Το Επιμελητήριο είναι οικογένεια και έχει ανάγκη από όλα τα μέλη για να κρατηθεί ζωντανό. Όχι μόνο στις εκλογές προς άγρα ψήφων και θαυμαστών, αλλά στην καθημερινότητα. Διότι τότε δεν θα χρειαζόταν να ξεροσταλιάζει κανείς στα σκαλοπάτια.
Η μάχη της επιβίωσης απαιτεί λύσεις και δεν κερδίζεται με συντεχνιακές λογικές και κολλητιλίκια. Το επόμενο συμβούλιο θα έχει να επιλύσει εξαιρετικά κρίσιμα ζητήματα. Αθέμιτος ανταγωνισμός, υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, υπερφορολόγηση, μαύρη εργασία, έλλειψη ρευστότητας και αντιαναπτυξιακά μέτρα είναι μερικά από αυτά, πέρα από τα εξειδικευμένα ζητήματα των επιμέρους κλάδων. Η επίλυσή τους απαιτεί συνέργειες, όπως και κύρια η προβολή του τόπου και το παραγόμενο προϊόν του.
Εάν θέλουμε προσέλευση θα πρέπει να αποκτήσει αξία. Να αναδειχθεί ο θεσμικός του ρόλος ως σύμβουλος της πολιτείας, ξεπερνώντας την εσωστρέφεια και τη διαχρονική απαξίωση.
Η ανανέωση που ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Τρικάλων επιχείρησε θα έχει θετικά αποτελέσματα. Άλλωστε ο συγκεντρωτισμός είναι προϊόν φόβου και αυτό δεν είναι το ίδιον του προέδρου που είναι προσηλωμένος στο αποτέλεσμα. Και μπορεί η προσέλευση να μην ήταν η αναμενόμενη, σε ένα αποδεκατισμένο Επιμελητήριο, ωστόσο νέα πρόσωπα πέτυχαν να ακουστούν. Είναι ευκαιρία λοιπόν να αναλάβουν πρωτοβουλίες στους θεματικούς τομείς, να δοκιμαστούν. Αξία έχει η αφιέρωση χρόνου και όχι η εκλογή. Δε χρειάζονται οι ανέραστοι εθελοντές αλλά οι φανατικοί της εξωστρέφειας, άνθρωποι με γνώση της πραγματικής και παραγωγικής οικονομίας. Οι επαγγελματίες χρειάζονται στήριξη και όχι υπομνήματα, καθοδήγηση και όχι απλά ημερίδες, αρκεί και εκείνοι να καταλάβουν πως το Επιμελητήριο δεν ασκεί αντιπολίτευση.
Και εδώ είναι το στοίχημα. Υπήρχαν επαγγελματίες που έφτιαχναν τα προϊόντα τους. Προσέφεραν το καλύτερο και οικονομικότερο προϊόν και φυσικά θέσεις εργασίας. Εξαιτίας όμως της κρίσης και των λογής υποχρεώσεων γονάτισαν. Το παραγωγικό μοντέλο ολόκληρο άλλωστε. Δεν μπορούσαν να ανασάνουν. Δεν παρακάλεσαν, δεν γύρεψαν ποτέ τίποτε από το Επιμελητήριο. Θες από άγνοια, από ντροπή ίσως; Στις πάμπολλες αυτές περιπτώσεις θα έπρεπε να υπάρχει εξειδικευμένη προσέγγιση. Προσωπική επαφή. Εξατομικευμένη συμβουλευτική. Πόρτα την πόρτα, μαγαζί το μαγαζί. Αυτό είναι το στοίχημα. Εξωστρέφεια και εξατομικευμένη συμβουλευτική.
Η μονοδιάστατη αντιμετώπιση των προβλημάτων δεν προσφέρει τις βέλτιστες λύσεις, ούτε παράγει τα καλύτερα κοινωνικοοικονομικά αποτελέσματα. Θυμίζει περισσότερο τον κρατικό συγκεντρωτισμό παρά ένα φορέα που άπτεται της επιχειρηματικότητας. Μια κάστα ανθρώπων που νέμονται την πληροφορία για την προσωπική προβολή.
Εξωστρέφεια λοιπόν για δυναμική προώθηση των αιτημάτων του επιχειρείν αλλά και δημιουργία νέων καινοτόμων ανταποδοτικών υπηρεσιών που στην εποχή των 200Mbps να μη φαντάζουν παρωχημένες. Γιατί αλλιώς να πληρώνει το κάθε μικρομάγαζο; Οι προκλήσεις είναι μπροστά.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
