Δεκαετίες το εξύφαιναν, πίσω από κλειστές πόρτες, καθώς τους κρατούσε ενωμένους παρά τις διαμάχες. Σχέδιο για την εγκαθίδρυση της πολιτικής τους δυναστείας, βασισμένο σε έναν παρανοϊκό θεσμικό λαϊκισμό και μια ισοπέδωση που αποσαρθρώνει τη Δημοκρατία προκειμένου για τους μύχιους στόχους τους. Ένα φαντασιακό σχέδιο που οι πονεμένοι πολίτες όχι μόνο το θεώρησαν ορθό αλλά εντάχθηκαν και ταυτίστηκαν με αυτό στη λογική της παγκόσμιας συνομωσίας και επιβουλής. Πάνω απ’ όλα η αξιοπρέπεια του περιούσιου λαού. Μας χρωστάνε… Ναρκισσισμός στα όρια του παράλογου.
Και στο σχέδιο δεν υπάρχει αποτυχία παρά μόνο ήττα, συμβιβασμοί και αυταπάτες. Άλλωστε η αυθεντία της Αριστεράς δεν μπορεί να έχει λάθος. Ο Μεγάλος Αδελφός και οι φαντασιακοί κακοί ξένοι πάντα παραμονεύουν. Και όσο περισσότεροι, τόσο ασφαλέστερα δικαιολογούν τη δική τους ανεπάρκεια.
Τα πάντα εργαλειοποιούνται. Δεν είναι δούλοι, μάρτυρες πιστεύουν πως είναι και γι’ αυτό θρηνούν σε κάθε ιδιωτικοποίηση, στο κόψιμο των συντάξεων, στην υπερφορολόγηση. Δεν σπαταλούνε το χρόνο τους ούτε σε ενάρετες ούτε σε άσκοπες πράξεις. Το σχέδιο που ευαγγελίζονται τροφοδοτείται από την ανόητη ματαιοδοξία τους, ενώ η υποτιθέμενη κοινωνική τους δικαιοσύνη επιφέρει περισσότερη αδικία και ανισότητες. Η εργατική τάξη ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή, μετά από χρόνια ψευτο-διαρθρωτικών αλλαγών αδυνατεί να διασφαλίσει τα αυτονόητα της εργασίας και της ασφάλειας, ενώ οι εναπομείναντες εργαζόμενοι δουλεύουν περισσότερο για λιγότερα, συχνά απλήρωτοι επί μήνες και με έντονη ανασφάλεια.
Η δε μεσαία τάξη δια της σκόπιμης υπερφορολόγησης υποβιβάζεται σταδιακά δημιουργώντας τη νέα γενιά των νεόπτωχων. Δεν προβλέπεται άλλωστε στο ιδεολογικό στασίδι της Αριστεράς. Εκεί συναντάς μόνο καθαρίστριες, voucher-άδες, συνδικαλιστές ΕΡΤ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ κ.τ.λ. και αριστερού πρόσημου εγκάθετους, διοικητές, γραμματείς και φαρισαίους πρώην πασόκους. Με δόξα και τιμή.
Το επιστημονικό προσωπικό, οι αριστούχοι και οι λογής επιτυχημένοι μπορούν να φύγουν. Τους βοηθάνε δια της φορολογίας άλλωστε, καθώς ούτε ως υδραυλικός νόμιμος δεν επιβιώνεις πλέον. Είναι όλοι περιττοί. Η βαριά μας βιομηχανία άλλωστε δεν τους χρειάζεται. Γκαρσόνια θέλει, μάγειρες, λαντζιέρες, ρεσεψιονίστ, αχθοφόρους ξενοδοχείου και πορτιέρηδες, με αξιοκρατία και διαφάνεια.
Τα όρια όμως των πολιτών έχουν εξανεμισθεί προ πολλού, καθώς πλέον αδυνατούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Η περιθωριοποίηση μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού συντελείται γοργά. Το σχέδιο ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία από την αρχή, αλλά συμπαρασύρει τους πολίτες και τη χώρα στην καταστροφή.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
