Η φίλη μου, εκτός από χαλαρή, ενέπνεε ελπίδα και για πρώτη φορά μετά από χρόνια, την άκουσα να κάνει όνειρα και ναι, μετά από τόσα χρόνια, ήταν η πρώτη φορά που όταν κλείσαμε το τηλέφωνο χαμογελούσα αντί να ανάψω τσιγάρο, προσπαθώντας να ηρεμήσω από την απόγνωση που μόλις είχα ακούσει. Και εδώ παρενθετικά, αυτή η φίλη δεν είναι ούτε είκοσι, ούτε τριάντα και φυσικά έφυγε μαζί με τον σύζυγό της. Με σκοπό να μην επιστρέψει …ποτέ!
Από το τηλεφώνημα είχε προηγηθεί μέιλ, λίγες μέρες νωρίτερα, που όχι απλά μου ανακοίνωνε την απόφασή της να μεταναστεύσει, αλλά και το γεγονός ότι το είχε ήδη κάνει. Και το σοκ ήταν, ότι από τη συγκεκριμένη δεν το περίμενα. Υπήρχαν δεκάδες άλλοι γνωστοί που το συζητούσαν, είχαν ζητήσει πληροφορίες ή είχαν αναφέρει τις σκέψεις τους, αλλά ποτέ η συγκεκριμένη. Μάλιστα σε κάθε επικοινωνία μας στο παρελθόν, η κατάληξη ήταν ότι το παλεύουν.
Πάλεψαν το πρώτο μνημόνιο, πάλεψαν το δεύτερο και την ανεργία που ήρθε με το δεύτερο. Πάλεψαν με την απογοήτευση του Τσίπρα και την απόγνωση που έφερε το τρίτο μνημόνιο, αλλά όπως το είπε η ίδια, είναι η μιζέρια και η ανθρωποφαγία της σημερινής ελληνικής κοινωνίας που δεν παλεύεται. Είναι το γεγονός, ότι αυτή η ανθρωποφαγία και η απαξίωση έχει μπει τόσο βαθιά στην κοινωνία, που νιώθεις τη σαπίλα να σε πνίγει και για να επιβιώσεις πρέπει να γίνεις μέρος της. Είναι το γεγονός ότι δουλεύει σαν έλος που σε ρουφάει μέσα του όλο και πιο βαθιά και στο τέλος, αν έχεις λίγη συνείδηση και κάποιες αξίες, δεν μπορείς να αναπνεύσεις.
Κι από την αντίθετη ακριβώς πλευρά της Ευρώπης καταλάβαινα ακριβώς τι ήθελε να πει. Βλέπετε τελείως συμπωματικά, τις ίδιες ακριβώς μέρες μια άλλη φίλη, αυτή τη φορά από τη Φινλανδία, επίσης με σοκάρισε ανακοινώνοντάς μου ότι φεύγει από τη χώρα που όχι απλά αγάπησε, αλλά λάτρεψε.
Τη συγκεκριμένη κοπέλα τη γνώρισα πριν από οκτώ περίπου χρόνια και μάλιστα τη γνώρισα χάρις στην …κόρη μου. Ήταν η δασκάλα της. Μια κοπέλα στα τριάντα της, πολύ ζωντανή, από την Ολλανδία, με πολλή αγάπη στα παιδιά, πολύ κέφι στη δουλειά της και γενικότερα για τη ζωή. Η Φινλανδία ήταν σχεδόν το παιδικό της όνειρο, όπως είχε πει η ίδια από την αρχή. Από παιδί μάζευε φωτογραφίες, περιγραφές, βιβλία και ιστορίες από την αρκτική χώρα. Στην εφηβεία της δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτεί για πρώτη φορά τη Φινλανδία και η αγάπη από μακριά έγινε έρωτας και όνειρο. Το όνειρο κάποια στιγμή να ζήσει στη Φινλανδία. Κάθε τι φινλανδικό της φαινόταν ιδανικό και ταιριαστό με τα θέλω και τα όνειρά της.
