Δεν παραδειγματίστηκες Άνθρωπε, από τους πρόγονούς σου. Απ’ τους ανθρώπους εκείνους του καθημερινού μόχθου, που γίνονταν ένα με τη γη, την έσκαβαν, τη θέριζαν, την όργωναν, ποτίζοντάς τη με τον ιδρώτα τους, τιμώντας τη σα μάνα, φιλώντας τα τραχιά χέρια της που απλόχερα τους πρόσφεραν πολύτιμους καρπούς. Τη ζύγιζαν, την αφουγκράζονταν, έμαθαν να τη μετρούν και να την υπολογίζουν. Οι αγωνιστές της ζωής, οι νικητές της μέρας.
Τί έγινε στην πορεία, Άνθρωπε, κι ο σεβασμός εκείνος χάθηκε; Μη φταίνε τα βάθρα από τούβλα και μπετό που ύψωσες χτίζοντας αλόγιστα στη ράχη της, κι ύστερα ανέβηκες να την κοιτάς απ’ την περίοπτή σου θέση, άρχων ΕΣΥ, της ύλης, της φθαρτότητας και της αταξίας;
Πέραν της παντελούς απουσίας οργανωμένων μέτρων πρόληψης και ταχείας αποκατάστασης, που αφορούν τις αρχές του σήμερα όσο κι αυτές του χθες και πολύ φοβάμαι και του αύριο, οι φωτιές, οι πλημμύρες και οι σεισμοί θα συνεχίζουν να κατασπαράζουν αδίστακτα τη λεία τους σα λυσσασμένα θεριά… Γιατί ΕΣΥ κλείνεις επίμονα για χρόνια τα μάτια στον κίνδυνο και κωφεύεις, μουρμουρίζοντας αλλιώτικους σκοπούς… Επεμβαίνεις με ασέβεια, καθώς χτίζεις παράνομα σε δάση και ρέματα, κι όταν σηκώνεις αυθαίρετα που δεν πληρούν καμιά προϋπόθεση ασφαλείας γεμίζοντας βρώμικες τσέπες και μπουκώνοντας ανοιχτά στόματα…Γιατί ΕΣΥ φέρεσαι στο περιβάλλον σαν αφέντης του, σαν ένας μικρός, επίγειος Θεός. Κι όμως ΕΣΥ Άνθρωπε, ξέρεις, ενικήθης…
Η ματαιόδοξή σου φύση δε σε δικαίωσε, και τώρα η Φύση σε εκδικείται, με εκείνο το αιφνίδιό της ράπισμα που σταματά το χρόνο, γυρίζοντάς σε στο μηδέν, όχι απλώς εκεί απ’ όπου ξεκίνησες, αλλά εκεί, όπου μες στην απατηλή σου πλάνη, τόσο μάταια και ανώφελα, πραγματικά βρισκόσουν…
Φωτογραφία: Βίκυ Καρδάση – Τετράδη
Για περισσότερα άρθρα από την Δήμητρα Καραντζένη πατήστε εδώ!
