γράφει ο Νικόλαος Χρ.Γκίκας
Είναι οικεία η στάση των πολιτικών να κακοποιούν την πραγματικότητα. Να τη χρησιμοποιούν κατά το δοκούν, εκφράζοντας αγανάκτηση και θυμό. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, με βερμπαλισμούς και θεωρητικολογίες, δεν βγαίνει συμπέρασμα από το διάλογο. Είναι αντιφατικός και υπονομεύει την ίδια την ουσία.
Σήμερα η τραγωδία στέκει στο βωμό του πολιτικού χρηματιστηρίου. Ένας πολιτικός τζόγος, έμπλεος λαϊκισμού και μισαλλοδοξίας, άλλοτε για την Ελλάδα του Σημίτη και τώρα του Κυριάκου. Ωστόσο η ομοβροντία της θλίψης έστεκε αποσβολωμένη απέναντι στην καπηλεία και την περιρρέουσα υποκρισία. Οι ηθοποιοί έστεκαν χάχανοι έναντι του πόνου, ενώ οι λογής συνδικαλιστές τουλάχιστον γραφικοί, αν όχι ιερόσυλοι.
Οι εκπαιδευτικοί διεκδικούσαν την ασφάλεια και αξιολόγηση των κρατικών δομών, αλλά με περισσή υποκρισία αντιστέκονται λυσσαλέα στη δική τους αξιολόγηση.
Είναι νωπές οι θύμησες της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ, οι απεργίες της ΓΕΝΟΠ, της ΟΜΕ-ΟΤΕ, εσχάτως των σιδηροδρόμων, των επίορκων των διπλωμάτων οδήγησης, των πολεοδομιών, των Δήμων, των κρατικών εργολάβων, τα φακελάκια υγείας, τα γρηγορόσημα και οι λογής πρακτικές κατάχρησης εξουσίας στις συναλλαγές με το κράτος.
Ο κατάλογος της απαξίωσης και διαφθοράς είναι μακρύς. Η “σίτησιν εν πρυτανείω”, βίωμα των “χρυσών” δεκαετιών του ΄80 και ΄90, συνεχίζει με τους πολίτες πελάτες της τότε «Αλλαγής» και των πρόσφατων αυταπατών. Τα ρετιρέ του εργατικού σώματος, ο συντεχνιασμός και η ρουσφετοκρατία κρατούν τη χώρα πίσω. Σήμερα μάλιστα ανερυθρίαστα αριστεροδέξιοι κρατιστές επαναλαμβάνουν την πρόθεση επαναφοράς πρώην κρατικών κουφαριών στο κράτος, ώστε να υπερφορολογήσουν τους πεινασμένους πολίτες με άλλοθι πλέον.
Υπάρχουν όμως ακλόνητες βεβαιότητες. Ο ανθρώπινος παράγοντας δεν θα εκλείψει. Τα πλοκάμια του “τέρατος” που εκτρέφουμε δημιουργούν αδιέξοδα, ενώ ενίοτε ο δημόσιος χώρος και κάθε τι συλλογικό αντιμετωπίζεται με παραβατικότητα και λεηλασία, με την ανεκτικότητα και την αισθητική μας να εθίζονται στην ασχήμια και τη νοσηρότητα σαν μια κανονικότητα. Από τα γκράφιτι, την αφισορύπανση και τα αεροπανό των αναρχοαριστερών, μέχρι την παθητικότητα στη μικροδιαφθορά.
Με τις βεβαιότητες αυτές , ο απεγκλωβισμός των πολιτών από τη μέγγενη του κράτους είναι μονόδρομος. Ας συμφωνήσουμε πως μόνο οι βασικοί άξονες υγείας, παιδείας και ασφάλειας θα πρέπει να μείνουν στο κράτος, υπό αυστηρή μάλιστα αξιολόγηση ανθρώπων, έργου και δομών. Όλα τα υπόλοιπα θα πρέπει να μεταφερθούν στον ιδιωτικό τομέα, αυτούσια ή με συμπράξεις, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί το αποτύπωμα της κρατικής ανικανότητας. Κι αν στην αλλοδαπή πολλοί οργανισμοί είναι κρατικοί, εκεί το “υπηρεσιακό” μπλοκ δεν έχει κανένα κομματικό εναγκαλισμό.
Διεκδικεί απλά την εξυπηρέτηση του πολίτη και όχι συντεχνιακές διευκολύνσεις.
