Φωνή κυλιέται μέσα μου φιλήδονη

και ξεσκαλεύει τόπους

που δε ξέρω πως,

είχα γνωρίσει πως.

Ζαλάδα γλυκειά, ζαλάδα ράθυμη

ντυμένη τη φωνή γυναίκας φύσης,

τα μεθυσμένα λόγια της,

που σκουντουφλούν και παραδέρνονται,

ερωτικά χαριεντίζονται με το μυαλό μου,

τα νερά του σαν γλείφουν,

τα φτασμένα από παλιά,

πόσο παλιά δε ξέρω, από ποιά πηγή δε ξέρω.

Λικνιστή φωνή, τραγούδι λάλο,

διονυσιασμών απέθαντων στους πολλούς τους θανάτους,

λικνιστή φωνή,

που μου ξυπνάς βρυκόλακες νωχελικούς,

και κατάσαρκους τους απλώνεις πάνω μου

και αποχαυνώνομαι και χάνομαι

και γίνομαι υπόσχεση και συνειρμός

και τραγούδι και αυλός

και νότες γλυκερές

κάποιου ανατολίτη Πάνα.

Ξεφύσημα του αυλού του,

τραγούδι γίνομαι.

Για περισσότερα ποιήματα του Μάνου Μαυρομουστακάκη στο apopseis πατήστε εδώ!