γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Τεσσεράμισι δεκαετίες μετά την μεταπολίτευση και η πολιτική ζωή στην εξέλιξη της δημοκρατίας δεν κατάφερε να αποκτήσει ένα πλαίσιο αρχών και αξιών ικανό να προσδιορίσει τα όρια του πολιτικού παιχνιδιού. Και αυτό γίνεται περισσότερο φανερό κάθε φορά που μιλάμε – αόριστα ή συγκεκριμένα – για εκλογές.
Αυτό που συνεχίζει να κυριαρχεί στα ελληνικά πολιτικά κόμματα είναι η διγλωσσία, η παραπλάνηση, η παράφραση, το ψεύδος, η εσωτερική έλλειψη δημοκρατίας, η παραφροσύνη και η ασυνέπεια, έννοιες που μπορούν να περιγραφούν και σαν ακορντεόν. Όπου ακορντεόν αυτό που μικραίνει ή μεγαλώνει ανάλογα με τις εντυπώσεις που θα μπορέσει να προκαλέσει στην κοινωνία και τους ψηφοφόρους που θα ψαρέψει στη διαδρομή.
Παράλληλα, έννοιες όπως ισότητα, ελευθερία ιδεών, ιδεολογία, σεβασμός και ηθική, χάνονται μέσα στους συγκεντρωτικούς, συχνά αυταρχικούς προεδροκεντικούς μηχανισμούς που ορίζουν τα κόμματα εξουσίας. Ή όπως σε ένταση ονείρωξης αυτοαποκαλούνται – χωρίς καμία δόση χιούμορ – στην Ελλάδα: τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου. Είναι τρομακτικό και πέρα από τα όρια της σχιζοφρένειας το γεγονός ότι ψηφίζουμε και ορίζουμε κυβερνήτες και φύλακες της δημοκρατίας μας, ανθρώπους που είναι μακιαβελικά αδίστακτοι δικτάτορες στο κόμμα τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Αλέξης και Κούλης.
Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν μπαίνουμε για άλλη μια φορά σε τροχιά εκλογών, αδιάφορα αν αυτές θα γίνουν τον Μάρτιο, τον Μάιο ή τον Οκτώβριο του 2019 με δύο τα στοιχεία που θα ορίσουν την τελική ημερομηνία: το πόσο εξυπηρετεί τον Αλέξη για να μην χάσει την εξουσία και το πόσο έτοιμη είναι η αντιπολίτευση να …αντιπολιτευτεί.
Αυτό που είναι σίγουρο, για τους μήνες που θα ακολουθήσουν μέχρι τις πολυπόθητες εκλογές, είναι ότι σε αυτή την χώρα δεν χρειάζονται πια προβοκάτσιες από σκοτεινές δυνάμεις που να υπονομεύουν τις δημοκρατικές εξελίξεις και διαδικασίες, τα ίδια τα πολιτικά κόμματα αυτοπροβοκάρουν την ίδια την σταθερότητα τους και κατά συνέπεια την δημοκρατία, περιοδικά επιστρατεύοντας Αδώνεια ηλιθιότητα και τσεκουράτο φασισμό.
Ένα ακόμα στοιχείο αυτή τη στιγμή και με τη δική του σημασία, είναι η πίεση που ασκούν τα δυο κόμματα της κεντρικά ελληνικής πολιτικής σκηνής (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) για επιστροφή στον δικομματισμό και το κάνουν πιέζοντας αφόρητα και στο υπογάστριο τους τα υπόλοιπα κόμματα, που έτσι κι αλλιώς ήδη έχουν χαθεί μέσα στην φινλανδοποίησή τους που τα κατάντησε δορυφόρους και δουλικά.
Οι εκλογές του 2015 (του Ιανουαρίου αλλά κυρίως του Σεπτεμβρίου) οριστικοποίησαν τον τριτοκοσμικό χαρακτήρα της χώρας με την είσοδο στο κοινοβούλιο ενός κόμματος χωρίς ιδέες, έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς αρχή και τέλος που ονειρευόταν όμως πρωθυπουργίες και ενός γραφικού γέρου με προβλήματα ανίας και αδυναμία στον φραπέ. Ψευδώνυμα και πλαστά σχήματα σε ρόλο κακού κομπάρσου, χειροκροτητή και περιστασιακά προβοκάτορα αλλά που έδιναν άλλοθι στον δήθεν ‘πολυκομματικό’ χαρακτήρα Βουλής και κυβέρνησης.
Το χειρότερο όμως ήταν το γεγονός ότι η χώρα που πληγώθηκε τα μάλα από τον ναζισμό και μάλιστα συγκριτικά και σε παγκόσμιο επίπεδο πλην Ισραήλ και Ρωσίας, με πολλές από αυτές τις πληγές ακόμα ανοιχτές, εξέλεξε ναζιστικό κόμμα και μάλιστα το έφερε στην τρίτη θέση με βλέψεις ρυθμιστή. O tempora, o mores για τους λατινομαθείς και λατινολάτρεις.
