Η αρχή – για μένα τουλάχιστον – ήταν η καλύτερη δυνατή. Δικτυώθηκα γρήγορα, μπήκα σε τοπικό έντυπο και ακολούθησε το ραδιόφωνο που όπως και να το κάνουμε έδινε μια διαφορετική αίγλη. Την ίδια εποχή αποφάσισα, μετά από είκοσι χρόνια συνειδητής αποχής, να επιστρέψω στη ζωγραφική και γενικότερα στην εικαστική έκφραση. Η Φινλανδία πάλι υπήρξε το κατάλληλο μέρος γι’ αυτή την επιστροφή. Στο τέλος της δεύτερης χρονιάς μου στη χώρα, αρθρογραφούσα για δυο περιοδικά και μια εφημερίδα, ήμουν πια υπεύθυνος ύλης για το περιοδικό που δούλευα από την αρχή που έφτασα, είχα αποκτήσει δεύτερη εκπομπή στο κρατικό ραδιόφωνο, είχα σκηνοθετήσει ένα έργο που υπεραγαπώ με Φινλανδούς ηθοποιούς για το δημοτικό θέατρο του Ελσίνκι και είχα κάνει και την πρώτη μου ζωγραφική έκθεση με πορτραίτα.

Σε αυτό το διάστημα κι έχοντας πάθει και μάθει από το αγγλικό μου παρελθόν, τους Έλληνες της Φινλανδίας δεν τους είχα γνωρίσει. Δεν είχα πάει στο «καφενείο» που σύχναζαν, δεν είχα πάει σε ελληνικό εστιατόριο, γενικά όταν άκουγα ελληνικά δεν τρελαινόμουν να συστηθώ. Όπως είπα δεν ήμουν καινούργιος στη ζωή του μετανάστη κι ήξερα ότι αν θέλεις να ενσωματωθείς στη χώρα που ζεις, πρέπει να ζεις όπως οι ντόπιοι, να τρως ότι οι ντόπιοι, να κάνεις παρέα με ντόπιους, να ακούς όσο γίνεται περισσότερο τη γλώσσα των ντόπιων. Έτσι εκείνη την περίοδο το 80% των συναναστροφών μου ήταν με Φινλανδούς, το υπόλοιπο με αγγλόφωνους και είχα γνωρίσει δυο Έλληνες. Τον ένα μάλιστα μου τον γνωρίσαν …υποχρεωτικά. Μεγάλη ιστορία που κάποια στιγμή θα σας πω, αλλά τον γνώρισα μέσω Φινλανδού πολιτικού και την καλή του πίστη ότι δυο συμπατριώτες πρέπει να γνωρίζονται. Κακώς, αλλά είπαμε …αυτή είναι άλλη ιστορία.

Όπως είπα η δική μου ιστορία δεν ήταν η συνηθισμένη του Έλληνα μετανάστη στη Φινλανδία, γιατί πρώτα από όλα εγώ κόντευα να είμαι μετανάστης ακόμα και στην Ελλάδα μετά από τόσα χρόνια στο εξωτερικό, έχοντας ένα καλό επαγγελματικό παρελθόν κυρίως στο εξωτερικό και μάλιστα του είδους που αρέσει στους Φινλανδούς συν ότι ήμουν και …καλλιτέχνης.

Συμπωματικά εκείνη ήταν η πρώτη περίοδος της Φινλανδίας στην ΕΕ όπου η Φινλανδία προσπαθούσε να αποδείξει συνέχεια – μετά από δεκαετίες απομόνωσης – πόσο της άξιζε να είναι μέλος του κλαμπ κι ένα από τα στοιχεία ήταν να αποδείξει ότι όχι μόνο δεν είναι ξενοφοβική χώρα, αλλά κάνει και τα πάντα για τους ξένους για να ζουν καλά στη Φινλανδία. Έτσι βρέθηκα με στούντιο, μεγαλύτερο από το σαλόνι και το υπνοδωμάτιο στο τότε σπίτι μου, σε μεγάλο χώρο αφιερωμένο στους ζωγράφους, γλύπτες και γενικά δημιουργούς του Ελσίνκι και μια συμμετοχή που δεν πρέπει να ήταν περισσότερο από 80 ευρώ το μήνα. Όλα αυτά μέσω του Υπουργείου Πολιτισμού και του Δήμου του Ελσίνκι.