Μην σας κάνει εντύπωση, έχω γνωρίσει ακόμα και Έλληνες που έχουν εκφραστεί ανάλογα ή Φινλανδούς που έχουν χρησιμοποιήσει ακριβώς τα ίδια λόγια για την Ελλάδα. Και όχι μόνο Φινλανδούς, αλλά και Γάλλους, Γερμανούς ή ακόμα και Κινέζους, όπως αντίστοιχα και άλλους για άλλες χώρες. Δεν έχει να κάνει με μπερδεμένη εθνική ταυτότητα ή ξενομανία, έχει να κάνει με τη φυσική ανάγκη των ανθρώπων στο όνειρο και κάποιοι το βρίσκουν ακόμα και γεωγραφικά.
Η μικρή Ολλανδέζα λοιπόν, μετά το πτυχίο της, άρχισε να ψάχνει δουλειές στη Φινλανδία, προσπαθώντας να κάνει τη μετοίκησή της όσο γίνεται πιο ομαλή, εξασφαλίζοντας πρώτα δουλειά, πράγμα πολύ λογικό. Και μετά από μερικά χρόνια της δόθηκε η ευκαιρία, που την άρπαξε με τα δόντια στην κυριολεξία. Τριάντα χρονών πια, με αρκετή πείρα σε σχολεία και πολύγλωσση, υπέγραψε συμβόλαιο με αγγλόφωνο σχολείο και γρήγορα μετακόμισε στο Ελσίνκι, για να ζήσει το όνειρό της. Εγώ τη γνώρισα όταν πια ήταν στη Φινλανδία στον τέταρτο χρόνο της και σιγά-σιγά μιλώντας για την κόρη μου ξεκίνησε μια φιλική σχέση, που σύντομα έγινε πολύ στενή. Όχι τόσο στενή πονηρά μυαλά, όλοι σας. Μιλάμε για μια καθαρά φιλική σχέση. Μάλιστα μερικές φορές ήρθε μαζί μου στην κυριακάτικη εκπομπή που είχα τότε στο φινλανδικό ραδιόφωνο, μιλώντας για τα «παιδιά» της και παίζοντας ολλανδική και φινλανδική μουσική που της άρεσε.
Κάποια μέρα καλεσμένη μας για φαγητό, μετά από ένα δυο ποτηράκια κρασί και νιώθοντας σε ασφαλές περιβάλλον, άρχισε να μας μιλάει για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε. Αυτό, αφού για πολλοστή φορά είχε δηλώσει την αγάπη της για τη Φινλανδία. Το μεγαλύτερό της, ότι δεν ήταν …ασφαλισμένη. Πουθενά. Μάλιστα χρειαζόταν να πληρώνει ιδιωτική ασφάλεια στην Ολλανδία, γιατί δεν είχε την παραμικρή κάλυψη. Κι αυτό έχοντας ζήσει στη Φινλανδία ήδη τέσσερα χρόνια. Περιττό να σας πω, ότι για μας ήταν πολλαπλά σοκ η ανακοίνωση και μάλιστα στην αρχή δυσκολευτήκαμε να την πιστέψουμε.
