γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Διανύουμε την εποχή της κατάρρευσης των ουτοπιών. Ο κόσμος αλλάζει και δυστυχώς κανείς δεν γράφει παιάνες για αυτόν που έρχεται. Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ η χώρα απαιτεί σταθερότητα και κυβερνησιμότητα. Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για πόλωση και ένταση. Αντιλαμβάνονται πως πολιτικοί σωτήρες δεν υπάρχουν και πως ο ορθολογισμός απαιτεί συστράτευση και όχι αοριστολογίες.
Παρά τις Κασσάνδρες περί πρόωρων εκλογών, από την Άνοιξη στο Φθινόπωρο και εσχάτως στον Ιανουάριο, οι διαψεύσεις ήταν απανωτές.
Νωρίτερα (Πρωινός Λόγος 1/1/22 σ.11) ειπώθηκε πως θα γίνουν την 9η Απριλίου, στο χρόνο που η κυβέρνηση πρακτικά θα έχει εξαντλήσει την τετραετία, αναλογιζόμενοι τις ανάγκες της κοινωνίας, τις σχολικές εξετάσεις και το δεδομένο των δεύτερων εκλογών. Η συσπείρωση όλων παραμένει αυτοσκοπός, με ένα προβάδισμα 6 – 8 μονάδων της ΝΔ, σύμφωνα με τα δημοσκοπικά στοιχεία.
Κοινωνική ανατροπή δεν κυοφορείται, ενώ η χυδαιότητα του αυριανισμού δεν πείθει. Ελλείψει πολιτικού λόγου λοιπόν ο Αλέξης ακολουθεί το ίδιο παρελθοντικό μοτίβο. Πραγματικά υπήρξε μια πολιτική αναγκαιότητα, καθώς καθαγίασε δύο μνημόνια, προσφέροντας ένα τρίτο καταστρεπτικό. Εξαφάνισε τα διλλήματα, ευρώ – δραχμής και Ευρώπης – ψωροκώσταινας, με τα capital control και την αντιστροφή του δημοψηφίσματος.
Η «επανάσταση» όμως βιάζονταν. Διάβαζε λανθασμένα την οργή, προσφέροντας λαϊκισμό και διχασμό απλόχερα. Σύντομα η πολιτική αναγκαιότητα, θεραπαινίδα των αγορών και των ατλαντιστών, έγινε πολιτικός βραχνάς. Πλέον η πρότερη διακυβέρνησή του πρέπει να λησμονηθεί, να μασκαρευτεί στα πλαίσια μιας εύπλαστης πολιτικής διαλέκτου, προκειμένου για ένα ηθικό πλεονέκτημα στο παρόν, την υποτιθέμενη δικαιοσύνη. Παρελθόν και αλήθεια δεν υπάρχουν. Η γλωσσοπλαστική της ελπίδας του έφερε το 3ο μνημόνιο, ενώ η δικαιοσύνη σήμερα, αποτυπωμένη στα εγχειρίδια των Ρουβικώνων και των μπαχαλάκηδων, συνηγορεί για να είναι αλλιώς την άλλη φορά. Ο Πολάκης και οι συν αυτώ ξέρουν… Το αφήγημα παραμένει ίδιο, αλλά όχι και η πολιτική του αναγκαιότητα. Δεν υπάρχει οργή, ούτε Μερκελιστές, παρά περίσκεψη και συνειδητοποίηση του πραγματικού. Δεν είναι ένα “spring chicken” πλέον. Η δυσαρέσκεια των πολιτών, απόρροια της ενεργειακής κρίσης, δεν σημαίνει θετική ψήφο στον Αλέξη. Γι’ αυτό και πλέον βιάζεται. Διαπιστώνει πως η κατάσταση συνεχώς βελτιώνεται.
Οι πρόδρομοι οικονομικοί δείκτες, εξαγωγές, καταθέσεις και επενδύσεις, είναι εξαιρετικοί. Η αποκλιμάκωση του πληθωρισμού επίσης. Διανύσαμε τον πρώτο μήνα του χειμώνα με ελάχιστες απώλειες. Οι ελπίδες είναι μπροστά και μετουσιώνονται από ανοχή σε ψήφο εμπιστοσύνης.
Οι πολίτες αναζητούν ασφάλεια, δημιουργική πολιτική και προοπτική, χωρίς αναχρονισμούς και κενολογική δημοκρατική ασυδοσία.