Η εκλογές του 2015 ήταν επίσης η αφετηρία ζυμώσεων για το κέντρο. Προσοχή τι έγραψα, όχι ‘στο’ κέντρο αλλά ‘για’ το κέντρο. Είναι η στιγμή που το ΠΑΣΟΚ εγκαταλείπει οριστικά την κεντροαριστερά (την αριστερά την είχε εγκαταλείψει από το ’83) και γίνεται η αριστερά της δεξιάς απορρίπτοντας και σίγουρα προσβάλλοντας (έως ροχάλας), το Παπανδρεϊκό παρελθόν του. Το ΠΑΣΟΚ την τελευταία δεκαετία έχει γίνει το άλλοθι για τις πιο αντιεργατικές πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί σε αυτόν το τόπο και αυτή τη στιγμή υπό την Γεννηματά, είναι απόκομμα δορυφόρος της αντιδραστικής δεξιάς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Η Νέα Δημοκρατία έχασε και το Νέα και την Δημοκρατία και έγινε ένας αχταρμάς ΛΑΟΣ και ΠΟΛΑΝ με λίγο από ΕΠΕΝ και πολύ χούντα. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έγινε αντιπολίτευση μόνο σε ό,τι πρέσβευε η Νέα Δημοκρατία για δεκαετίες αφήνοντας κεντροδεξιούς και Καραμανλικούς ορφανούς και μερικές φορές ακόμα και δια της βίας αστέγους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας από την άλλη και μέχρι τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία, όχι μόνο να δράσουν εναντίων της δεξιάς και των δορυφόρων της, να δημιουργήσουν το αντιδεξιό μέτωπο αλλά και να περιθωριοποιήσουν όλες τις κινήσεις, πρόσωπα, κόμματα ή ομάδες του αριστερού και κεντροαριστερού χώρου που είχαν φιλοδοξίες ηγετικού ρόλου.
Μετά τις εκλογές του 2015 και χάρις στην όλο και πιο δεξιά στροφή της Νέας Δημοκρατίας, ειδικά μετά την αφαίρεση της δημοκρατικής κουκούλας του αιώνια διαπλεκόμενου Μητσοτάκη και της βλακο-φασιστοπαρέας του (Γεωργιάδης, Βορίδης, Βούλτεψη και τα άλλα μαξιλάρια) παράλληλα με την ανικανότητα της Γεννηματά να κάνει την επανάσταση που θα την ξεκολλούσε από τους κρυφοδεξιούς Βενιζέλο και Λοβέρδο, το κέντρο βρέθηκε ορφανό και απότιστο. Έτσι ο Αλέξης άλλοτε δελεάζοντας, άλλοτε αδιαφορώντας, άλλοτε φθείροντας και άλλοτε αφομοιώνοντας, πάντα από θέση ισχύος και σε καρέκλα εξουσίας τώρα πια, οδήγησε όλους του χώρους, από το κέντρο, τη μη-Μητστακική κεντροδεξιά έως την μη κομουνιστική αριστερά, είτε στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, είτε στο πολιτικό περιθώριο και την μοναξιά. Το τι σημαίνει αυτό, πήραμε μια γεύση στον ανασχηματισμό αλλά θα φανεί καθαρότερα σύντομα και εν όψει εκλογών.
Ερχόμενοι στο άμεσα και στο τώρα, στα τρίχρονα από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 και την επέτειο της προεκλογικής ομιλίας στο ίδιο μέρος, τότε που έσκιζε τα μνημόνια το 2014, ο Τσίπρας θα δώσει μια παράσταση εκσυγχρονισμένου κέντρου με αριστερή γεύση και πάντα σε σύγκριση με την για γλέντια παράσταση ακροδεξιού μακεδονοκαραγκιόζη που θα δώσει ο Κούλης. Το γεγονός της ολοκλήρωσης των μνημονίων θα είναι άπλα το κερασάκι για τους οπαδούς και φαν.
Ο Κυριάκος πάει στην Θεσσαλονίκη για να ζητιανέψει ψήφους δήθεν μακεδονομάχων, σίγουρα ακροδεξιών, χουντικών και ναζιστών μπας και γίνει πρωθυπουργός ενώ ο Αλέξης πάει στην Θεσσαλονίκη πρωθυπουργός που συσπειρώνει από την αριστερά μέχρι την Καραμανλική κεντροδεξιά σε όλη την Ελλάδα …Και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά και που ο Αλέξης θα την κάνει και ορατή σε όλους, ειδικά τώρα που έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα.
ΥΓ1. Οι νομικοί σύμβουλοι στην Πειραιώς πρέπει να είναι αναλόγου επιπέδου με αυτούς που έχει ο Τραμπ. Όσο για την Ζαχαράκη, εντάξει …μαξιλαράκι της Σπυράκη είναι, μην έχουμε και αξιώσεις τώρα.
ΥΓ2. Άρχοντας ο Άδωνις, να πληρώσει το κράτος – δηλαδή όλοι εμείς – τις αρπαχτές στο κόμμα. Αλλά και να προδώσει το κόμμα του Σαμαρά η …Τράπεζα Πειραιώς! Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι δηλαδή.
ΥΓ3. Regina rosas amat. Έξη χρόνια λατινικά, μόνο αυτό θυμάμαι!!! Ευτυχώς μετά ήρθε ο Ανδρέας και μάθαμε και το mea culpa!
ΥΓ4. Εκείνα τα 30 αργύρια της μαξιλαρορίχτρας, δεν κρυώνουν στο Στρασβούργο;
********************************
Θεσσαλονικιός για σήμερα ο Θάνος Ραφτόπουλος με σκίτσο του.
********************************
Στη φωτογραφία, παιχνίδια μετεμψύχωσης.