Τι συνέβαινε λοιπόν. Το σχολείο που την προσέλαβε ήταν μεν σε επίπεδο υπηρεσιών νοικιασμένο από το κράτος για να καλύψει συγκεκριμένες ανάγκες που είχαν να κάνουν με αγγλόφωνα παιδιά μονίμων κατοίκων της Φινλανδίας, άρα εμείς σαν γονείς βλέπαμε ένα κρατικό σχολείο, στην πραγματικότητα όμως και πιο μέσα, ήταν ένα σχολείο ολλανδικών συμφερόντων. Αυτά τα ολλανδικά συμφέροντα – αυτά τα ίδια βγάζουν τη Φινλανδία και με το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση – με σκοπό τους φυσικά το κέρδος και μεθόδους πολυεθνικής σουπερμάρκετ, έφερναν κοπέλες αγγλόφωνες και με πτυχίο να διδάξουν από όλες τις χώρες της Ευρώπης. Τις περισσότερες φορές με μισθούς λίγο υψηλοτέρους από τον βασικό των χωρών τους – που δεν είναι κατ’ ανάγκη και ο βασικός στη Φινλανδία, μάλλον πολύ χαμηλότερος – και ναι μεν τις δήλωναν, αλλά τις δήλωναν σαν επισκέπτες δασκάλους. Αυτό σημαίνει, ότι αυτές οι κοπέλες δεν χρειάζονταν την κάλυψη που έχουν οι μόνιμοι κάτοικοι – ντόπιοι και ξένοι – γιατί υπάρχουν σε ένα στάτους λίγο πιο πάνω από τους τουρίστες.
Τώρα η Φινλανδία δεν είναι και η πιο κοινωνική χώρα στον κόσμο, εδώ και μεταξύ τους οι Φινλανδοί είναι πολύ προσεκτικοί στις κοινωνικές και διαπροσωπικές τους σχέσεις, έτσι κανένας δεν είχε βρεθεί να πει σε αυτήν την κοπέλα, ότι κάτι πάει λάθος με τα χαρτιά της. Και φυσικά δεν ήταν η μόνη στον κοινωνικό της χώρο που ήταν κυρίως συνάδελφοι στο σχολείο και φυσικά όλοι τους προσπαθούσαν να βρουν λύσεις, αγνοώντας τι πραγματικά συμβαίνει και ότι η λύση ήταν στην ουσία μπροστά στα μάτια τους. Εμείς της ανοίξαμε τα μάτια. Και σε δυο μήνες η κοπέλα απέκτησε μεν ασφαλιστική κάλυψη και πήρε και αύξηση, ώστε να φτάσει τα φινλανδικά μέτρα και σταθμά, μιας και μετά από τέσσερα χρόνια επισκέπτη και προσωρινή δεν θα την έλεγες και απέκτησε και πολλές αντιπάθειες από τη διεύθυνση και τους χαφιέδες του σχολείου, που της την έδειξαν με πολλούς τρόπους. Αλλά τα πάλεψε όλα. Η αγάπη της για τη Φινλανδία και η εμμονή της να μείνει στη Φινλανδία υπερνικούσαν τα πάντα. Άλλωστε δεν ήταν Φινλανδοί οι υπαίτιοι των προβλημάτων της.
Κάποια στιγμή όμως, το 2010, τα πράγματα γενικότερα στη Φινλανδία έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Με τους Αληθινούς/Γνήσιους Φινλανδούς να έρχονται με φόρα, κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει ακόμα και στο κράτος. Θυμηθείτε κάτι που ισχύει παντού δυστυχώς. Δεν είναι οι νόμοι που είναι λάθος σε ένα κράτος, αλλά αυτοί που τους εφαρμόζουν. Ο ρατσιστής δικαστής θα βρει τον τρόπο, το «παραθυράκι», να στρεβλώσει και τον πιο αντιρατσιστικό νόμο. Στη Φινλανδία τότε άρχισαν να αλλάζουν και οι νόμοι.
