Αυτήν την εξουσιολαγνεία εκμεταλλεύεται ο κ. Τσίπρας και με την «αριστερή στροφή» που επιχειρεί προσπαθεί να δώσει «αέρα» στα πανιά του κυβερνητικού του σκάφους το οποίο έχει μια ιδιαιτερότητα. Άλλοι κωπηλατούν προς τα εμπρός και άλλοι προς τα πίσω, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μένει στο ίδιο σημείο, αλλά να κινδυνεύει να βουλιάξει από τη δίνη που δημιουργείται.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό που ο ΣΥΡΙΖΑ τραβάει προς Αριστερά, οι ΑΝΕΛ προς τα Δεξιά, άλλοι βουλευτές ανακαλύπτουν τον ρεαλισμό και άλλοι μένουν πιστοί στην ιδεοληψία τους, ο κ. Τσίπρας θέλει να διασώσει τον εαυτό του.
Στα συρτάρια της στρατηγικής του φαίνεται να έχει δύο σχέδια.
Το πρώτο:
Κάνοντας στροφή προς τα Αριστερά, και με κίνδυνο να χάσει κάποιους από τους εταίρους του των ΑΝΕΛ και οι οποίοι δεν συγκρατούνται από αναφωνήσεις τύπου «σύντροφοι», που ανέκραξε ο Πάνος Καμμένος στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, έχει αποφασίσει να κάνει μια μεγάλη προσπάθεια για να πείσει τους αναποφάσιστους, που ξεπερνούν το 20%, ότι ο ίδιος και το κόμμα του παραμένουν Αριστεροί, αλλά αμάρτησε για την… Ελλάδα. Υπέκυψε στις απαιτήσεις των δανειστών, επειδή οι προκάτοχοί του είχαν δεσμεύσει τη χώρα και τώρα που πλησιάζουμε στην έξοδο από τα μνημόνια ξαναβρίσκει το… πολιτικό του φύλο και ξαναβρίσκει την αριστερή πολιτική ταυτότητά του.
Στόχος του, όπως είπαμε, να πείσει όσους μπορεί από τους αναποφάσιστους να μείνουν στο ΣΥΡΙΖΑ.
Με μεθόδους παλαιοκομματικές, όπως τους κομματικούς διορισμούς, φτιάχνει τον δικό του στρατό. Μόνο από προγράμματα του ΟΑΕΔ θα διορίσει περί τα 7.500 άτομα με 9μηνες συμβάσεις. Κάποιοι, μαζί με τις οικογένειές τους, θα αρχίσουν να ονειρεύονται θέσεις στο δημόσιο και θα τείνουν ευήκοα ώτα σε υποσχέσεις μονιμοποίησης.
Αν μέσα από τις δημοσκοπήσεις δει ότι καταφέρνει να ξεγελάσει τους αναποφάσιστους και μειώνει τη διαφορά του με τη ΝΔ σε μονοψήφιο αριθμό, και με την προϋπόθεση ότι στο υπό διαμόρφωση κόμμα της Κεντροαριστεράς έχει εκλεγεί ένα πρόσωπο που αντιτάσσεται στο ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, τότε θα επιχειρήσει την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Θα το πράξει μόνο αν είναι βέβαιος ότι η ΝΔ δεν συγκεντρώνει αυτοδυναμία και αφού έχει διασφαλίσει ότι η Κεντροαριστερά δεν θα συνεργαστεί μαζί της, ώστε να οδηγηθούμε και πάλι σε εκλογές, αλλά αυτή τη φορά με απλή αναλογική και με ρυθμιστή της κατάστασης τον ίδιο και το κόμμα του.
Δεν θα διστάσει να βάλει τη χώρα σε μια περίοδο ακυβερνησίας αρκεί να μη γίνει πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης και βέβαια, αρκεί ο ίδιος να μείνει «ζωντανός» στο πολιτικό παιχνίδι.
