γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Μαθημένος χωρίς αντίπαλο στο χώρο του τα τελευταία χρόνια ξαφνιάστηκε.
Οι ευρύτερες σοσιαλιστικές δυνάμεις αναζητούσαν το βηματισμό τους. Όχι πλέον. Ο θόρυβος μεγάλος, υπόκωφη βοή που σιωπηλά καταγράφεται ως ένα μυστήριο που μονοπωλεί το φαντασιακό του λαού. Όλο και μεγαλώνει, όλο και μεγαλώνει.
Ένας αδηφάγος εγωισμός και μια ναρκισσιστική διάθεση επιδιώκουν με επιτήδειους χειρισμούς τη χειραγώγηση στο νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται. Προκειμένου για τα κεκτημένα, η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Κατά παράβαση της ηθικής επιταγής και πρόνοιας του Συντάγματος για έλλειψη εμπιστοσύνης της κυβέρνησης, καθότι βρίσκεται εξαιρετικά μακριά από την απώλεια της δεδηλωμένης για να έχει εύλογο νόημα.
Θεώρησε λοιπόν πως η συγκυρία προσφέρεται για να εδραιώσει την κυριαρχία του στην κεντροαριστερά της νέας πολιτικής γεωγραφίας. Με πολλαπλή μάλιστα στόχευση.
Αφενός ο επικοινωνιακός αιφνιδιασμός του αντιπάλου, δεδομένης της αδυναμίας πτώσης της κυβέρνησης, αφετέρου η συγκράτηση των απωλειών στο εκλογικό πεδίο και κατά τρίτο η κατάδειξη του αφεντικού, του ποιος κάνει κουμάντο, στην ευρύτερη κεντροαριστερά.
Προφανώς ο επίκτητος κυνισμός μόνο δεν αρκεί να δικαιολογήσει εκείνους που δήλωναν περήφανοι για τους χειρισμούς στο “Μάτι” και την πολιτική εξαπάτηση για ευημερία με νταούλια και ζουρνάδες. Το σκοτεινό υπόβαθρο είναι πολύ μεγαλύτερο.
Με μια ανούσια κίνηση ο Αλέξης αυτοπαγιδεύεται στον ακραίο αριστερό πόλο του πολιτικού συστήματος. Ακυρώνει κάθε προγενέστερο αίτημα για εκλογές και κάθε εποικοδομητική προσπάθεια συνεννόησης.
Περισσότερο επιδιώκει να ακουστεί καθώς περιθωριοποιείται, παρά να αφουγκραστεί την κοινωνία. Περισσότερο στοχεύει την υποθετική ηγεμονία στο χώρο της κεντροαριστεράς, παρά στην πτώση της κυβέρνησης. Περισσότερο επιζητά την άμβλυνση των εσωκομματικών ερίδων και ανταγωνισμών, παρά την αναζήτηση συναίνεσης προς επίλυση των προβλημάτων.
Η πρόταση μομφής την επαύριον θα ξεχαστεί, τα προβλήματα αστοχιών, ασυνεννοησίας και έλλειψης συντονισμού θα παραμείνουν και με το καταλάγιασμα του αχού, οι καθεστωτικοί και αρτηριοσκληρωτικοί κομματικοί θα επανέλθουν δριμύτεροι στα πλαίσια της υποτιθέμενης ιστορικής και κοινωνικής αναγκαιότητας.
Παραφράζοντας τον Μαρξ, το βασίλειο της αναγκαιότητας και το βασίλειο της ελευθερίας θα ξαναζωντανέψει στους κόλπους τους. Απερίφραστα το δεύτερο μεγεθύνει την ελευθερία κινήσεων όταν το πρώτο χειραφετείται από συντρόφους.
Η ιστορική αναγκαιότητα της επόμενης ημέρας, όπως το ’15, είναι απόλυτη. Οι θύτες θύματα, κατά τη γνωστή “μεγάλη εκκαθάριση”. Χίλιες υποσχέσεις στο νέο βασίλειο της ελευθερίας, από καθολικά αναπτυγμένα άτομα στα πλαίσια της «ζωτικής διαδικασίας» του κόμματος. Ο δρόμος της καθαρότητας και του αρχηγού είναι εδώ.