Έτσι ξαφνικά αλλάζει και το προσωπικό στο συγκεκριμένο σχολείο και κάθε δάσκαλος που φεύγει αντικαθίσταται αμέσως από Φινλανδό δάσκαλο, σε σημείο που σύντομα το αγγλόφωνο σχολείο να έχει 70% Φινλανδούς δασκάλους και ενώ μέχρι τότε η σχέση διδασκαλίας στα αγγλικά και στα φινλανδικά ήταν 60%-40%, γίνεται 40%-60%. Και εντάξει, πες ότι σε αυτό υπάρχει μια λογική, όσο και να μην συμφωνείς. Γιατί αν ήθελες το παιδί σου, που το σπίτι του και ο κοινωνικός του περίγυρος είναι σε μεγάλο ποσοστό αγγλόφωνος, να πάει σε φινλανδόφωνο σχολείο, τότε το πήγαινες σε φιλανδόφωνο και δεν το κούραζες σε ένα σχολείο δίγλωσσο. Αλλά και πάλι λες, ψυχραιμία. Μετά όμως πηγαίνεις στο σχολείο και ανακαλύπτεις ότι οι υποτιθέμενοι αγγλόφωνοι δάσκαλοι είναι τους στιλ: «ντου γιου λάικ ματμαζέλ δι σουόμι». Στη συνέχεια ανακαλύπτεις, ότι κάποιοι από αυτούς τους δασκάλους δεν είναι καν δάσκαλοι, αλλά έχουν παρακολουθήσει κάποια σεμινάρια παιδαγωγικής, που λειτούργησαν σαν κολυμπήθρα για να γίνουν δάσκαλοι.
Αυτά βέβαια ο γονιός τα περισσότερα δεν τα βλέπει, πολύ περισσότερο τυφλωμένος από το τέλειο φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα. Εγώ είχα την εσωτερική πληροφόρηση, τη μικρή Ολλανδέζα, που κάθε μέρα φρικάριζε όλο και περισσότερο. Και δεν ήταν μόνο η απαξίωση της εκπαίδευσης. Οι καινούργιοι, οι Φινλανδοί δάσκαλοι, σταδιακά απομόνωναν τους ξένους που συχνά γίνονταν θύματα χαφιεδισμών και κουτσομπολιών, που λόγω άγνοιας της γλώσσας δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν έγκαιρα. Αλλά και πάλι η αγάπη της μικρής Ολλανδέζας για τη Φινλανδία υπερνικούσε τα πάντα και έσκυβε το κεφάλι, όσο κι αν η Φινλανδία που εκείνη αγαπούσε εξαφανιζόταν.
Αυτά όλα έχουν γίνει σταδιακά τα τελευταία έξι χρόνια. Τα τελευταία δυο, οι Αληθινοί/Γνήσιοι Φινλανδοί δεν είναι πια το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης αλλά εξουσία και μάλιστα εξουσία με βιτρίνα έναν πρωθυπουργό μαριονέτα, υποτίθεται κεντρώο για να μη τρομάξει και ο κόσμος, που ο Τίμο Σόινι κάνει ό,τι θέλει. Η Φινλανδία αλλάζει τρομακτικά. Το αγγλόφωνο σχολείο κοντεύει να έχει τα αγγλικά σαν ξένη γλώσσα και στην ουσία είναι πια καθαρά φινλανδόφωνο και μόνο στον τίτλο αγγλόφωνο. Η ξενοφοβία γίνεται καθημερινότητα και ο ρατσισμός επικρατούσα κατάσταση, όχι μόνο στο συγκεκριμένο σχολείο, αλλά σε όλη τη φινλανδική κοινωνία και υπόγεια στο ίδιο το κράτος που κάνει ότι δεν βλέπει μπροστά σε κρούσματα ρατσισμού ή τα βαφτίζει «μεμονωμένα επεισόδια». Μιλάμε για σοβαρά «μεμονωμένα επεισόδια» στιλ Φύσσα.
Οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί, ειδικά αυτοί που δεν ζουν σε κάποιο προστατευμένο περιβάλλον – όπως αυτοί που δουλεύουν σε μεγάλες πολυεθνικές – αντιμετωπίζουν προβλήματα όχι μόνο στη δουλειά, αλλά και στην καθημερινότητά τους ή στη σχέση τους με το κράτος. Και μιλάμε για εθνικότητες που καλύπτουν από Ιρακινούς, Τούρκους μέχρι Αμερικάνους, Άγγλους και Γερμανούς. Φίλη Γερμανίδα με ιαπωνικές ρίζες αντιμετώπισε έναν διήμερο τελείως καφκαϊκό εφιάλτη και μάλιστα μέσα σε αστυνομικό τμήμα, που κατηγορήθηκε για πλαστογραφία διαβατήριου, γιατί δεν πίστευαν ότι είναι ….Γερμανίδα!
