γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Με όρους εκπαιδευτικής επάρκειας στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον η εκπαίδευση πνέει τα λοίσθια. Τα ελληνόπουλα στους διεθνείς διαγωνισμούς PISA πατώνουν.
Ορισμένοι βλέπουν εκεί νεοφιλελεύθερα πειράματα και καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Είναι οι ίδιοι που στην πρόσφατη αναγκαία εξ αποστάσεως εκπαίδευση (σύγχρονη και ασύγχρονη) έβλεπαν μόνο προβλήματα και όχι λύσεις, προκαλώντας βραχυκύκλωμα εξαιτίας της ράθυμης συντεχνιακής τους αντίληψης, της εσκεμμένης απροθυμίας τους στο σύγχρονο και σε οτιδήποτε μπορεί να ταράξει τη στωική τους αταραξία∙ το ιδεώδες τους δηλαδή στην οργανική chaise longue.
Ο απώτερος στόχος ολοκλήρωσης της επαγγελματικής καταξίωσής τους είναι η πολύ-οργανική ραθυμία και η αντιμετώπιση των επιβουλών αυτής με σθένος και παρρησία εφάμιλλη του ΟΧΙ.
Δεν υπάρχουν κορόιδα. Αγωνίστηκαν άλλωστε σε πορείες, σε συλλαλητήρια, εσχάτως μάλιστα και σε διαδρόμους πολιτικών γραφείων προκειμένου για το ευκταίο, ακόμη και στις διευθύνσεις.
Τι κι αν ο μέσος εργαζόμενος των 700 ευρώ χρειάζεται να αλλάξει δύο ενίοτε λεωφορεία για να πάει στη δουλειά του. Τι κι αν τα παιδιά παραμένουν στον πάτο. Ποιος ρωτάει άλλωστε τους γονείς για το αν θέλουν καλύτερη εκπαίδευση, αν απαιτούν ικανότερους και καλύτερα καταρτισμένους εκπαιδευτικούς να διδάσκουν στα παιδιά τους; Αλλά η ποιοτικότερη εκπαίδευση ως απαίτηση της κοινωνίας επιτυγχάνεται με την άμιλλα και την αξιολόγηση του παραγόμενου έργου και όχι με υπεραριθμίες νοματαίων σε γραφεία και διευθύνσεις ή με καινοτομίες τύπου «όλοι μέσα στα ΑΕΙ» και «οι τσάντες στο σχολείο».
Ακόμη και με όρους αγοράς η εκπαίδευση πάσχει επίσης. Όλες οι μελέτες τονίζουν ότι το προϊόν που παράγεται είναι υποδεέστερο και αναντίστοιχο της προσφοράς και ζήτησης δεξιοτήτων και επομένως χρειάζεται περισσότερη διασύνδεση της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας.
Μια δράκα λοιπόν ερυθροκάπηλων φωνασκούντων, θιασώτες της μετα-αλήθειας και της παραπληροφόρησης, προσπαθούν να επιβάλλουν το σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση.
Αρκετά πια.
Είναι ευτύχημα που η πλειονότητα των εκπαιδευτικών, φιλότιμα και αθόρυβα, εκτελεί λειτούργημα και όχι διεκπεραιωτική αγγαρεία, διότι η κοινωνία δεν χρειάζεται παρασιτισμό ούτε τέτοια ράθυμη εκπαίδευση που οι λογής συντεχνιακές ηγεσίες προσπαθούν να επιβάλλουν. Η δυνατότητα ηγετικών οργανωτικών αλλαγών στην εκπαίδευση, η συνεχής μάθηση, η καινοτομία και η βελτίωση χρήζουν μάλιστα φροντίδας της Ε.Ε. βάση του «EQFM Excellence Model» προτύπου.
Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα ψευτοδίλημμα «εντέλλεσθε» ή «δύνασθε», παρά ζήτημα καθήκοντος, ευσυνειδησίας και ρεαλισμού. Στοιχεία που εκλείπουν τα τελευταία χρόνια. Η ευκαιρία είναι μοναδική καθώς τα Πειραματικά και τα Πρώτυπα Σχολεία παρέχουν αξιοκρατία και περισσότερες ευκαιρίες ιδιαίτερα στις λαϊκές οικογένειες, μειώνοντας τις ανισότητες στην εκπαίδευση, κοινωνικές και οικονομικές. Πρέπει να προχωρήσουν άμεσα.