Τον τέταρτο χρόνο μου στη χώρα κάνω την δεύτερή μου έκθεση. Προσωπική και πιο πολύπλοκη μιας και έχει και συνθέσεις ή γλυπτά. Έχω κάπως γνωριστεί στα «δρώμενα» του Ελσίνκι, συμμετέχω και σε μια οργάνωση ντόπιων εικαστικών, ενώ παράλληλα έχουν προηγηθεί με τα ίδια ακριβώς έργα, εκθέσεις σε τρεις διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες, ώστε να νιώθω πιο σίγουρος για τον εαυτό μου και …να καλέσω Έλληνες που είχα γνωρίσει στο μεταξύ.

Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση. Ποτέ δεν κάλεσα κάποιους στοχευμένα και πολύ περισσότερο σε όποια χώρα κι αν έχω εκθέσει τη δουλειά μου, ποτέ δεν κάλεσα στοχευμένα ελληνικές κοινότητες και Έλληνες. Ο λόγος είναι πολύ απλός και πολύ προσωπικός. Θέλω όταν κάποιος έρθει στην έκθεση να έρθει για να δει μια εικαστική δουλειά και ό,τι αυτή η δουλειά προσπαθεί να κοινωνήσει κι όχι να έρθει γιατί με ξέρει ή γιατί είμαι Έλληνας και το νιώσει σαν υποχρέωση. Ελπίζω να καταλαβαίνετε αυτό που θέλω να πω. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι συμπατριώτες μου δεν είναι ευπρόσδεκτοι, απλά δεν θέλω κανένας να νιώσει ότι πρέπει να έρθει και στο τέλος να χάσει μια ώρα σε κάτι που του είναι αδιάφορο γενικότερα. Δυστυχώς κάποιοι δεν το καταλάβανε και σύντομα άκουσα αναφορές – κάποιοι μου το είπαν και καταπρόσωπο αδιαφορώντας για τη λογική μου – ότι είμαι …ελιτιστής, σνομπ και αρκετά ακόμα πιο …κοσμητικά. Έτσι αποφάσισα να καλέσω και τους Έλληνες του Ελσίνκι, ανοιχτή πρόσκληση κι όποιος θέλει ας προκύψει, καλοδεχούμενος θα είναι.

Και ήρθε η μέρα για τα εγκαίνια, που πραγματικά είχαν μαζέψει αρκετό κόσμο. Αυτό είναι κάτι που το παραδέχομαι στους Φινλανδούς του Ελσίνκι, διψάνε γενικά για τέχνη, θα πάνε σε εκθέσεις γιατί πραγματικά αγαπάνε τη ζωγραφική, τη γλυπτική κλπ. και παρακολουθούν τις ειδήσεις για νέες εκθέσεις και παρουσίες. Ξεκινάμε λοιπόν και πρώτος μίλησε ο υπεύθυνος του χώρου και μετά μια φίλη παρουσίασε το έργο – μιας και οι περισσότερές μου εκθέσεις είναι αυστηρά θεματικές. Εγώ ουτε μίλησα – δεν μιλούσα φινλανδικά έτσι κι αλλιώς, ούτε γενικά παρουσιάστηκα, οπότε λίγοι εκεί μέσα ξέρανε τη φάτσα μου.

