ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

 Θεωρώντας ότι χωρίς αυτά δε μπορεί να ξεκινήσει η διαδικασία της συγκρότησης του, ας αξιοποιήσουμε αυτή την «καθυστέρηση»: Ας δούμε ως μια «ευκαιρία» τον κύκλο των ανοικτών συνελεύσεων που έχουν ξεκινήσει με θέμα την πολιτική συγκυρία και για τη δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος – κι όχι απλά συσχετισμών –  ανατροπής της πολιτικής που εξαθλιώνει τους εργαζόμενους και οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή. Για την ενδυνάμωση των δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης που ξεπετιούνται παντού,  ώστε η βοήθεια για να μην χαθούν άνθρωποι να ενισχύει την πρωτοβουλία και διάθεση για αυτοοργάνωση των ίδιων των «βοηθούμενων» προκειμένου να μπορέσουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Έτσι ώστε στο επόμενο διάστημα ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να μην πρωτοσυναντηθεί μέσα από μια καμπάνια στρατολογίας, αλλά μέσα απ’  την κίνηση, πολιτική και αγωνιστική, μαζών που ακόμα σήμερα μας προσεγγίζουν «από αριστερά» κι «από δεξιά», χωρίς να είναι ωστόσο «ΣΥΡΙΖΑ»:  Απ’ τους προερχόμενους απ΄ το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, που μας ψήφισαν απαιτώντας μια ρεαλιστική αριστερή αγωνιστική διέξοδο από την κρίση, μέχρι τις εκατοντάδες χιλιάδες  που ήρθαν σε ρήξη με ΠΑΣΟΚ και  Ν.Δ. και  αναζήτησαν στο ΣΥΡΙΖΑ τη νέα ανερχόμενη πολιτική δύναμη που, παρ’  όλες τις αντιφάσεις της, ενσαρκώνει την ελπίδα μιας ριζικής ανασυγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας μακριά από πελατειακές εξαρτήσεις, σε όφελος των λαϊκών συμφερόντων.
 Σε όσους από μας δεν έφερε στο «νέο» ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ η συγκυρία, αλλά η μακρόχρονη πάλη για τη ριζική αλλαγή του  κόσμου, για μια κοινωνία ολόπλευρα χειραφετημένων ανθρώπων, είναι καθαρό ότι ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι κι αυτός από τη φύση του μεταβατικός. Δε μπορεί να είναι ούτε (ένα ή το) επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης ούτε απλά μια ευρεία «παράταξη εξουσίας» μιας «αριστερόστροφης» διαχείρισης της υπαρκτής καταστροφής. Μπορεί όμως να εκφράσει πολιτικά και οργανωτικά, με  συλλογικό και δημοκρατικό τρόπο, το αίτημα μιας ριζοσπαστικής συμμαχίας των εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων που εξαθλιώνονται, των μεσαίων στρωμάτων που μαζικά καταστρέφονται,  των προλεταριοποιημένων διανοούμενων και των νέων ανθρώπων που δε θέλουν να αυτοεξορισθούν –  στο πλαίσιο του ευρύτερου δυνατού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου με στόχο τη σωτηρία του λαού και της χώρας. Το πρόγραμμα μιας τέτοιας αριστερής ριζοσπαστικής συμμαχίας θα μπορούσε να γίνει, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, «κλειδί» για τον (αόριστο ακόμα) οραματικό προγραμματικό στόχο του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα». Πολλοί απ’  τους σημερινούς μετέχοντες στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ γευτήκαμε την εμπειρία της περιπετειώδους διαμόρφωσης της φυσιογνωμίας του τουλάχιστον από την περίοδο που πρωτοδιατυπώθηκε,  μετά τις εκλογές του 2007 και ουσιαστικά «από τα κάτω», το σύνθημα «ΣΥΡΙΖΑ παντού». Χωρίς επιτυχία, καθώς το  κοινωνικό ρεύμα που δημιουργήθηκε δεν βρήκε  ανταπόκριση, αφού τόσο ο ΣΥΝ όσο και οι περισσότερες μικρότερες συνιστώσες δεν ήταν ακόμα  έτοιμοι για μια τέτοια κατεύθυνση.  Για το «νέο» ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, «παιδί» του ρεύματος του 27%,  που αναδύθηκε ωστόσο μέσα από εκείνον τον «παλιό» ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να είναι λυμένο ότι θα συναρθρωθεί με οργανώσεις  ισοτίμων μελών παντού. Με μετασχηματισμό του υπάρχοντος και υπερβαίνοντας τα χαρακτηριστικά ενός συνασπισμού  δομημένου κυρίως «απ΄ τα πάνω», στην κατεύθυνση ενός ενιαίου και με ουσιαστική δημοκρατική λειτουργία, πολυτασικού  φορέα.
