γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Σε αυτά εδώ τα μέρη η κάθε μουσική μπερδεύεται. Σαν τις μυρωδιές, τα βλέμματα, τα βήματα των ανθρώπων. Μια απλή βόλτα, από τα Πετράλωνα στο Θησείο. Είπαμε, για εμάς αυτό είναι πατρίδα και εθνικός μας ύμνος ένας πεντοζάλης συνοδευόμενος από αφρικανικά κρουστά. Περίεργη ετούτη η γη, θαρρείς πως βγήκε από αρχαίο μύθο που όλα τα εξηγούν δυο θεϊκές συνουσίες. Γη πατρική για όλους, στην οποία δεν υφίστανται “γηγενείς” και “μετανάστες”.
Μεγαλώνοντας εδώ, το να μιλάς για έθνη, ράτσες ή χρώματα, είναι τουλάχιστον γελοίο. Ο ίδιος τόπος μας φιλοξενούσε κάποτε και μας φιλοξενεί ακόμα, αφού το χώμα που πατάς δεν σου ζητά ταυτότητα. Αυτό προφανώς πολλοί το ξεχνούν βαδίζοντας στους δρόμους που χαράζουν. Οικειοποιούνται τη γη κι έπειτα προσπαθούν να επιβληθούν στους ανθρώπους.
Μετά τον παραλληλισμό των συνθηκών διαβίωσης που για λίγες ημέρες έζησε μιας τριτοκλασάτη τηλεοπτική φιγούρα με αυτές ανθρώπων που βίωσαν τον ξεριζωμό, εύκολα θα μπορούσε να κατηγορηθεί ο πομπός αυτής της γελοιότητας. Ένας τύπος που επιβιώνει με άγνωστο τρόπο, κάνοντας άλλοτε το μοντέλο, άλλοτε τον ηθοποιό και πάντοτε το μαϊντανό. Ένας τύπος που υπερηφανεύεται δημόσια για το με πόσες γυναίκες έκανε έρωτα, αλλά όχι το πόσο ερωτεύτηκε κάποια από αυτές. Αυτά και άλλα τόσα είναι εύκολο να ειπωθούν, παραμένουν όμως ανεμικά απέναντι στο πρώτο “και λοιπόν;”.
Τύποι σαν τον Σπαλιάρα πάντα θα βρίσκονται στην επιφάνεια σαν φελλοί. Η ψυχολογία της μάζας υπαγορεύει συνήθως την ταύτιση απαίδευτων ανθρώπων με νοητικά όμοιούς τους. Έπειτα, η τηλεοπτική μαζοποίηση δημιουργεί πρότυπα με σκοπό την εύκολη τοποθέτηση των προϊόντων της. Γενικά, η ίδια η ύπαρξη του κάθε Σπαλιάρα δεν είναι πρόβλημα, αν τουλάχιστον κρίνουμε με βάση τα όσα προβάλλονται ως ανάγκες της κοινωνίας μας. Πρόβλημα είναι οι ίδιες οι ανάγκες.
Το οξύμωρο της ελληνικής κοινωνίας έγκειται στο γεγονός πως από τη μία θεωρούμε τους πρόσφυγες ως κάτι ξένο και από την άλλη είμαστε περήφανοι που η καταγωγή μας είναι προσφυγική. Με βάση αυτή την αντίφαση, δηλώσεις όπως αυτή του εθνικού μας επιβήτορα δεν πρέπει να μας παραξενεύουν. Η αναγνώριση της ετερότητας, όταν είναι μια στείρα αναγνώριση, προκαλεί τον αδικαιολόγητο ρατσισμό. Πρέπει να ακολουθήσουν σύνθετες διαδικασίες διαλόγου και αφομοίωσης, οι οποίες δυστυχώς στη χώρα μας δεν κρίνονται αναγκαίες. Με δεδομένη αυτή την απουσία, ορισμένοι συμπατριώτες μας φτάνουν σε περίεργες εξισώσεις: γιατί δηλαδή τα -καλοπληρωμένα, ας μην ξεχνάμε- “μαρτύρια” στα πλαίσια ενός reality, να μη μπορούν να συγκριθούν με τις συνθήκες των Σύριων προσφύγων σε κάποιο hot -spot του Αιγαίου; Εξάλλου οι Σύριοι είναι οι “άλλοι”. Και μαύροι, όπως όλοι οι λαθρομετανάστες. Και μουσουλμάνοι που ήρθαν να αλλοιώσουν τον τρισχιλιετή πολιτισμό μας. Και πράκτορες του Σόρρος, βεβαίως-βεβαίως. Και δεν έχουν πάει και με 4000 γυναίκες.
Επιστρέφοντας στην περίεργη πατρίδα μας, μια βόλτα αρκεί για να κατανοήσει κάποιος πως οι κάτοικοι απέχουν πολύ από το πρότυπο μιας καλογυμνασμένης νοητικής αμοιβάδας. Δεν τους δείχνει η τηλεόραση, ευτυχώς. Επιλέγουν να είναι Έλληνες ή Αλβανοί, Τούρκοι, Βούλγαροι. Το αν είναι άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, ροζ, πλούσιοι, φτωχοί, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, ανιμιστές και οτιδήποτε άλλο, επίσης ελάχιστη σημασία έχει ή, τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει. Η επιβίωσή τους δεν είναι ένα ολιγοήμερο συναρπαστικό “survivor”, μα μια επίπονη καθημερινή διαδικασία. Σε αυτή την πατρίδα λοιπόν, καλό είναι να προσέχουμε όταν κάνουμε ανώφελες συγκρίσεις.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Μανώλη Πέπονα «Ήρωες και Φιλοκτήτες» πατήστε εδώ!
