γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Η επόμενη ημέρα για την κυβέρνηση έδειχνε ιδανική. Οι αντίπαλοι συντριμμένοι και το πεδίο στρωμένο με δάφνες. Η αποδοχή στα ύψη. Οι πολίτες αφήσαν πίσω τον εφιάλτη του Αλέξη, αναζητώντας ασφάλεια και σταθερότητα. ]
Τρείς μήνες μετά οι σκιές πυκνώνουν επικίνδυνα. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν κατάλαβε γιατί η ομάδα που έφερε αποτελέσματα άλλαξε. Η Κεραμέως δείχνει άχρωμη στα νέα της καθήκοντα, ο Δένδιας βαρύς για ένα ρόλο τόσο δραστήριο, ή μεθοδικότητα του Σταϊκούρα έφερε την επενδυτική βαθμίδα, ενώ η αλλαγή του Πιερρακάκη αποτέλεσε τεράστια έκπληξη.
Η πλειονότητα των μεταρρυθμίσεων συντελέστηκε στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων και πλέον οι πολίτες αναζητούν αξιοπιστία και ποιότητα στην πολιτική. Οι κυβερνητικές επιλογές δείχνουν πως δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές. Κυνικές και ιδιοτελείς φιγούρες, υπονομεύουν την φερεγγυότητα της κυβέρνησης. Αρχικά η υποτιθέμενη γκάφα του Φλωρίδη για το ακαταδίωκτο των τραπεζικών στελεχών, που παρότι ορθή, εντούτοις κατέληξε στις αζήτητες προσωπικές απόψεις. Κατόπιν ο περίλαμπρος Μηταράκης, ο οποίος κυριολεκτικά αδειάστηκε για τα αστυνομικά του έφιππα παρατράγουδα. Μεγαλοπρεπώς μάλιστα υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τα καθήκοντά του, ενόσω έκανε διακοπές, τη στιγμή που η Ρόδος καίγονταν. Πρόσφατα το αυτογκόλ του λαμπρού γόνου, που με δόντι πατρογονικό «κοσμεί» κάθε κυβέρνηση της ΝΔ. Του Βαρβιτσιώτη εκείνου, που με περισσή ανοησία στις δηλώσεις του, εξίσωσε έμμεσα το θύμα της ανθρωποκτονίας με τους θύτες. Το μέγεθος της ανοησίας του, τον υποχρέωσε να ζητήσει δημόσια συγνώμη και ακολούθως να παραιτηθεί. Δεν μιλάμε για συναισθηματική νοημοσύνη, παρά για κοινή λογική.
Παρεμπιπτόντως δεν δείχνουν οι τελευταίοι, καθώς ορισμένοι δεν φαίνεται να συνάδουν … Παράλληλα, νομοτελειακά αναπάντεχα γεγονότα της τυχαιότητας, φυσικές καταστροφές, ατυχήματα και αβλεψίες δηλαδή, οδήγησαν σε εμφανή απώλεια του κυβερνητικού ρυθμού, προσδίδοντας στο κλίμα μεταφυσικές ιδιότητες και ένα σταθερό άλλοθι στις δυστοκίες του κρατικού μηχανισμού.
Έργο κυβερνητικό δεν φαίνεται να παράγεται, παρά κυριαρχεί μια επανάπαυση. Οι πρότερες καλές επιδόσεις στην οικονομία και η πιθανή επενδυτική βαθμίδα, δεν αρκούν για να εμπεδώσουν το νέο εκσυγχρονιστικό αφήγημα της κυβέρνησης. Η πολυπόθητη κανονικότητα της καθημερινότητας, πέρα από τη ακρίβεια, επισκιάζεται από τις αστοχίες και τις αξιακές παραφωνίες κυβερνητικών στελεχών, ένα βίωμα τυραννικό για τους πολίτες.
Οι πολίτες διψούν για εμπιστοσύνη, ασφάλεια και αποτελεσματική διαχείριση των δημόσιων αγαθών και οι εξήντα “νοματαίοι” φαντάζουν πολλοί για τέτοιες αστοχίες. Είναι χαρακτηριστική η ρήση του Cleveland πως «αυτό που θέλουν οι άνθρωποι είναι λιγότερη κυβέρνηση και περισσότερη διακυβέρνηση».
Η κυβερνητική λειτουργία πάσχει και εύλογα εγείρονται ζητήματα σχέσεων, αλληλεπιδράσεων και αποτελεσματικότητας.