Έτσι άρχισα να περπατάω ανάμεσα στους επισκέπτες και να σας πω την αλήθεια αυτό που έβλεπα ήταν αυτά …που δεν μου άρεσαν στους πίνακες και σκεφτόμουνα πώς θα τα αλλάξω. Όσο περίεργο και να φανεί – και μου συμβαίνει συχνά – εκείνες τις στιγμές νιώθω κι εγώ λίγο θεατής των δημιουργιών μου και ψάχνω αυτά που θέλω να αλλάξω ή την έμπνευση για το επόμενο. Έτσι έπεσα σε ελληνική παρέα κι όπως και να το κάνεις, τα ελληνικά είναι η μητρική μου γλώσσα και το μυαλό ασυνείδητα ή υποσυνείδητα …καρφώνεται.

«Σιγά μωρέ τον ζωγράφο, η κόρη μου ζωγραφίζει καλύτερα.»
«Είμαι σίγουρος ότι είναι αντιγραφή, κάπου το έχω ξαναδεί αυτό.» Εντάξει, συμβαίνουν κι αυτά σε μια έκθεση. Δεν χρειάζεται ουτε καν να το σκεφτείς πολύ-πολύ.
«Να δεις που έχει γνωρίσει καμιά πιασμένη Φινλανδέζα και της τα τρώει ο …ζωγράφος.»
«Έλα ντε, δεν βλέπεις πού ζει;»
«Τι λες; Εγώ μετά από 15 χρόνια εδώ και δεν μπορώ να ζήσω εκεί.» Παρενθετικά, τίποτα ιδιαίτερο με την περιοχή που ζούσα, και ζουν και Έλληνες στην ίδια περιοχή.
«Μάλλον καθαρίζει λεφτά και λέει ότι ζωγραφίζει.»
«Λες;»
«Ε, από πού πήρε και εκπομπή στο ραδιόφωνο, εμείς εδώ τι κάνουμε;» Πλένετε πιάτα είναι η σωστή απάντηση αλλά πάλι …δεν είπα τίποτα.
Σταδιακά όλοι οι Έλληνες σαν με μαγνήτη έγιναν μια παρέα.
«Είναι αδερφή σου λέω.»
«Πού το ξέρεις;»
«Ζωγράφος, ραδιόφωνο, εφημερίδες, τι άλλο θα είναι; Θα έχει βρει και καμιά ηλίθια μπεκρούλιακα Φινλανδή και της τα τρώει.»
«Το ξέρεις;»
«Αδερφή και στο υπογράφω, τον έχω δει.» Δίπλα του στεκόμουν.
«Αγοράζει και σπίτι.»
«Σιγά μην αγοράζει σπίτι ο χθεσινός. Εμείς κάναμε δέκα χρόνια να αγοράσουμε.»
«Πώς τον αφήσαν οι Φινλανδοί να μπει στη χώρα τους;»

Ειπωθήκαν πολλά ακόμα στα είκοσι-τριάντα λεπτά που έμεινα και άκουγα. Έμεινα γιατί είχα …πετρώσει. Γιατί ήθελα να φύγω αλλά με κρατούσαν τα πόδια μου. Ώστε λοιπόν αυτό ήταν το πρόβλημά τους; Αν είμαι αδερφή και που βρήκα τα λεφτά; Αν είχα παντρευτεί λεφτού ή το πού ζούσα;

Τελικά ο Έλληνας δεν αλλάζει. Ούτε με μνημόνια, ούτε με χρηματιστήρια. Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια και να πεθάνει ο γάιδαρος του γείτονα. Αυτό ήταν που με έδιωξε από την Ελλάδα – και μάλιστα τις καλές εποχές – αυτό είναι που με αηδιάζει και σήμερα. Κι όσο ο Έλληνας δεν αλλάζει η Ελλάδα είναι καταδικασμένη.

