γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Όταν ο Μπαράκ Ομπάμα κέρδιζε τις εκλογές στις ΗΠΑ για πρώτη φορά, ήμουν μαθητής λυκείου. Η εμφάνισή του ήταν εντυπωσιακή: ένας σχετικά νέος άνδρας με ευχέρεια λόγου, δυναμικότητα και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ένας άνθρωπος που πετύχαινε να μην τσαλακώνεται παίζοντας -κάπως αποτυχημένα- ένα μονό στο μπάσκετ. Ο κοφτός λόγος, συνδυασμένος με ήρεμες κινήσεις και το καθαρό βλέμμα, ήταν πράγματα που δεν μπορούν να αφήσουν ανεπηρέαστο έναν ψηφοφόρο, υποθέτω. Πράγματι, ο Ομπάμα ήταν -και παραμένει εν μέρει- μια περσόνα απίστευτα συμπαθητική, από αυτές που δύσκολα ξεχνά ένα παιδί που σιγά-σιγά ενηλικιώνεται.
Το πρόβλημα όμως είναι πως οι ήρωες των παραμυθιών μας αρέσουν όσο είμαστε μικροί. Και εμείς πλέον μεγαλώσαμε, καλώς ή κακώς. Σταματήσαμε να χαρίζουμε τον σεβασμό μας σε τύπους που απλά και μόνο φορούν ωραία μανικετόκουμπα ή δένουν άψογα τη γραβάτα. Η παιδική αθωότητα δεν θα μας προστάτευε εξάλλου για πάντα από τους διάφορους “κακούς λύκους”. Αυτό λοιπόν που απέμεινε από έναν πρώην “σούπερ-ήρωα” της πολιτικής είναι μια χαμένη ελπίδα. Μια ελπίδα που δύσκολα θα ανακτηθεί, όπως δείχνουν οι πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ.
Ποιο όμως είναι το κράτος που αφήνει στο διάδοχό του ο Ομπάμα; Η ανεργία έπεσε στο 5% και το κράτος εμφανίζει κάποια δειλά σημάδια ανάκαμψης. Ωστόσο, το δημόσιο χρέος παραμένει στα 17 τρισεκατομμύρια δολάρια (δηλαδή του 104,5% του ΑΕΠ), με το ιδιωτικό χρέος να αγγίζει πλέον τα 37 τρις. Πολύ περισσότερο, τα σοβαρότατα κοινωνικά προβλήματα της χώρας μόνο λυμένα δεν φαντάζουν. Οι συνεχείς φόνοι Αμερικανών πολιτών από αστυνομικούς απλά και μόνο επειδή έτυχε να μην έχουν λευκό δέρμα, οδήγησαν σε πραγματικές εξεγέρσεις. Ο αφροαμερικάνος Ομπάμα απέτυχε πλήρως να μειώσει, έστω στο ελάχιστο, τον ρατσισμό από την αμερικανική κοινωνία. Τώρα θα τον διαδεχθεί ένας ρεπουμπλικάνος με δεδηλωμένες ρατσιστικές απόψεις.
Το κράτος πρόνοιας, επίσης, αποτελεί ακόμη για τις ΗΠΑ λογοπαίγνιο. Άλλη μια αποτυχία του Ομπάμα, ο οποίος δεν κατάφερε να κάμψει τις αντιστάσεις του Κογκρέσου σε θέματα όπως η δημόσια υγεία. Όσον αφορά την οπλοκατοχή, κι εκεί τα όποια βήματα έγιναν ήταν εξαιρετικά δειλά. Όπως ολόκληρη η πολιτική του απερχόμενου προέδρου, θα έλεγε κανείς. Δεν συγκρούστηκε, δεν βρήκε λύσεις, φοβήθηκε υπερβολικά. Δυστυχώς, απέτυχε να γίνει μεγάλος ηγέτης, απογοητεύοντας το λαό του.
Όταν ο Μπαράκ Ομπάμα έκανε την πρώτη του προεκλογική εκστρατεία, ένα από τα κεντρικά του συνθήματα ήταν “We can” (:μπορούμε). Δεν μπόρεσε. Ίσως να είχε όλες τις καλές προθέσεις, ίσως ήταν απλώς ένας ακόμη δημαγωγός. Το αποτέλεσμα όμως είναι πως δεν μπόρεσε. Απέτυχε να εμπεδώσει τη στοιχειώδη κοινωνική γαλήνη σε μια από τις πιο ανεπτυγμένες αστικές δημοκρατίες του πλανήτη. Απέτυχε να κάνει το κράτος του πιο δίκαιο. Απέτυχε να διατηρήσει την ελπίδα που ο ίδιος έφερε. Έτσι, άνοιξε το δρόμο σε απομονωτιστές όπως ο Ντόναλντ Τραμπ ή άτομα δίχως κανένα απολύτως πολιτικό χάρισμα όπως η Χίλαρι Κλίντον. Πράγματι, ο Ομπάμα έφερε κάποτε την ελπίδα στις ΗΠΑ. Το κακό είναι πως την πήρε μαζί του φεύγοντας, δίχως να δείξει έστω ένα κομμάτι της σε όλη του τη θητεία.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Μανώλη Πέπονα «Ήρωες και Φιλοκτήτες» πατήστε εδώ!
