Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Το δυστύχημα είναι οι θετικές εκτιμήσεις που υπήρχαν για την Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη τα τελευταία 2,5 χρόνια, πήγαν… στράφι σε περίπου 100 ημέρες εξαιτίας της περίφημης δημιουργικής ασάφειας και της παντελούς έλλειψης σχεδίου.
Και αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην παρατεταμένη έλλειψη ρευστότητας που “στραγγαλίζει” κάθε ημέρα και περισσότερο νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Παρά τις προαναγγελίες περί επερχόμενης συμφωνίας με τους “Θεσμούς”, αυτή δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμη.
Ακούμε τον Πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο να δηλώνουν ότι είμαστε κοντά στην επίτευξη της, ωστόσο όλοι ομολογούν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολη υπόθεση καθώς έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μπροστά μας.
Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι οίκοι αξιολόγησης χαρακτηρίζουν “αρνητικές” τις προοπτικές της οικονομίας μας, τη στιγμή που ευρωπαίοι αξιωματούχοι αφήνουν πάντα ανοικτό το ενδεχόμενο ενός πιστωτικού γεγονότος.
Σημασία έχει ότι αυτή η αδικαιολόγητη καθυστέρηση έχει στοιχίσει στην ελληνική αγορά περισσότερα από 3 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ σύμφωνα με στοιχεία της Συνομοσπονδίας Εμπορίου για κάθε μέρα που περνά χωρίς να κλείνει η συμφωνία στη χώρα μας χάνονται 613 θέσεις εργασίας και 22,3 εκατομμύρια ευρώ από το ΑΕΠ της.
Δυστυχώς, παρά τις προειδοποιήσεις και τις φωνές απόγνωσης της αγοράς, η Κυβέρνηση κωφεύει.
Επιδίδεται σε ένα καθημερινό κρεσέντο ανευθυνότητας και το μόνο που την απασχολεί είναι πως θα κάμψει τις αντιδράσεις της εσωκομματικής της αντιπολίτευσης.
Ακόμη και σήμερα που τα χρονικά περιθώρια έχουν εξαντληθεί και η χρεοκοπία να μας χτυπά την πόρτα, η Ελληνική πλευρά διαπραγματεύεται στο… πόδι.
Διαβάστε μονάχα τις δηλώσεις του κ. Βαρουφάκη ο οποίος, εγκλωβισμένος στις ιδεοληψίες του, από τη μια πλευρά παραδέχεται δημόσια ότι η καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της συμφωνίας “διαλύει” την πραγματική οικονομία και από την άλλη φροντίζει να ανοίγει διαρκώς καινούργια “μέτωπα σύγκρουσης” με τους Υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης.
Σε κάθε περίπτωση οι επόμενες ημέρες θα είναι καθοριστικές για το μέλλον της πατρίδας μας, διότι η αγορά δεν αντέχει άλλο την αβεβαιότητα. Και η Ελλάδα, στο σημείο που βρίσκεται σήμερα εξαιτίας των επιπόλαιων κυβερνητικών χειρισμών, έχει ανάγκη τα λεφτά της συμφωνίας.
Όπως διάβασα άλλωστε και σε ένα σχετικό δημοσίευμα: “Στην αριθμητική δεν χρειάζονται ερμηνείες. Σε όποια γλώσσα και αν μετρήσεις 2+2 κάνουν πάντα 4. Για αυτό δεν υπάρχει λόγος να αναζητάς μάταια διαφορετική λύση σε μια αριθμητική πράξη”.
Κλείνοντας, θα ήθελα να γράψω δυο κουβέντες και για τα της Νέας Δημοκρατίας.
Αυτό που προέχει, προκειμένου να εκφράσουμε και πάλι την πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, είναι να αποφασίσουμε ποιούς εκφράζουμε ως παράταξη και ποιός πρέπει να είναι ο ρόλος μας στο νέο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον.
Η χώρα έχει ανάγκη ισχυρή αντιπολίτευση και όχι συνθήματα, τσιτάτα και ρητορικές που επενδύουν στο φόβο ξυπνώντας μνήμες για εθνικές καταστροφές, προκαλώντας την αποστροφή ή και την οργή των πολιτών.
Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να ξαναγίνει εργαστήριο παραγωγής προτάσεων για όλα τα φλέγοντα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα.
Πρέπει να πει stop στον αντιευρωπαϊκό εθνολαϊκισμό, να έρθει σε ρήξη με τη βαθιά συντήρηση και να δώσει την ευκαιρία σε όλους τους Έλληνες να οραματιστούν το δικό της αφήγημα για την Ελλάδα του αύριο.
Τώρα που οι κεντροδεξιές δυνάμεις της Ευρώπης επανακτούν την εμπιστοσύνη των πολιτών, εμείς θα επιτρέψουμε σε αυτό το κυβερνητικό συνονθύλευμα, στην πολιτική Βαβέλ των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ, να νομιμοποιήσουν στην πατρίδα μας την πολιτική γραφικότητα και τον εθνικό τσαρλατανισμό;
Ε, όχι!
