H παραπλάνηση φτιάχνεται με δημιουργία ενός πρωθύστερου: Δεν φταίει η κρίση για το μνημόνιο, φταίει το μνημόνιο για την κρίση. Το πολιτικό σύστημα για να κρύψει τις δικές του ευθύνες για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό στον οποίον συμμετείχε, προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι τώρα πληρώνουμε τον λογαριασμό από ένα πάρτι που λίγοι ήταν καλεσμένοι αλλά αυτοί διοργάνωσαν.
Ποιο είναι αυτό που κρύβουν; Ότι το μοντέλο που έφτιαξαν είχε χρεοκοπήσει και κανείς δεν ήταν πρόθυμος να συνεχίσει να το συντηρεί με νέα δανεικά.
Παραμύθι δεύτερο: Αν δεν είχαμε τα μνημόνια τις συμφωνίες με τους εταίρους όλοι θα ζούσαμε πολύ καλύτερα. Σαν δηλαδή η οικονομία της χώρας να ήταν ανθηρή, τα κρατικά ταμεία να ξεχείλιζαν από χρήματα και το μόνο που μας εμπόδιζε να μοιράσουμε τα χρήματα αυτά και να ζήσουμε μέσα στην αφθονία ήταν αυτοί οι άλλοι οι κακοί απ έξω. Πάλι απλό το παραμύθι, πάλι με έναν κακό λύκο.
Ποιο είναι αυτό που κρύβουν; Ότι για να ζήσουμε καλύτερα δεν φτάνει μια καλύτερη συμφωνία με τους έξω αλλά χρειάζονται μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που θα φτιάξουν μια άλλη χώρα.
Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτοί που συντηρούν είτε το πρώτο είτε το δεύτερο παραμύθι, βοηθούν στο να εμπεδωθεί σιγά σιγά στην συνείδησή μας μια επικίνδυνη παραδοχή:
Ότι η ευθύνη για το μέλλον αυτής της χώρας ανήκει σε κάποιους άλλους, ότι εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε την χώρα και να καθορίσουμε το μέλλον μας, ότι δεν εξαρτάται από εμάς, ότι μας μένει μόνο να παρακαλούμε ή να διαπραγματευόμαστε με τους απέξω για κάτι καλύτερο.
Αυτή την τελευταία επικίνδυνη παραδοχή ποτέ να μην την δεχθούμε, είναι ο μόνος πραγματικός λύκος που μας απειλεί.
