γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Αρκετές ερευνητικές μελέτες θεωρούν πως η Δημοκρατία βρίσκεται σε παρακμή. Τους «πολιτιστικούς» πολέμους της δεκαετίας του 1980, σήμερα πραγματοποιούν οι νεοφιλελεύθερες παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις, σε μια καπηλεία της Δημοκρατίας. Ένας εντεινόμενος αυταρχισμός διαμορφώνεται υπό τη σκέπη του φιλελεύθερου δικαιωματισμού, ο οποίος δημιουργεί ιδεοληπτική εσωστρέφεια και κοινωνικές συγκρούσεις, δαιμονοποιώντας όσους «αποκλίνουν» ιδεολογικά ή φέρουν «λανθασμένες» απόψεις.
Το άλλοθι της φιλελεύθερης προοδευτικότητας και της δημοκρατικής αντιπροσωπευτικότητας, ως εκδοχές του ιδίου αριστερού και δεξιού νομίσματος της κυρίαρχης ιδεολογίας, αντικατέστησε τις κοινότητες προσώπων με τους απρόσωπους θεσμούς, οδηγώντας στην αποθέωση του ατομισμού, στον κοινωνικό αποχρωματισμό, στην αθρόα λαθρομετανάστευση, στην ιδεοληπτική προσκόλληση στην πράσινη ανάπτυξη και στην εμφανή πτώση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών στην Ε.Ε. ‘
Στη νεοφιλελεύθερη Δύση τα νοσηρά συμπτώματα αφθονούν, με τον κυρίαρχο συντηρητισμό να ανακάμπτει. Στη χώρα μας, η δραματική εμπειρία των πολιτών από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ανέδειξε με συνοπτικές διαδικασίες τη μοναδική διαθέσιμη ορθολογική επιλογή. Λίγο νωρίτερα, ο συντηρητικότερος Σαμαράς πέτυχε να διαλύσει την ακροδεξιά των μνημονίων. Παρότι υπό τη φιλελεύθερη ηγεσία του Μητσοτάκη, η λαϊκίστικη αριστερά εξαϋλώθηκε, η δεξιά ψήφος κατακερματίζεται, ενισχύοντας τις ακροδεξιές συνιστώσες.
Αλαζονικές και ανάρμοστες συμπεριφορές, στελεχών γενικών ιδεολογικών καθηκόντων στις αρχές της δεύτερης τετραετίας του Κυριάκου, συνεπικουρούμενες από τη γενικευμένη ακρίβεια, τη συγκαλυμμένη νομιμοποίηση λαθρομεταναστών κατά το «ήπιο» μεταναστευτικό σενάριο του καθηγητή Β. Κοτζαμάνη, (ΕΛΙΔΕΚ), το έκτακτο φορολογικό των επαγγελματιών, αλλά και το γάμο των ομοφύλων που συγκλονίζει την κοινωνία, οδήγησαν σε μια σχετική κοινωνική δυσαρέσκεια.
Οι σκόπιμες ιδεοληπτικές επιλογές ενισχύουν τα συντηρητικότερα αντανακλαστικά στην κοινωνία και στο κόμμα, καθώς το κυβερνητικό συνονθύλευμα κατέστη ένα γκόλεμ, ένα απροσδιόριστο πολιτικό υποκείμενο, ο ιδεολογικός προσανατολισμός του οποίου συγχωνεύτηκε στον αποπροσανατολιστικό λαϊκίστικο ζήλο των δικαιωμάτων.
Όταν δεν υπάρχουν αντίπαλοι άλλωστε η ιδεολογία περισσεύει. Αλλά η δεξιά πτέρυγα της κυβέρνησης βρίσκεται σε περίοδο ενδοσκόπησης και υποπιασμού. Ένα ελάχιστο μέρος της βολεύθηκε στα κυβερνητικά γρανάζια, σ΄ έναν ολιστικό ιδεολογικό πληθωρισμό, με το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικά περιθωριοποιημένο και εκτός νυμφώνος.
Το νεοφιλελεύθερο κύμα αλλοίωσε τις αρχές της, κάνοντάς την παραστατική στο να παίρνει απλά θέση, παρά πρακτική δίνοντας ιδεολογικές μάχες. Ως αντίβαρο όμως στη μεθοδευμένη αποδόμηση των αξιών, οφείλει να υπερασπιστεί τα ανθρώπινα αγαθά που απειλούνται από τις ακραίες φιλελεύθερες ιδέες, τον διαβρωτικό υπερατομικισμό της ισότητας και την εξοντωτική δύναμη των μονοπωλίων.
Η πρακτική ικανότητά της και ο πνευματικός δυναμισμός, την έχουν επανεφεύρει πολλές φορές. Μια τέτοια Δεξιά αναζητείται.