Κάποια στιγμή η κόρη μου αλλάζει πόλη κι εγώ για άλλους λόγους απομακρύνομαι, έτσι η επαφή μου με τη μικρή Ολλανδέζα γίνεται αποσπασματική και κυρίως μέσω μέιλ και φατσοβιβλίου. Παράλληλα, τα τελευταία δυο χρόνια, οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν εγκαταλείψει τη Φινλανδία, με κάποιους να έχουν ζήσει στην αρκτική χώρα δέκα και δεκαπέντε χρόνια και έχοντας δημιουργήσει ακόμα και περιουσία εκεί. Η μικρή Ολλανδέζα σταθερή αξία. Το φατσοβιβλίο της διαφήμιση για τη Φινλανδία ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω της. Στο μεταξύ έχει παντρευτεί έναν κεντροευρωπαϊκό – όχι Φινλανδό – κι έχουν ήδη αποκτήσει το πρώτο τους παιδί, που του έχουν δώσει και παραδοσιακό φινλανδικό όνομα. Ξέρω ότι ο άντρας της είχε πολλά προβλήματα, αλλά ήταν αποφασισμένος να μην της χαλάσει το όνειρο ό,τι κι αν σήμαινε γι’ αυτόν μια τέτοια απόφαση.
Στην αρχή της χρόνιας εφέτος, έμεινε πάλι έγκυος και τους τελευταίους μήνες μπορούσα να δω στο φατσοβιβλίο της ότι έψαχνε παραδοσιακά φινλανδικά ονόματα για το δεύτερο παιδί, μέχρι που πριν από λίγες μέρες έπεσε το κανόνι. Ανακοίνωση ότι το σπίτι τους είναι για πώληση κι ότι σε δυο μήνες αναχωρούν μόνιμα και τελεσίδικα από τη Φινλανδία. Από τις αντιδράσεις των περισσότερων ήταν φανερό ότι δεν ήμουν ο μόνος που σοκαρίστηκε, αλλά η μικρή Ολλανδέζα δεν ήθελε να δώσει εξηγήσεις. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες. Η μικρή Ολλανδέζα μπήκε στο νοσοκομείο Δευτέρα απόγευμα με τα νερά σπασμένα και έτοιμη να γεννήσει. Στην είσοδο, αφού την εξέτασαν μαία και νοσοκόμες και αφού εξήγησε και αυτή και ο άντρας της για δεκάδες φορές ότι δεν μιλάνε φινλανδικά, νοσοκόμα της είπε σε πολύ άσχημο τόνο ότι πρέπει να περιμένει να της βρούνε κρεβάτι, γιατί …προηγούνται οι Φινλανδοί που …πληρώνουν το νοσοκομείο με τους φόρους της. Ωχ!
Μετά από μια ώρα περίπου και με τους πόνους να αυξάνονται, βρίσκεται δωμάτιο και έρχεται η μαία για να δει πώς πάει. Παρόλες τις συνεχείς συζητήσεις αρνείται να τους μιλήσει αγγλικά, παρόλο ότι είναι φανερό ότι καταλαβαίνει τι της λένε. Ακολουθεί η διαδικασία της γέννας που ολοκληρώνεται φυσιολογικά, με τη μαία και ένα νοσοκόμο σε τρεις ώρες. Καθ’ όλη τη διάρκεια κανένας δεν της μιλάει αγγλικά, απεναντίας της ουρλιάζουν – δική της η λέξη – στα φινλανδικά. Μετά τη γέννα, με το παιδί να έχει μπανιαριστεί και στο δωμάτιο με τον άντρα της, έρχεται η μαία για να της ρίξει μια μάτια. Εκεί στα αγγλικά πια, της ανακοινώνει με ύφος ποιος ξέρει τι και γιατί, ότι επειδή δεν μιλάει φινλανδικά τη θεωρεί …ακατάλληλη για μητέρα και έχει σκοπό να την αναφέρει στην υπηρεσία της για να της …πάρουν το παιδί.
