Δεν ξέρω γιατί αλλά από το πρωί και με τις πρώτες ειδήσεις που άκουσα από Ελλάδα, στο μυαλό μου γυρνάει μια φράση που είπε ο Τσώρτσιλ …παραφρασμένη. Πολύ παραφρασμένη. Ποτέ ένας τόσο μεγάλος ψεύτης δεν είπε τόσες πολλές αλήθειες. Ονόματα μη λέμε και χιονίζει μέχρι το Σεπτέμβριο αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες έχουν μνήμη χρυσόψαρου. Στο μόνο που έκανε λάθος ήταν στο χρόνο. Είπε κάτι για δέκα χρόνια. Τρίχες. Δυο φτάνουν και παραφτάνουν.
Προχτές κοίταζα αυτά που είχα γράψει τα προηγούμενα χρόνια Μεγάλη Παρασκευή. Τέσσερεις Μεγάλες Παρασκευές μέτρησα με το apopseis. Κάθε φορά κατέληγα με ένα, άντε και καλή ανάσταση, κλείνοντας ελαφριά το ένα μάτι. Φέτος λέω να σταματήσουμε στη Μεγάλη Παρασκευή. Να ξεχάσουμε την ανάσταση και να πάρουμε από ένα επιτάφιο βόλτα ο καθένας. Η ανάσταση θα είναι για λίγους. Αντε και για τον Άδωνι που πιστεύει ότι μέχρι το καλοκαίρι θα είναι πάλι υπουργός. Και ξέρετε κάτι, το θέμα δεν είναι με το τι πιστεύει ο Άδωνις, αλλά με το τι θα ψηφίσουν τα χρυσόψαρα. Και τα χρυσόψαρα ξεχνάνε. Ακόμα και ποιος είναι, ήταν και θα είναι ο κάθε Άδωνις ξεχνάνε.
Όσο για τις εκλογές, ναι τώρα πια είναι φανερό ότι έρχονται. Γιατί ο Τσίπρας έχει βρεθεί σε αδιέξοδο. Ξέρετε, ένα από αυτά τα αδιέξοδα που μπροστά σου είναι ένας τεράστιος τσιμεντένιος τοίχος δέκα μέτρα ψηλός. Που δεν υπάρχει περίπτωση να πηδήξεις από πάνω. Που δεν υπάρχει σκάλα αρκετά ψηλή. Αλλά μένεις εκεί σαν χάνος και τον κοιτάς περιμένοντας να γινεί κανένα θαύμα και να πέσει από μόνος του. Αλλά θαύματα δεν γίνονται.
Πως κατέληξε εκεί; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν είναι ανικανότητα, βλακεία ή απλά γιατί προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα σε πράγματα αδύνατο να ισορροπήσεις. Δεν ξέρω αν ήταν κάποια διεθνής συνομωσία νταβατζήδων με μπροστάρη το Σόιμπλε, αλλά και δεν πιστεύω στις συνωμοσίες. Ούτε ξέρω αν τελικά είναι τόσο βλάκας. Είναι τόσοι οι βλάκες που διεκδικούν ή έχουν υπηρετήσει υπουργεία και πρωθυπουργίες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, που δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις ποιος είναι ο πιο βλάκας και ο πιο ανίκανος. Ίσως να συνεχίζει να έχει ψευδαισθήσεις για την καλή Ευρώπη και μύθους όπως η αλληλεγγύη και άλλες τέτοιες αηδίες. Κακώς. Τώρα οι ψευδαισθήσεις του επηρεάζουν ζωές ανεπανόρθωτα. Καλό θα ήταν να τις ξεπεράσει.
Θέλετε να σας πω τι λέει ο μέσος ευρωπαίος με τα όσα συμβαίνουν με την Ελλάδα; Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Το προσπερνάει ακόμα κι όταν είναι πρωτοσέλιδο. Έχει βαρεθεί να διαβάζει για την Ελλάδα. Δεν θέλει να διαβάζει για την Ελλάδα. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί συνεχίζεται αυτή η ιστορία. Εδώ οι μέσος ευρωπαίος δεν πολυασχολείται με το τι θα γίνει με τη Βρετανία. Όλοι πια θεωρούν την Ενωμένη Ευρώπη τελειωμένο παραμύθι κι άντε να βρούμε το επόμενο, αρκεί να μη έχει πρόσφυγες ή τρομοκράτες. Αυτό τους νοιάζει μόνο. Μια Ευρώπη που καταστρέφεται και οι πάντες σε άρνηση. Μη βλέπετε που εσείς είσαστε στο κέντρο και καίγεστε, κι εσείς στη θέση του θα την είχατε βαρεθεί την Ελλάδα και το Grexit κάθε τρεις και λίγο. Δεν είναι μακριά η στιγμή που θα μας πουν, ρε δεν πάτε στο διάολο κι εσείς κι ο γρύλος σας!
