Στη συνέχεια και πάντα με αφορμή τις φωτιές έκανα μια αναφορά στον τρόπο που μάθαινα τα νέα και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα ελληνικά ΜΜΕ τις φωτιές. «Για να ξεκινήσω από τα ΜΜΕ, έχω βομβαρδιστεί από ‘αποκλειστικότητες’ με ξεψυχισμένες φωνές και ‘ανταποκριτές’ που ρωτάνε: καήκατε; Πως καήκατε και που ήσασταν εκείνη τη στιγμή; Έχω δει καταπληκτικά τραβηγμένες φωτογραφίες που «τραβάνε» το μάτι, δραματοποιημένες να γεμίζουν όλη μου την οθόνη και όλα όχι για το δάσος αλλά για να …πουλήσουν. Να πουλήσουν τηλεθέαση, μεγαλύτερη ακροαματικότητα. Κι όταν περάσει όλη η μπόρα και αφού έχουν τσεπώσει το παραδάκι από τις πωλήσεις και τις διαφημίσεις θα χτίσουν και σπιτάκια στα ‘αναδάσωσιμα’ γιατί οι ίδιοι ειρωνικά ακριβώς οι ίδιοι οι μεντιάρχες είναι και οι καταπατητές μεγαλοεργολάβοι. Οι ίδιοι, οι γυναίκες τους, τα ανίψια τους τις σημασία έχει!!!»
Και αφού έπιασα καταπατήσεις και αυθαίρετα αποφάσισα να το πάω ένα βήμα παραπάνω. «Στη Πεντέλη δεν ζούνε μόνο εκατομμυριούχοι, όπως και στα Μελίσσια, όπως και στον Καρέα, στην Αγία Μαρίνα και μπορώ να συνεχίσω μέχρι να γεμίσουν σελίδες. Αυτά τα μέρη ήταν δάση – που παρεμπιπτόντως τα θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια – και όταν τα κάψανε και τα καταπατήσανε πήγαν και έκτισαν όλοι!!! Τώρα με άδεια χωρίς άδεια τι σημασία έχει. Και αφού καταπατήσανε και χτίσανε και το αδήλωτο τους, απαιτήσανε με καταλήψεις από τις κυβερνήσεις να τα κάνουν νόμιμα. Η τα ξεχάσαμε αυτά; Μήπως ο Ποδονύφτης ήταν μυστικό; Όχι! Όλοι το ήξεραν αλλά χτίσανε και φτιάξανε και Mall πολυτελείας και όλοι πήγανε στα εγκαίνια πατώντας ο ένας τον άλλο. Όταν όμως πλημμύρισε ο Ποδονύφτης δεν είπε κανείς, καλά γιατί τον τσιμεντάραμε; Όχι, ζητάγανε ευθύνες από κυβερνήσεις που δεν τους είχαν προφυλάξει όταν χτίζανε τα αυθαίρετα τους!!!» βλέπετε για να προστατεύεις το περιβάλλον πρέπει πρώτα να καταλάβεις τι είναι αυτό το περιβάλλον και να μην περιορίζεις την προστασία του σε αυτά που δεν επηρεάζουν την πολλές φορές ληστρική και εγωιστική η εγωκεντρική λογική.
Στην Ελλάδα η καταπάτηση και αυθαιρεσία από παρανομία εξελίχτηκε σε δικαίωμα παραφράζοντας με τον ποιο σχιζοφρενικό και ανατριχιαστικό τρόπο το δικαίωμα κατοικίας. Και οι κυβερνήσεις έγιναν συμμέτοχες σε αυτό το έγκλημα και το έκαναν αυτό σε μια τελείως παρανοϊκά προσπάθεια συλλογής φόρων! Η σχιζοφρένια στην αποθέωση της. και συνέχισα, «αλλά και πάλι γιατί κολλήσαμε τώρα στα δάση; Όταν πετάμε το τσιγάρο κάτω όπου να ναι και το λαδωμένο χαρτί από την τυρόπιτα είναι διαφορετικά; Αυτή τη τσίχλα που μασάμε σαν αγελάδες και την αμολάμε όπου βρει; Με το δάσος ευαισθητοποιηθήκαμε τώρα; Για κάνετε μια βόλτα αύριο στη πόλη που ζείτε και πείτε μου τι βλέπετε; Μήπως δεν υπάρχουν σκουπιδοτενεκέδες; Μήπως δεν υπάρχουν κάδοι; Εδώ και τα σκουπίδια τα πετάμε από το μπαλκόνι και σκάει η πλαστική σακούλα και τα πάντα στο πεζοδρόμιο!»