Η μικρή Ολλανδέζα και ο άντρας της, μέχρι στιγμής, αντιμετωπίζουν την κατάσταση όπως αντιμεπίζουμε ανάλογες καταστάσεις όλοι οι ξένοι στη Φινλανδία. Ένας μαλάκας είναι, θα αλλάξει η βάρδια και μετά όλα θα είναι καλά, ψύχραιμος και κάνε υπομονή. Νωρίς το πρωί και η μικρή Ολλανδέζα θηλάζει το μωρό. Στο δωμάτιο ο πατέρας της και η μάνα της, ο άντρας της έχει πάει για δουλειά. Ξαφνικά εμφανίζεται η μαία με μια άλλη γυναίκα με πολύ υπηρεσιακό ύφος, αναφέροντας το όνομα του τοπικού ΙΚΑ και μιλώντας αποκλειστικά φινλανδικά, της βάζουν μπροστά της μια σειρά από έγγραφα απαιτώντας υπογραφή. Η μικρή Ολλανδέζα έχει πια φρικάρει και ευτυχώς πιο ψύχραιμος ο πατέρας της παίρνει αυτομάτως τηλέφωνο στην ολλανδική πρεσβεία έναν γνωστό του, ο οποίος σε δέκα δεκαπέντε λεπτά μπαίνει στο δωμάτιο που βρίσκει τη μικρή Ολλανδέζα να κλαίει, βαστώντας σφιχτά το μωρό, τη μάνα της να την κρατάει αγκαλιά, τον πατέρα της να φωνάζει στα ολλανδικά και δυο γυναίκες με έναν άντρα της ασφάλειας να ουρλιάζουν στα φινλανδικά. Τους εξηγεί σε σπαστά φινλανδικά ότι όλοι εκεί μέσα είναι Ολλανδοί πολίτες – συμπεριλαμβανομένου και του μωρού – και πως ό,τι θέλουν θα πρέπει να γίνει μέσω της ολλανδικής πρεσβείας.
Πολύ γενναίο εκ μέρους του, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είχε καμία αρμοδιότητα ούτε να πει κάτι τέτοιο, ούτε να κάνει αυτό που έκανε. Από τη στιγμή που η μικρή Ολλανδέζα ήταν μόνιμη κάτοικος Φινλανδίας, βρισκόταν και υπό τον φινλανδικό νόμο. Η μαία, η «σοβαρή» κυρία και ο μπάτσος, ξαφνικά θυμούνται τα αγγλικά τους και κυριολεκτικά λούζουν όλους όσους είναι μέσα στο δωμάτιο, συμπεριλαμβανομένου και του υπάλληλου της πρεσβείας, με ό,τι πιο ρατσιστικό και ξενοφοβικό μπορεί να φανταστεί κάνεις. Σε σημείο που αργότερα ο υπάλληλος τους έδωσε έγγραφη και ενυπόγραφη αναφορά για όσα ειπωθήκαν μέσα στο δωμάτιο, για να τη χρησιμοποιήσουν όπως αυτοί θα έκριναν. Δυστυχώς δεν έμειναν τα χαρτιά που της είχαν φέρει να υπογράψει κι έτσι δεν υπάρχει καμία φυσική απόδειξη του τι ήθελαν πέρα των όσων ειπώθηκαν. Τις επόμενες μέρες, βλέποντας ο άντρας της την αγάπη της για τη Φινλανδία όχι απλά να έχει ραγίσει αλλά να έχει σπάσει, της είπε όσα περνάει. Μέχρι ακαθαρσίες είχε βρει στο ντουλάπι του, με σημειώματα και απειλές. Η συνέχεια, το σπίτι για πώληση και όσο πιο μακριά γίνεται από τη Φινλανδία.