Δεν θα πω τι γίνεται στο μεταξύ στους δρόμους της Αθήνας ή όποιας άλλης ελληνικής πόλης. Ποιος νοιάζεται πια; Το καθήκον μας το κάναμε με τα αποφάγια που αφήσαμε σε πλαστική σακούλα, στο καρφί δίπλα στους κάδους των σκουπιδιών και στο λάικ στη καλλιτεχνική φωτογραφία με τον άστεγο στο παγκάκι. Ας γυρίσουμε τώρα στο καναπέ γιατί έχουμε πιο σοβαρά πράγματα να κάνουμε. Να σκεφτούμε με ποια δικαιολογία θα ψηφίσουμε Κούλη. Πως θα ξαναφέρουμε τον Άδωνι, τον Βορίδη και τον Λοβέρδο για να αποτελειώσουν αυτό που αρχίσαν πριν την «αριστερή» παρένθεση. Όπως και να το κάνεις θέλεις πολλές και καλές δικαιολογίες για να το κάνεις κι’ αυτό. Όχι για τους άλλους, οι άλλοι ψάχνουν τις δικές τους δικαιολογίες. Για τον εαυτό σου. Κι αυτό γιατί; Γιατί να διαλέξεις ανάμεσα στους τυφλούς τον τυφλό που σου λέει ότι βλέπει, τον Κούλη. Εμ, τυφλός κι εσύ, που να δεις αν βλέπει ή δεν βλέπει;
Τελικά μόνο εγώ νιώθω κατάντια σε μια σειρά τέτοιες σκέψεις; Μόνο εγώ βλέπω ότι δεν μπορεί να αντικαθιστάς τον Μαυρογιαλούρο με έναν άλλο Μαυρογιαλούρο και τον Τσίπρα με τον Κούλη, γιατί αυτό πια κι αν είναι παράλογο, άρρωστο;
Θα μου πείτε και τι προτείνεις. Δεν ξέρω. Έτσι απλά, δεν ξέρω. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Έχουν καταφέρει να αποδομήσουν και να ευτελίσουν σε τέτοιο σημείο ό,τι είναι αυτό που αντιπροσωπεύουν, που θα προτιμούσα να πάω για σουβλάκια. Στην ουσία τους εύχομαι να μην κάνουν εκλογές γιατί αυτή τη φορά πραγματικά θα κερδίσει ο δεν ξέρω / δεν απαντώ. Θα μου πεις θα το μαγειρέψουν. Σίγουρα, αλλά για φαντάσου να έχεις βγει πρωθυπουργός με το 10% του εκλογικού σώματος; Θα μου πείτε, αυτό που μετράει είναι τα έγκυρα ψηφοδέλτια. Το νόμιμο. Όχι το ηθικό. Ναι, μπορεί το νόμιμο να βγάζει πρωθυπουργούς αλλά το ηθικό φτιάχνει και διατηρεί τις δημοκρατίες. Κι όταν το χάσεις αυτό δεν γίνεσαι παρένθεση, γίνεσαι κηλίδα μαύρη. Εντωμεταξύ έξω συνεχίζει να χιονίζει.
Δεν πρέπει να υπάρχει άλλος χώρος στη κοινωνία που να αυτοξεφτυλίζεται και να αποδομείται με τέτοια ταχύτητα από τους πολιτικούς στην Ελλάδα. Τώρα θα μου πείτε, υπάρχουν οι δημοσιογράφοι.
