχιστον άτοπο και παιδαριώδες να κατηγορείς την αντιπολίτευση ότι δεν συναινεί σε μια συζήτηση- που τώρα θυμήθηκες ότι πρέπει να γίνει- για την αναθεώρηση του Συντάγματος.
Ο κ. Τσίπρας δεν έχει καταλάβει κάτι που είναι ουσιώδες στην φιλοσοφία του συντάκτη του ελληνικού Συντάγματος. Ότι μέσω της διαδικασίας αναθεώρησης προσπαθεί να επιτύχει πραγματικές συναινέσεις. Και όντως συναινετικές πλειοψηφίες είχαν εξασφαλισθεί μόνο στην αναθεώρηση του 2001, καθώς η ΝΔ με καλή πρόθεση συζήτησε και συνεννοήθηκε με την τότε κυβέρνηση ώστε να γίνουν οι δέουσες αναθεωρήσεις.
Τώρα η ΝΔ με ποιόν να καθίσει να συζητήσει και να εξασφαλίσει συναινέσεις; Με τους διώκτες της; Με τους σκευωρούς; Ή μήπως με εκείνους που στην τρίχρονη κυβερνητική τους πορεία απέδειξαν ότι τους ενδιαφέρει όχι η διακυβέρνηση της χώρας αλλά ο έλεγχος της εξουσίας και μάλιστα με κάθε κόστος. Ακόμα και με καταπάτηση των θεσμών.
Και σε τι να συμφωνήσουν; Στην ανάγκη λειτουργίας στη χώρα ιδιωτικών ΑΕΙ; Μα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι κάθετα αντίθετοι. Στον τρόπο εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και στην ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του; Μα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί να υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας στη λειτουργία του πολιτεύματος. Στην ενίσχυση του θεσμικού ρόλου των βουλευτών και του Κοινοβουλίου; Μα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει τους βουλευτές υπαλλήλους του και αν μπορούσε θα είχε καταργήσει τον κοινοβουλευτικό έλεγχο τον οποίοι οι υπουργοί του αποφεύγουν όπως «ο διάβολος το λιβάνι».
Δεν υπάρχει λοιπόν πεδίο συνεννόησης με μια κυβέρνηση που αποδείχθηκε «τοξική» σε ό,τι αφορά τη λειτουργία του πολιτεύματος και τον σεβασμό της δημοκρατίας. Η συνεννόηση πρέπει να γίνει με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Κι επειδή η παρούσα δύναμη των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν απηχεί τη σημερινή βούληση του λαού, είναι λογικό να γίνουν εκλογές και η συζήτηση να ξεκινήσει αμέσως μετά.
Σε μια αναθεώρηση όμως μπορεί μια διάταξη να λειτουργήσει αλλά μπορεί και να μη λειτουργήσει. Και αυτό φαίνεται στην πράξη, κατά την εφαρμογή του.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν και το άρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών που πρέπει να καταργηθεί. Ο κ. Μητσοτάκης από το 2006 είχε αναλάβει πρωτοβουλία για την κατάργησή του. Δυστυχώς ελάχιστοι τότε υπογράψαμε την σχετική πρόταση.
Πρέπει λοιπόν διατάξεις, όπως αυτή, που η Βουλή με μεγάλη πλειοψηφία πέραν των 2/3 κρίνει ότι πρέπει να αναθεωρηθούν, να υπάρχει η δυνατότητα αναθεώρησής τους μέσα από μια ευέλικτη διαδικασία και ότι αυτή των δύο ψηφοφοριών, κάθε μια σε διαφορετική Βουλή και εφ’ όσον έχουν μεσολαβήσει εκλογές.
Πρέπει επίσης, να εξασφαλίζεται η ολοκλήρωση της τετραετίας. Από την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986 και μετά και την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Πρωθυπουργού, δεν βρέθηκε ποτέ πρωθυπουργός (με εξαίρεση τον Καραμανλή το 2009) που να μη μπει στον πειρασμό να κάνει εκλογές όταν εκείνος έκρινε ότι θα τον ωφελούσαν κομματικά. Ενώ δεν πρέπει να παραβλέπουμε τις περιπτώσεις του εκβιασμού σε εκλογές μέσω ασυμφωνίας στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας (περίπτωση Τσίπρας 2015). Σε εκλογές πρέπει να οδηγούμεθα μόνο όταν η κυβέρνηση χάνει την πλειοψηφία στη Βουλή.
Είναι σαφές ότι αυτή η ξεκάθαρη λογική είναι ξένη με την ιδεολογία και την ιδεοληψία του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα ο οποίος αδυνατεί να κατανοήσει ότι το Σύνταγμα δεν μπορεί να λειτουργεί με κομματική λογική. Το Σύνταγμα δεν πρέπει να λειτουργεί με Αριστερή ή Δεξιά λογική. Το Σύνταγμα πρέπει να λειτουργεί μόνο με εθνική λογική. Όπως επίσης οι αλλαγές του Συντάγματος δεν πρέπει να έχουν απλά τυπική, αλλά καθολική αποδοχή, για να μπορούν να υλοποιηθούν και να στηριχθούν τόσο από ευρείες κοινοβουλευτικές αλλά και κοινωνικές πλειοψηφίες.
Εν κατακλείδι, συζήτηση σε θεσμική βάση με την παρούσα κυβέρνηση για αναθεώρηση του Συντάγματος δεν μπορεί να γίνει. Όχι μόνο γιατί οι αντιλήψεις της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε από τον τρόπο διακυβέρνησης του κ. Τσίπρα, κινούνται σε διαφορετικά επίπεδα (ουσιαστικά μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους), αλλά και γιατί δεν είναι δυνατόν να συζητήσεις θεσμικά ζητήματα με εκείνον που κατηγορείς ότι καταπατά τους θεσμούς προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Είναι σαν να συζητάς με τον δολοφόνο σου τον τρόπο που θα επιλέξει να σε δολοφονήσει!