Πριν από δυο βδομάδες, το νεοναζιστικό κόμμα της Φινλανδίας έκανε μια πορεία στο κέντρο. Στο ύψος του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού και σύμφωνα με μαρτυρίες και από εικόνες από το κύκλωμα των καμερών, ο αρχηγός της οργάνωσης χτύπησε τόσο άσχημα περαστικό που του φάνηκε ύποπτος αντιφασίστας, που μετά από μερικές ώρες πέθανε. Ο δολοφόνος κρατείται από την αστυνομία, αλλά έχουν ακουστεί ήδη διάφορα, ότι δήθεν τον προκάλεσε, ότι είναι γνωστός αριστερός κλπ. Φαντάζομαι όλα αυτά σας φαίνονται γνώριμα. Τώρα το ερώτημα είναι ποιός θα τον δικάσει, μιας και στη Φινλανδία αυτά δεν κρατάνε μήνες και χρόνια. Και η απάντηση είναι ότι ναι μεν ο νόμος είναι πολύ αυστηρός, αλλά ποτέ δεν ήταν θέμα νόμου, αλλά αυτού που τον εφαρμόζει. Και στη Φινλανδία, αυτήν τη στιγμή, τουλάχιστον ο ένας στους πέντε Φινλανδούς, είναι φανερά Αληθινός/Γνήσιος Φινλανδός με άγνωστο αριθμό πόσων μη φανερών. Πολύ περισσότερο, οι αληθινοί/Γνήσιοι Φινλανδοί είναι κυβέρνηση, εξουσία, δικαστές και αστυνόμοι!
Αυτήν την στιγμή στη Φινλανδία συμβαίνουν τρομακτικά πράγματα, με θύματα κυρίως ξένους – αδιάφορα τι διαβατήριο ΕΕ ή όχι κουβαλάνε – από τους φασίστες που έχουν αποθρασυνθεί τελείως. Και έχουν αποθρασυνθεί με την ανέχεια της κοινωνίας και του κράτους. Τώρα εσείς με αυτά που διαβάσατε, έχετε ανατριχιάσει και τις επόμενες ώρες θα τα μεταφέρετε σε γνωστούς σας, συμπληρώνοντας, ρε που έχουμε καταντήσει, δες τι συμβαίνει στη Φινλανδία. Και θα το κάνετε επειδή είναι πιο εύκολο να δείτε την καμπούρα του άλλου, έτσι δεν είναι;
Γιατί χτες το βράδυ άκουσα σε ραδιοφωνική εκπομπή από την Ελλάδα μια γυναίκα να δηλώνει συνταξιούχος νοσοκόμα και να ουρλιάζει ότι δεν θα δεχτεί με τίποτα προσφυγόπουλα στο σχολείο που πάνε τα παιδιά της και πρόσφυγες ή μετανάστες – που τους όριζε όλους σαν παράνομους – γιατί όλοι τους έχουν AIDS και ηπατίτιδα και δεν θέλει να κολλήσουν τα παιδιά της και η ίδια, μιας και κολλάς, όταν αναπνέεις τον ίδιο αέρα. Η νοσοκόμα τα έλεγε αυτά. Δήμαρχος και σύλλογος γονέων και κηδεμόνων στη Θεσσαλονίκη – την κατεξοχήν ελληνική προσφυγοπούλα – απαγορεύει σε προσφυγόπουλα να πάνε σε τοπικό σχολείο, για να μην …λερωθεί το χριστιανικό τους ήθος από τα μουσουλμανάκια. Στη Λέσβο κάψανε σκηνές προσφύγων τα καθάρματα και ο δήμαρχος είπε ότι για τη γενικότερη στάση των ντόπιων (ρατσισμός λέγεται δήμαρχε) και το κάψιμο των σκηνών, φταίνε οι αλληλέγγυοι που τους …προκαλούν.
