Στις 20 Φεβρουαρίου στο Eurogroup συμφωνήθηκε ακριβώς ό,τι είχε συμφωνηθεί στο αντίστοιχο συμβούλιο την… 20η Φεβρουαρίου 2015: να προχωρήσει το πρόγραμμα και να ληφθούν όλες οι αναγκαίες πρόνοιες για την εξασφάλιση σταθερών δημοσιονομικών μεγεθών και να προωθηθούν οι απαραίτες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε τι έγινε με την «περήφανη διαπραγμάτευση» που οδήγησε εκροές καταθέσεων, επιβολή των capital controls και τα… παρακάλια στους δανειστές να μας δώσουν λεφτά καθώς η θέση ότι «θα μας παρακαλάνε για να μας δανείσουν» ουδέποτε επιβεβαιώθηκε…
Και ενώ οι εκπρόσωποι των «θεσμών» βρίσκονται στην Αθήνα για να προχωρήσουν στο… παρασύνθημα, εμείς εδώ ζούμε στον δικό μας φανταστικό κόσμο. Ακούμε για τη «μη λήψη μέτρων ούτε ένα ευρώ», για «ισοδύναμα μέτρα που θα αποφέρουν ισοδύναμο όφελος» και γενικώς ασχολούμαστε με ατάκες που στην καλύτερη περίπτωση, τολμούμε να πούμε ότι βλάπτουν σοβαρά το… νευρικό σύστημα κάθε καλόπιστου συνομιλητή.
Η συγκυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο προσβλέποντας ενδεχομένως σε επικράτηση των Σοσιαλιστών στη Γαλλία αλλά και στη Γερμανία τον προσεχή Οκτώβριο με έναν και μόνο στόχο: να αποκτήσουμε συμμάχους για να μην υλοποιηθούν μέτρα που χτυπάνε αλύπητα όλους τους Έλληνες και ειδικότερα την εκλογική πελατεία του βασικού κορμού της συγκυβέρνησης, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ. Η συμφωνία Γερμανίας-Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου γαι την εφαρμογή της.. γερμανικής γραμμής στο ελληνικό πρόβλημα, δημιουργεί μια ζοφερή πραγματικότητα για την κυβέρνηση. Το χρέος θα συζητηθεί το 2018, πρέπει να επιτευχθεί ο στόχος για ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ, να προνομοθετηθούν μέτρα για το 2019 και να ολοκληρωθούν πλήρως οι εκκρεμότητες στο μέτωπο των μεταρρυθμίσεων.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η συγκυβέρνηση είναι η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων καθώς αγγίζουν τον τελευταίο σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων της, δηλαδή τους δημοσίους υπαλλήλους, τους εργαζόμενους σε υπό ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ, αλλά και τις τελευταίες «κλειστές αγορές» αγαθών και υπηρεσιών με βάση και την εργαλειοθήκη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης. Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά για να μην υπάρξει τελική συμφωνία με τους εταίρους, με δεδομένο ότι ήρθε η ώρα να πληρωθεί και μάλιστα πανάκριβα ο… λογαριασμός της διετίας 2015-2016.
Τα νέα δημοσιονομικά μέτρα σοκ δεν πρόκειται να έχουν ουδέτερο αποτέλεσμα αλλά θα πλήξουν τους πάντες, καθώς δεν κλείνει διαφορετικά το… κενό που δημιουργήθηκε από τις… αυταπάτες της προηγούμενης διετίας. Μισθοί, συντάξεις και δαπάνες του καταρρέοντος κοινωνικού κράτους θα μειωθούν, ενώ αγαθά και υπηρεσίες λόγω της υπερφορολόγησης θα αυξηθούν εκ νέου. Η κυβέρνηση ευρισκόμενη σε πλήρη σύγχυση και έχοντας μηδενική αίσθηση του timing και του οικονομικού μότο «ο χρόνος είναι χρήμα» έχει οδηγήσει τη χώρα σε ακραία χειρότερη θέση από αυτήν που βρισκόταν στο τέλος του 2014. Μόνο που τότε υπήρχαν προοπτικές απογείωσης, ενώ τώρα υπάρχει ο φόβος για νέα καθήλωση στο έδαφος. Επιπλέον, μαζί με τις… ανοησίες της περιόδου 2015-2016, οδηγούν σε απομάκρυνση από την επίτευξη των στόχων για πάρα πολλά χρόνια.
Η κυβέρνηση αντί να εξηγήσει επακριβώς στους πολίτες το πρόσθετο κόστος της… μαγκιάς του 2015, κάνει λόγο για «τέλος της λιτότητας», διακηρύσσει ως διαπραγματευτικό χαρτί και μάλιστα κατά τρόπο ανόητο ότι «δεν θα επιβληθούν μέτρα ούτε ενός ευρώ» και… ψυλλιάζεται ότι «το τέλος της εποχής του ψεύδους» μπορεί να ταυτιστεί με το τέλος της εποχής της ανοχής από αυτούς που την ψήφισαν.
Η Ελλάδα έπαιξε και έχασε. Χωρίς στρατηγική και… μυαλό, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιβάρυναν τους πολίτες χωρίς να τους πούνε την αλήθεια για τις ευθύνες τους σε σχέση με το νέο δυσβάστακτο βάρος που καλούμαστε να επωμιστούμε. Άλλωστε, εάν η «περήφανη διαπραγμάτευση» είχε αποδώσει, τότε ο Γιάννης Βαρουφάκης θα ήταν ακόμη υπουργός Οικονομικών και θα εκφράζονταν όλοι με τα καλύτερα λόγια γι αυτόν. Όμως, μια τέτοια ερώτηση εντός ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει σε συμπεράσματα για το τι πραγματικά συνέβη. Και αυτό που συνέβη, σε άλλες εποχές θα επέσειε βαρύτατες ποινές σε επίπεδο απονομής Δικαιοσύνης.
Η τακτική Τσίπρα στην παρούσα φάση έχει να κάνει με το ροκάνισμα του χρόνου μπας και βγει κάτι καλό (που δεν φαίνεται…) και κυρίως στη μετάθεση του λογαριασμού και των καυτών αποφάσεων στον επόμενο. Αυτές όμως οι εγκληματικές και κουτοπόνηρες πρακτικές που έχουν ως στόχο να «βενεζουελοποιήσουν» σε βάθος χρόνου τους Έλληνες συνιστούν επικίνδυνο παιχνίδι με τη φωτιά. Κι αυτό γιατί οι… ανοησίες σε επίπεδο οικονομικών αποφάσεων και αξιοποίησης του timing κινδυνεύουν να διαμορφώσουν συνθήκες μελλοντικού πολιτικού σοκ σε μια κοινωνία όπου οι δραχμολάγνοι, οι φασίστες και οι αναρχοκομμουνιστές μπορεί να οδηγήσουν σε τέτοιες καταστάσεις που οι δύο τελευταίες γενιές δεν έχουν ζήσει. Καθώς όλα τα ατυχήματα ή και δυστυχήματα γίνονται από… ανοησία και από πολιτικά όντα και ανθρώπους που είτε δεν έχουν σώας τα φρένας, είτε είναι τυχοδιώκτες, είτε δεν έχουν… τσίπα πάνω τους!
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Λουκά Γεωργιάδη πατήστε εδώ!