Κάποτε είχα γράψει κάτι στο προσωπικό μου μπλογκ που είχε ενοχλήσει. Στην Ελλάδα αν βγεις στο δρόμο και φωνάξεις ότι έχεις καρκίνο, τρακόσιοι γείτονες θα πεταχτούν να σου συμπαρασταθούν, αλλά αν βγεις και φωνάξεις ότι θεραπεύτηκες από τον καρκίνο, θα σε πετροβολήσουν όλοι μαζί για αρχή, μετά θα πουν ότι κρυφά πήγες Αμερική στον εκατομμυριούχο θείο και θεραπεύτηκες με μυστικό φάρμακο και στο τέλος θα πουν με σιγουριά ότι είπες ψέματα και ποτέ δεν είχες τίποτα για να …θεραπευτείς.

Ο Έλληνας δεν αλλάζει, μόνο Έλληνας πολιτικός θα τολμούσε να πει δημόσια ότι προτιμάει να καταστραφούν οι Έλληνες για να μην ξαναψηφίσουν αριστερά τα επόμενα 100 χρόνια. Δεν ξέρω, είμαι ο μόνος που αηδιάζει όταν ακούει τέτοια πράγματα; Είμαι ο μόνος που νιώθει την αναγούλα στο στόμα; Δεν υπάρχει κανένας, ούτε στο ίδιο του το κόμμα που να τον πετάξει με τις κλωτσιές το κάθαρμα;

Ο Έλληνας τώρα πια ακόμα και τα πιο απλά πράγματα τα βλέπει μέσα από τον εαυτούλη του. Αλαζονικά, εγωκεντρικά. Ακόμα κι ο έρωτας είναι για να ικανοποιήσει τα δικά του θέλω αδιαφορώντας για τον άλλο, κι αν δεν του κάτσει ο άλλος τότε …να του πεθάνει ο γάιδαρος. Έχουμε εκπαιδευτεί σε διαλόγους μονολόγων που κερδίζει όποιος φωνάζει πιο δυνατά. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός κι όλοι πρέπει να μπαίνουν στα κουτάκια που βολεύουν οι μάσκες μας. Οι μάσκες μας γιατί αυτό που προβάλουμε είναι κι αυτό δήθεν, ντεμέκ, είναι αυτό που θα θέλαμε να είμαστε κι όχι αυτό που είμαστε.

Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας, αλαζονικά, εγωκεντρικά ανθρωπάκια που αδιαφορούν για τον Έλληνα και την Ελλάδα αλλά χρησιμοποιούν τον Έλληνα και την Ελλάδα για το πολύ προσωπικό τους όφελος ανεξάρτητα αν αυτό μεταφράζεται στην μελλοντική τους υστεροφημία ή σε λογαριασμούς στο εξωτερικό. Από τέως πρωθυπουργούς, νυν υπουργούς και μελλοντικούς πολιτευτές, το πρόβλημα τους είναι το εγώ τους και τίποτα άλλο. Αλλά αυτοί δεν είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας; Μιας κοινωνίας που υποτίθεται ότι αλλάζει κι όλο η ίδια μένει.

Και δεν θα αλλάξει ποτέ κάτι γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ.

Και μη περιμένετε του Λαζάρου για να αναστηθεί το ελληνικό φιλότιμο και ο Έλληνας. Τον σταυρώσανε και σιγουρεύτηκαν με δηλητήριο ότι δεν θα αναστηθεί ούτε με θαύμα.

*************************************************

Κλείστε ρε στη φυλακή όλα αυτά τα καθάρματα και κλείστε τη Χρυσή Αυγή να τελειώνουμε. Αλλά δεν το κάνετε γιατί ο μπαμπούλας πάντα συμφέρει και πάντα παίζει στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Προσέξτε μόνο γιατί αυτός ο μπαμπούλας έχει δόντια και δεν κοιτάει πού δαγκώνει και θα έρθει και η σειρά σας.

*************************************************

Άδωνι …άντε και ….κατσαρίδα.

*************************************************

Του Λαζάρου κι ο Θάνος Ραφτόπουλος που μου κρατάει συντροφιά με σκίτσο του.

*************************************************

Στη φωτογραφία …ο γάιδαρος του γείτονα!

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!