γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Αν κανείς σταθεί στους οίκους αξιολόγησης, θα δει τα πάντα ρόδινα.
Η καθημερινότητα ωστόσο των πολιτών είναι διαφορετική. Η παρατεταμένη ακρίβεια και μια σειρά ευφάνταστων πράσινων φόρων οδηγούν στην υπέρβαση των εσόδων, σε βάρος των ασθενέστερων τάξεων. Η υποτιθέμενη οικονομική ελευθερία, για φιλελεύθερη κυβέρνηση είναι ανύπαρκτη. Ασφυκτικός έλεγχος παντού είναι το μότο και υψηλή φορολογία στο σύνολο των δραστηριοτήτων.
Στον προμοντέρνο κόσμο οι κοινωνικές θέσεις στην κοινωνία ήταν σε μεγάλο βαθμό κληρονομικές. Έτσι λοιπόν άλλοι γεννιόντουσαν με σέλες στην πλάτη τους και άλλοι με μπότες και την ανάλογη ώθηση για να καβαλήσουν τους πρώτους. Διαχρονικά το πολιτικό σύστημα συνέβαλε στην ανισότητα αυτή. Κατά τον Πωλ Κρούγκμαν μάλιστα, το πολιτικό σύστημα λειτουργεί προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων.
Αντίστοιχα και ο ιδιόμορφος ελληνικός καπιταλισμός. Οι πλούσιοι παρέμεναν πλούσιοι ή πλουσιότεροι, αλλά σχεδόν ποτέ φτωχότεροι. Είτε επειδή ήταν πολύ μεγάλοι για να πτωχεύσουν, είτε επειδή δεν εμποδίζονταν παρά τα χρέη. Επινοήθηκε δηλαδή μια κανονικότητα με κουλτούρα διακομματικής διαχείρισης, με την προπαγάνδα του τεμπέλη και φοροδιαφεύγοντα πολίτη να πλανάται εσκεμμένα, στα πλαίσια μιας κοινωνικής ενοχοποίησης, προκειμένου να διαφυλάσσεται το εκάστοτε διαχειριστικό γκουβέρνο.
Ο πλούτος συγκεντρώνονταν στις τσέπες λίγων, οι οποίοι επωφελούνται από παραγωγικές δήθεν επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις που ακούγονται κατ’ αρχήν ωραίες, αλλά ήταν στημένες για να διαιωνίζουν το κοινωνικό status.
Επενδύσεις και παραγωγικές διαδικασίες, (φωτοβολταικά – ανεμογεννήτριες), συχνά σε βάρος της παραγωγής ή του περιβάλλοντος, όπως στο Θεσσαλικό κάμπο ή με ελάχιστο και αμφίβολο αποτύπωμα στην παροχή σταθερής εργασίας ή σημαντικής συνεισφοράς στο εμπορικό ισοζύγιο, το οποίο λόγω έλλειψης παραγωγής καθίσταται εξαιρετικά αρνητικό.
Πλείστες από αυτές μάλιστα αντανακλούν τις πεποιθήσεις πολυτελείας που ο R. Henderson περιέγραψε γλαφυρά. Αναβιώνει δηλαδή ένας κρατικοδίαιτος παρεοκρατικός φιλελευθερισμός που έχει μόνο σκάλες για κάποιους και καθόλου φίδια, για να θυμηθούμε το γνωστό βρετανικό παιχνίδι. Ωστόσο σκάλες και φίδια, κανόνες δηλαδή, θα πρέπει να υπάρχουν για όλους το ίδιο, χωρίς να νοθεύεται ο ανταγωνισμός με κρατικές παρεμβάσεις και κρυφές επιδοτήσεις.
Η νέα στρατηγική της κυβέρνησης για τον παραγωγικό ανασχηματισμό θυμίζει το παλιό κόλπο της υποτιθέμενης αποκέντρωσης, που οδήγησε στην αστυφιλία, τον υπερσυγκεντρωτισμό και τον πλουτισμό ελαχίστων.
Ο παρεοκρατικός αυτός καπιταλισμός συντέλεσε στη διάσπαση και σαλαμοποίηση της μεσαίας τάξης , οδηγώντας την σε μια καθοδική κινητικότητα, χωρίς προοπτική και μέλλον. Το να περιμένουν λοιπόν οι πολίτες από το πολιτικό κατεστημένο να μεταρρυθμιστεί είναι εντελώς ανόητο. Οφείλουν να κάνουν περισσότερα από το να εμπιστεύονται ως καθοδηγητές τις κυρίαρχες ελιτ.
