Προσοχή, χρησιμοποίησα την λέξη πουριτανισμός και όχι συντηρητισμός γιατί ΔΕΝ είναι το ίδιο πράγμα. Ο πουριτανισμός γεννήθηκε μέσα από τη σύγκρουση της Αγγλικανικής και της Καθολικής εκκλησίας και το βασικό συνθετικό της λέξης είναι η αγγλική λέξη «pure» που μεταφράζεται: ο αγνός, ο καθαρός. Τώρα αυτό το αγνός ή καθαρός μπορεί στη γέννηση τους να είχαν να κάνουν με τον Κάλβιν και το πώς η Καθολική εκκλησία παραφράσει τα Ευαγγέλια πολλές φορές παραλλάζοντας τους τρόπους λατρείας άλλα αυτά έγιναν τον 16ο και τον 17ο αιώνα. Τώρα είμαστε στον 21ο. Τώρα ο πουριτανισμός και δει ο τυφλός πουριτανισμός αγγίζει τον ρατσισμό (φυλετικό και κοινωνικό) και φτάνει μέχρι τον φασισμό και τον ναζισμό.
Σαφώς ανήμποροι οι σύγχρονοι έλληνες, να παρακολουθήσουν την εξέλιξη των ειδών, της γνώσης και της αντίληψης, περιόρισαν την επικοινωνία τους με την εποχή τους στο φατσοβιβλίο και άφησαν όλα τα υπόλοιπα στην αναζήτηση της καθαρότητας τους μέσα από τον …πουριτανισμό. Μια χώρα με χιλιετίες ιστορίας στο σταυροδρόμι των πολιτισμών σε αναζήτηση πολιτιστικής ταυτότητας.
Εξηγήσεις υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν.
Ποιά δικαιολογία υπάρχει για το γεγονός ότι σε μια εκδήλωση μνήμης και πένθους της σφαγής των Ποντίων μια ομάδα, που η μόνη τους σχέση με τους Ποντίους είναι τα ποντιακά ανέκδοτα, ξυλοφόρτωσε τον εβδομήντα και βαλε δήμαρχο γιατί επιτρέπει στη πόλη του… παρελάσεις ομοφυλοφίλων. Γι όσους δεν έχουν παρακολουθήσει τα βίντεο που κυκλοφορούν πια σε αφθονία και δεν έχουν ακούσει τους «κατηγόρους» του, αυτό είναι που καταδίκασε τον δήμαρχο σε εν ψυχρό ξυλοδαρμό.
Εν ψυχρό ξυλοδαρμός ενός εβδομηντάχρονου και βάλε. Κάποιοι δείρανε τον παππού τους με τα χέρια τους και κάποιοι άλλοι – οι πολλοί – εικονικά μέσω φατσοβιβλίου και δηλώσεων. Αντριλίκι και …πολιτική στάση! Η διχαστική, αυταρχική και εσωστρεφής κοινωνία με στοιχεία πουριτανισμού που λέγαμε στην αρχή. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι ούτε δημοκρατία αλλά κυρίως ούτε Ελλάδα.
Ξέρετε γιατί; Γιατί κάτι λείπει από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με την απουσία να γίνεται όλο και περισσότερο αυξητική. Ο ουσιαστικός δημοκρατικός λόγος και αντίλογος. Αυτός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ανασυγκρότηση ηθών, αυτός που θα έκανε την κοινωνία να σκεφτεί πριν …πράξει. Ο λόγος και ο αντίλογος που κάνει μια κοινωνία πολιτών με συνείδηση του ρόλου και των ευθυνών της να λειτουργεί, να δημιουργεί και να εξελίσσεται.
Δυστυχώς αυτή τα στιγμή στην Ελλάδα πορευόμαστε με μια κοινωνία όχλου. Μια κοινωνία «followers» στα κοινωνικά δίκτυα του κάθε Γεωργιάδη και του κάθε Πολάκη. Μια κοινωνία οπαδών με τους εκάστοτε χουλιγκάνους της.
Το κακό σε αυτή την σύγχρονη κοινωνία που εκκολάπτουμε; Ότι εξελίσσεται στο να μας ταυτοποιεί, να γίνεται η εθνικής μας ταυτότητα αδιάφορα από τις παραδοσιακές, περιστασιακές, πολλές φορές ευκαιριακές πολιτικές επιλογές που κάνουμε.