Για να παραθέσω πρώτα κάτι που διάβασα την προηγουμένη βδομάδα, για τη απεργία των ΜΜΕ: «Και να που έφτασε η στιγμή να σταθεί και η δημοσιογραφία μπροστά στον καθρέφτη της… Η απεργία των δημοσιογράφων και των εργαζομένων στα ΜΜΕ είναι η μοναδική κινητοποίηση που όχι μόνον δεν πλήττει ούτε ένα κομμάτι της κοινωνίας, αλλά αντιθέτως προκαλεί και αισθήματα ανακούφισης στην κοινή γνώμη… Σαν να ησύχασε ο κόσμος ένα πράγμα…»
Η απεργία την δημοσιογράφων και των εργαζομένων στα ΜΜΕ έπληξε την ενημέρωση και τη δημοκρατία άρα έπληξε και την κοινωνία, αγαπητή συνάδελφε. Υπάρχει κάτι που τόσο εσύ όσο και αυτοί που πλήττουν με την δουλειά τους τη δημοσιογραφία δεν έχετε καταλάβει και ο μόνος λόγος που δεν το καταλαβαίνετε είναι γιατί στην Ελλάδα αυτοί που έχουν συμφέρον να πλήττεται η δημοσιογραφία εκπαίδευσαν λάθος τον αναγνώστη, τον ακροατή και τον τηλεθεατή. Ότι αυτή είναι μια σχέση αμφίδρομη. Τον έχουμε ανάγκη όσο μας έχει κι αυτός ανάγκη. Στην εφημερίδα υπάρχει το δεν αγοράζω, στο ραδιόφωνο το αλλάζω σταθμό και στη τηλεόραση το αλλάζω κανάλι ή παίζω ένα DVD.
Για τον Πρετεντέρη οι μόνοι που μιλάνε και ασχολούνται πια είναι οι δημοσιογράφοι γιατί οι τηλεθεατές τον κρεμάσανε στα μανταλάκια. Η εκπομπή του έχει τηλεθέαση διαφήμισης σερβιέτας. Ένας από τους ρόλους του δημοσιογράφου, αγαπητή συνάδελφε, δεν είναι μόνο να αναφέρεις και να αναλύεις την είδηση ΑΛΛΑ και να εκπαιδεύεις την κρίση του αναγνώστη ώστε μόνος του να αποφεύγει τον κάθε Πρετεντέρη και Ζούγκλα Εισαγγελάτο. Και αντί μια στιγμή που γίνεται απεργία για να εξασφαλιστούν συνάδελφοι που πεινάνε γιατί δεν είναι Πρετεντέρηδες, συνάδελφοι που ναι μεν συμπαρίστανται νιώθοντας υποχρεωμένοι, αλλά το συνδικαλιστικό όργανο στην Ελλάδα τους έχει κλασμένους και δε φαίνονται πουθενά, ανυπεράσπιστοι και θύματα, εσύ βγάζεις ανταγωνισμούς με κάποιους μεμονωμένους. Κυρία συνάδελφε.
Δυστυχώς, μια μικρή μειονότητα δημοσιογράφων και «δημοσιογράφων» που βρίσκονται στη κορυφή του βουνού των δημοσιογράφων, για λάθος λογούς και χωρίς καν πολλοί από αυτούς να έχουν ούτε εγκυκλοπαιδική γνώση του τι κάνει ο δημοσιογράφος (εδώ υπάρχουν παρουσιάστριες πρωινάδικων που αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι) ταυτοποιείται με τη δημοσιογραφία και στα μάτια του κόσμου αντιπροσωπεύει το χώρο. Και έξω χιονίζει ακόμα.
Καλοί μου άνθρωποι, καλοί μου συνάνθρωποι, ανάσταση δεν ξέρω αν θα έρθει κι εφέτος και δεν έχω ιδέα πότε θα έρθει. Αλλά να είστε γεροί και πέραν του θεανρθώπινου να θυμάστε και το άλλο το πολύ θεϊκό, συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Και τον Κούλη, για να μη παρεξηγηθούμε, Αθηνά δεν τον λένε! Όσο για φέτος δεν είναι λαμπάδα ανάστασης αυτή που ανάβετε αλλά τάμα μπας και γίνει ανάσταση.
Και έξω συνεχίζει να χιονίζει!
Να είστε πάντα καλά όλοι σας, και μακάρι του χρόνου …να έχουν νόημα οι ευχές.
*************************************************************
Τις ευχές και του Θάνου Ραφτόπουλου, που όπως κάθε Παρασκευή, μικρή και Μεγάλη, με συνοδεύει με ένα πολύ επίκαιρο σκίτσο του.
*************************************************************
Στη φωτογραφία …η λαμπάδα για το τάμα!
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