Αλλά αυτά εμείς δεν τα βλέπουμε, γιατί …είναι η δικιά μας αηδιαστική καμπούρα. Εμείς βλέπουμε τους …ρατσιστές Φινλανδούς. Μην στεναχωριέστε όμως, ταυτόχρονα με αυτό το άρθρο, άλλο άρθρο μου σε φινλανδικό έντυπο αναφέρει όλα τα παραπάνω που τραβάνε οι πρόσφυγες από τους ρατσιστές Ελληναράδες και μην αμφιβάλετε, πως όταν τα διαβάσει ο Τίμο Σόινι θα κουνήσει το κεφάλι του και θα πει: «τους κωλορατσιστές τους Έλληνες, έπρεπε να τους έχουμε πετάξει από την ΕΕ όταν το έλεγα, μήπως κάνω ένα διάβημα σαν κάλος υπουργός εξωτερικών που είμαι;»
Ντροπή σας ρε. Πόσες μικρές Ολλανδέζες, Σύριες, Ισπανίδες, Ιρακινές, Σομαλές, Νιγηριανές και Ιρανές υποφέρουν στην Ελλάδα; Τις σκηνές των προσφύγων ρε καθάρματα; Τα παιδάκια στο σχολείο;
Στην αρχή έγραψα για τη φίλη μου που στα σαράντα της έφυγε από την Ελλάδα με σκοπό να μη γυρίσει ποτέ. Δεν την έδιωξαν ανεργία και μνημόνια, δεν την έδιωξε αρρώστια και πόνος, την έδιωξε μια κοινωνία που σαπίζει και θέλει να σε δει όμοιό της. Μια κοινωνία έλος, που πνίγει τα παιδιά της. Η ίδια κοινωνία που έδιωξε εμένα και τον φίλο μου τον Φοίβο πριν από δεκαετίες και δεν θα ξαναγυρίσουμε …ποτέ. Και δεν θα ξαναγυρίσουμε, γιατί ό,τι και να γίνει με τα μνημόνια, ακόμα κι αν έρθει η ανάπτυξη, αυτή η κοινωνία είναι πολύ άρρωστη και δεν την εμπιστευόμαστε ό,τι υποσχέσεις και να μας δώσει. Γιατί δεν είναι απλά ο Κούλης και ο Αλέξης, ο Άδωνις και το σπυράκι, είναι όλη η κοινωνία που έχει πρόβλημα. Και ξέρετε τι κάνει μια σάπια κοινωνία; Σαπίζει ό,τι ακουμπάει, ακόμα κι όταν πρόκειται για την ομορφότερη χώρα του κόσμου …τουλάχιστον για τα δικά μου μάτια.
*********************************************
Συγκλονιστική η δήλωση του αρχηγού της αντιπολίτευσης και προέδρου της ΝΔ για τα επαναλαμβανόμενα ρατσιστικά φαινόμενα στην Ελλάδα. Τι; Δεν είπε τίποτα; Άντε ρε; Μα αυτός έχει ακόμα και γυναίκα που πώς να το κάνουμε …ανατολική Ευρώπη …θα έχει ακούσει τα ανάλογα. Τίποτα; Δηλαδή; Μήπως βουτήξουμε και καμιά ψήφο ακόμα κι ας είναι ρατσιστή; Και μετά απορείτε που σας λένε αλήτες πολιτικούς και σας πετροβολάνε; Κούλη, ε Κούλη!
*********************************************
Προσφυγικά αυτήν την Παρασκευή, παρέα μου κρατάει ο Θάνος Ραφτόπουλος με ένα ακόμα καταπληκτικό σκίτσο του.
*********************************************
Στη φωτογραφία, τα αποτελέσματα της ελληνικής, όχι της φινλανδικής, φιλοξενίας και ανθρωπιάς. Φτου σας καθάρματα!
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