Πολιτικοί, δικαιοσύνη και ΜΜΕ έχουν εξελιχτεί σε μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Τα κόμματα λειτουργούν με κράχτες και παπαγαλάκια που έχουν παρεισφρήσει από το χώρο της δικαιοσύνης μέχρι τα ΜΜΕ. Πολιτικοί που το δεύτερο πολιτικό τους γραφείο είναι στο σαλόνι ξενοδοχείου ή στο γραφείο ποδοσφαιρικού παράγοντα. Ιερείς και ιέρειες τρομολαγνείας σε ένα παραλήρημα που δεν φαίνεται να αναγνωρίζει τις κόκκινες γραμμές που ορίζουν την δημοκρατία. Δημοσιογράφοι που διυλίζουν κάτω από το μαξιλάρι τους την κρίσιμη επικαιρότητα ανάλογα με τα συμφέροντα του εντολοδόχου τους με ανταμοιβή μια θέση στο Ευρωκοινοβούλιο η εκλόγιμη θέση στο επικρατείας. Και τέλος θεσμικά όργανα όπως η δικαιοσύνη, έρμαια της αλαζονείας της εξουσίας τους, των ιδεοληψιών τους και των ατομικών τους συμφερόντων.
Ο λόγος που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή – ξεκινώντας πάντα από τους θεσμικούς παράγοντες – είναι ο καταγγελτικός. Ακόμα και στην αναλογία ευθυνών όλοι καταφεύγουν στην άρνηση και την καταγγελία. Είναι κυριολεκτικά ανατριχιαστικό να ακούς τον Βενιζέλο να καταγγέλλει τον Τσίπρα για τα μνημόνια αλλά είναι και εξ’ ίσου ανατριχιαστικό να ακούς τον Τσίπρα, σχεδόν τρία χρόνια αποκλειστικά υπεύθυνο για την οικονομία, να καταγγέλλει την αντιπολίτευση για αδιαφορία των οικονομικά αδυνάμων. Και με αυτόν το λόγο ΔΕΝ υπάρχει εξέλιξη, αυτό που υπάρχει είναι τελμάτωση. Η Ελλάδα του 2018.
Έτσι λοιπόν εν έτη 2018, στη χώρα που γέννησε την δημοκρατία αναζητείται δημοκρατικός λόγος και αντίλογος.
******************************
Για άλλη μια φορά έγινε λόγος για την ψήφο των αποδήμων. Απέφυγα να γράψω για άλλη μια φορά, γιατί: σαν απόδημος φαντάζομαι στο θέμα θεωρούμαι …ειδικός έτσι αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι ΚΑΝΕΝΑΣ έλληνας πολιτικός ΔΕΝ έχει ιδέα γιατί μιλάει όταν κάνει αναφορές στην ψήφο των αποδήμων. Τα στοιχεία που έχουν και κάνουν αναφορές είναι εκτός ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ πραγματικότητας. Το ΠΑΣΟΚ ΔΕΝ είναι παντοδύναμο στη Γερμάνια, ούτε η ΝΔ στις ΗΠΑ και οι ΑΧΕΠΑ – που τους δίνει στοιχεία και όπως πάντα την γλύφουν – δεν εκπροσωπεί κανέναν, είναι μια μίζερη φασιστοειδής και χουντική μειονότητα μέσα στην ελληνική κοινωνία των αποδήμων των ΗΠΑ που έχοντας μόνιμα τη βοήθεια (ακόμα και οικονομική) του ελληνικού κράτους και της εκκλησίας, νομίζει ότι διαμορφώνει καταστάσεις και ότι μπορεί να γίνει αντιπρόσωπος των αποδήμων σε όλο το κόσμο και συζητητής με το ελληνικό κράτος. Τρίχες κατσαρές και αυτό λέγεται παραίσθηση και ψυχασθένεια και ίσως όταν τους έρθουν τίποτα …εκπλήξεις να το μετανιώνουν.
******************************
Η κυρία Σπυράκη συνεχίζει να βάζει κάτω από το μαξιλάρι της τις υποχρεώσεις της προς το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και την Ελληνική αντιπροσωπεία εκεί – θέση ανταμοιβή για την αθέτηση των αρχών του επαγγέλματος της, από τον πιο διεφθαρμένο πρωθυπουργό της νεότερης ελληνικής ιστορίας – αδιαφορώντας για τη ζημιά που κάνει με την απουσία της στα εθνικά συμφέροντα, ευελπιστώντας σε μια κυβερνητική θέση δίπλα στον Κούλη και αποδεικνύοντας ότι τον Ιούδα όσο κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς.
******************************
Για άλλη μια Παρασκευή, λόγο και σκίτσο στη παρέα μου ο Θάνος Ραφτόπουλος
******************************
Στη φωτογραφία: η Ελλάδα που πνίγεται!