Το δεύτερο:
Το δεύτερο σενάριο που επεξεργάζεται είναι πιο πολύπλοκο. Σκοπεύει να κάνει εκλογές και ευρωεκλογές τον Μάιο του 2019, αλλά να μεταφέρει νωρίτερα –ίσως και κατά ένα εξάμηνο- τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, μέσω των οποίων σκοπεύει να δημιουργήσει νέες συμμαχίες.
Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στερείται πολιτικών στελεχών σε επίπεδο Αυτοδιοίκησης. Για το λόγο αυτό έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια να προσεταιρισθεί στελέχη του παλαιού ΠΑΣΟΚ, στο χώρο της Αυτοδιοίκησης Α΄και Β΄βαθμού, όπου το ΠΑΣΟΚ κινείται με άνεση έχοντας –παρά την ισχνή κοινοβουλευτική του δύναμη- πλεόνασμα στελεχών. Πολλά εξ αυτών προσβλέπουν σε κυβερνητικές χρηματοδοτήσεις για την επανεκλογή τους. Ο κ. Τσίπρας ελπίζει ότι αρκετά από τα στελέχη του πρώην ΠΑΣΟΚ που θα υποστηρίξει θα επανεκλεγούν. Αλλά και να μη συμβεί αυτό θα έχει καταφέρει να ρίξει «γέφυρες» προς την πλευρά ενός χώρου που επιδιώκει να προσεταιρισθεί και να χρησιμοποιήσει τα στελέχη του στην διαδικασία των εθνικών εκλογών. Η ευρωκάλπη δεν τον ενδιαφέρει. Αντίθετα θα επιδιώξει να εκτονώσει η εκλογική βάση όλη τη δυσαρέσκειά της στην κάλπη των ευρωεκλογών.
Στόχος του πάλι ο ίδιος. Να στερήσει με κάθε τρόπο την αυτοδυναμία από τη ΝΔ και να μην επιτρέψει στον Κυριάκο Μητσοτάκη να γίνει πρωθυπουργός, ώστε να πάμε σε νέες εκλογές με απλή αναλογική και να είναι αυτός ο ρυθμιστής.
Δεν τον ενδιαφέρει αν η χώρα μπει σε κατάσταση πολιτικής αστάθειας, αλλά μόνο η εξουσία και πώς θα μείνει εντός πολιτικού παιχνιδιού όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αλλά και αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφέρει να κάνει κυβέρνηση θα ξαναδούμε τον κ. Τσίπρα να παίζει το παιχνίδι του 2015 στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας τον Ιανουάριο του 2020.
Και φυσικά το ερώτημα που προκύπτει είναι: «Δηλαδή σε κάθε περίπτωση θα έχουμε κυβερνητική αστάθεια;». Όχι, φυσικά.
Αν μέσα από την κυβερνητική αστάθεια ο κ. Τσίπρας επιδιώκει να κρατήσει πολιτικά ζωντανό τον εαυτό του χωρίς να υπολογίζει το κακό που θα κάνει στη χώρα, δεν είναι βέβαιο ότι οι Έλληνες θα του επιτρέψουν το πράξουν.
Στα χέρια μας όλοι οι ψηφοφόροι κρατάμε ένα μοναδικό όπλο, το οποίο, όμως, διαθέτει μία και μόνη σφαίρα. Πρόκειται για την ψήφο μας. Από εμάς εξαρτάται αν θα το στρέψουμε εναντίον του εαυτού μας, όπως έγινε το 2015 ή όχι.
Η Ελλάδα για να μπορέσει να βαδίσει με ασφάλεια στο δρόμο της Ενωμένης Ευρώπης στη μεταμνημονιακή εποχή, και να μη πάνε χαμένες οι θυσίες μιας δεκαετίας, χρειάζεται μια ισχυρή κοινοβουλευτικά κυβέρνηση. Δεν είναι ώρα για πειραματισμούς. Και το μόνο κόμμα που μπορεί να διασφαλίσει πολιτική σταθερότητα και ηρεμία είναι η Νέα Δημοκρατία, με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