Θα μπορούσα να συνεχίσω με τα δεκάδες παραδείγματα συμπεριφοράς του μέσου Έλληνα προς το περιβάλλον αλλά όλα καταλήγουν σε ένα πράγμα, στη έλλειψη σεβασμού από τον μέσο Έλληνα όχι μόνο για το περιβάλλον αλλά κυρίως για τον συνάνθρωπο του.
Και από την άλλη πλευρά ο Φιλανδός. Ο Φιλανδός που ζει για το δάσος του. Που ξέρει ότι το περιβάλλον του και η ευημερία του περιβάλλοντος του είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη δική του ευημερία. Ο Φιλανδός που έχει τρεις κάδους απορριμμάτων μέσα στο σπίτι του και ευλαβικά μαζεύει σε διαφορετικό σημείο τα γυάλινα και τα αλκαλικά για να τα πάει στα σημεία ανακύκλωσης. Ο Φιλανδός που για τη γόπα του θα χρησιμοποιήσει τα ειδικά σημεία που υπάρχουν παντού γύρω σου στους δρόμους και τα πάρκα και ο Φιλανδός που δεν θα πετάξει στα σκουπίδια το παλιό καναπέ, τη σπασμένη τηλεόραση ή το καμένο κομπιούτερ αλλά θα τον πάει στο κέντρο ανακύκλωσης της περιοχής του. Ο Φιλανδός που θα κόψει από το δάσος το χριστουγεννιάτικο δέντρο του αλλά θα σιγουρευτεί ότι έχει σπείρει ένα άλλο στη θέση του. Ο Φιλανδός που μαθαίνει τη σχέση του και την εξάρτηση του από το περιβάλλον από τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσης. Που κάποια πράγματα δεν είναι πια υποχρεώσεις που πρέπει να υπενθυμίζονται αλλά τρόπος ζωής που έχει χαραχτεί βαθιά στο dna.
Είναι ο Φιλανδός που ξέρει ότι η γη που χτίζει το σπίτι του δεν του ανήκει αλλά ανήκει στη χώρα που την προστατεύει και πρέπει να της φέρεται με τον ανάλογο σεβασμό και πάνω από όλα ο Φιλανδός που ποτέ δεν θα τολμούσε να κτίσει παράνομα και αυθαίρετα γιατί απλά ξέρει ότι θα έρθει το κράτος και η τιμωρία θα είναι αμείλικτη. Και ναι η Φιλανδία είναι πανέμορφη χώρα με τα απέραντα δάση και τις χιλιάδες λίμνες αλλά όταν δείχνεις στον Φιλανδό δειλινό στο Αιγαίο παθαίνει πολλαπλούς οργασμούς. Και ναι ο Alvar Aalto ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες του προηγούμενου αιώνα αλλά ο Φιλανδός θα ήθελε πολύ να ζει σε ένα από τα σπιτάκια των Δωδεκανήσων με τους κατάλευκους τοίχους και τα μπλε πατζούρια. Και όποτε σε όποιους κι αν έχω δείξει φωτογραφίες από το Πήλιο, τη Μακεδονία, το Ιόνιο, την Κρήτη και την Θράκη δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί έφυγα από τον επίγειο παράδεισο για να έρθω και να ζήσω στην αρκτική κόλαση.
Και ξέρετε, τότε είναι που θυμώνω. Γιατί είναι πολύ απλό, εγώ πρέπει να το συνειδητοποιήσω, να το καταλάβω, να το αποδεχτώ και ύστερα απλά να το δείξω στο παιδί μου. Το παιδί μου θα έχει μάθει, η προστασία του περιβάλλοντος, η αρμονική συμβίωση και ο σεβασμός προς το περιβάλλον θα έχει γίνει απλά κομμάτι από τη ζωή του. Τόσο απλά! Με εκπαίδευση.
Τόσο εγωιστές λοιπόν έχουμε γίνει εμείς οι έλληνες που ακόμα και αυτά για τα οποία είμαστε περήφανοι όπως η φύση μας, το φιλότιμο μας και τον σεβασμό να τα προσβάλουμε; Μια γενιά αρκεί για να κάνει τη φύση και την προστασία της κομμάτι της συνείδησης μας.
