γράφει ο Μανώλης Πέπονας.

 

Στο Θησείο ένας τύπος τραγουδάει. Ασπρομάλλης, στο μεταίχμιο που χωρίζει τον γέρο από τον μεσήλικα. Αρκετά δυνατός για να πλησιάσει τη βιολογική φθορά, αρκετά αδύναμος για να προσεγγίσει την ακμή της νεότητας. Κοκκαλιάρης, δίχως αρκετά δόντια. Στοιχειό, από τα πολλά που τριγυρνούν σε αυτούς τους τόπους.

 

Οι νότες είναι κοφτές, με μια περίεργη μελωδικότητα. Απλά πράγματα, μια κιθάρα, ένα στόμα και χιλιάδες περαστικοί. Όμορφοι άνθρωποι, όπως όλοι: με τα χαμόγελα, τις έγνοιες, τα συναισθήματά τους. Μυρίζουν κολόνιες, αλκοόλ, τσιγάρα. Μιλούν αγγλικά, γαλλικά, αφρικάνικα, ελληνικά. Παλεύουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ονειρεύονται να φτάσουν τα αστέρια και χάνονται σε αγκαλιές για να μην τα σιχαθούν. Περπατούν οι περισσότεροι, πετούν οι πιο τυχεροί. Και η κιθάρα συνεχίζει να παίζει κοφτά, στην άκρη του δρόμου.

Περίεργα ακούσματα δημιουργούνται. Αυτή η πόλη βέβαια έχει μεγάλη εμπειρία σε αυτό, αφού η μουσική της καθημερινότητας ποτίζει κάθε δρόμο. Είναι η Αθήνα. Με τις κόρνες των αυτοκινήτων, τα χτυπήματα των τακουνιών στο πλακόστρωτο, τις χίλιες γλώσσες. Το μέρος που το hip–hop συναντά το ρεμπέτικο και το πιάνο το μπαγλαμαδάκι. Είναι ο μόνος τόπος που αναγνωρίζεται από την ακοή περισσότερο από την όραση.

Στο Θησείο ένα τύπος τραγουδάει. Άσχημα. Με λόγια που γεννά η καρδιά και καίνε τον λαιμό. Πολύ άσχημα. Κλαίει σχεδόν, κρατώντας την κιθάρα. Πάρα πολύ άσχημα. Τόσο, που φοβίζει όσους πιστεύουν πως τα όνειρα δεν είναι για όλους.