 Θεμελιακά,  όμως, ζητήματα μένουν να λυθούν, στο βαθμό που ακόμα σήμερα δεν υπάρχουν διατυπωμένα τα ντοκουμέντα-πρόταση για συζήτηση μέσα κι έξω απ’  τις γραμμές του μιας διακήρυξης καταστατικών αρχών και ενός βασικού κειμένου προγραμματικών θέσεων.
 Θεωρώντας ότι χωρίς αυτά δε μπορεί να ξεκινήσει η διαδικασία της συγκρότησης του, ας αξιοποιήσουμε αυτή την «καθυστέρηση»: Ας δούμε ως μια «ευκαιρία» τον κύκλο των ανοικτών συνελεύσεων που έχουν ξεκινήσει με θέμα την πολιτική συγκυρία και για τη δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος – κι όχι απλά συσχετισμών –  ανατροπής της πολιτικής που εξαθλιώνει τους εργαζόμενους και οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή. Για την ενδυνάμωση των δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης που ξεπετιούνται παντού,  ώστε η βοήθεια για να μην χαθούν άνθρωποι να ενισχύει την πρωτοβουλία και διάθεση για αυτοοργάνωση των ίδιων των «βοηθούμενων» προκειμένου να μπορέσουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Έτσι ώστε στο επόμενο διάστημα ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να μην πρωτοσυναντηθεί μέσα από μια καμπάνια στρατολογίας, αλλά μέσα απ’  την κίνηση, πολιτική και αγωνιστική, μαζών που ακόμα σήμερα μας προσεγγίζουν «από αριστερά» κι «από δεξιά», χωρίς να είναι ωστόσο «ΣΥΡΙΖΑ»:  Απ’ τους προερχόμενους απ΄ το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, που μας ψήφισαν απαιτώντας μια ρεαλιστική αριστερή αγωνιστική διέξοδο από την κρίση, μέχρι τις εκατοντάδες χιλιάδες  που ήρθαν σε ρήξη με ΠΑΣΟΚ και  Ν.Δ. και  αναζήτησαν στο ΣΥΡΙΖΑ τη νέα ανερχόμενη πολιτική δύναμη που, παρ’  όλες τις αντιφάσεις της, ενσαρκώνει την ελπίδα μιας ριζικής ανασυγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας μακριά από πελατειακές εξαρτήσεις, σε όφελος των λαϊκών συμφερόντων.
 Σε όσους από μας δεν έφερε στο «νέο» ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ η συγκυρία, αλλά η μακρόχρονη πάλη για τη ριζική αλλαγή του  κόσμου, για μια κοινωνία ολόπλευρα χειραφετημένων ανθρώπων, είναι καθαρό ότι ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι κι αυτός από τη φύση του μεταβατικός. Δε μπορεί να είναι ούτε (ένα ή το) επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης ούτε απλά μια ευρεία «παράταξη εξουσίας» μιας «αριστερόστροφης» διαχείρισης της υπαρκτής καταστροφής. Μπορεί όμως να εκφράσει πολιτικά και οργανωτικά, με  συλλογικό και δημοκρατικό τρόπο, το αίτημα μιας ριζοσπαστικής συμμαχίας των εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων που εξαθλιώνονται, των μεσαίων στρωμάτων που μαζικά καταστρέφονται,  των προλεταριοποιημένων διανοούμενων και των νέων ανθρώπων που δε θέλουν να αυτοεξορισθούν –  στο πλαίσιο του ευρύτερου δυνατού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου με στόχο τη σωτηρία του λαού και της χώρας. Το πρόγραμμα μιας τέτοιας αριστερής ριζοσπαστικής συμμαχίας θα μπορούσε να γίνει, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, «κλειδί» για τον (αόριστο ακόμα) οραματικό προγραμματικό στόχο του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα».