γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Την προηγούμενη εβδομάδα στην σύνοδο κορυφής της ΕΕ «πέρασε» το Ταμείο Ανάκαμψης, μπλοκαρίστηκε και επισήμως η προοπτική ένταξης των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και συζητήθηκε το θέμα που ήταν το μείζον για την χώρα μας, το θέμα της Τουρκίας και εάν οι κυρώσεις θα γινόταν πράξη.
Τελικά κυρώσεις δεν είχαμε από την ΕΕ, γιατί εκτός από την Γερμανία που προσπαθούσε να τις αποφύγει λόγω των οικονομικών σχέσεών της, των Τούρκων ψηφοφόρων στη Γερμανία αλλά και της συμβολής της Τουρκίας στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, και άλλες ευρωπαϊκές χώρες κράτησαν την ίδια στάση. Η γερμανική προεδρία μάλλον δεν πέτυχε και πολλά στον ρόλο που τής είχε ανατεθεί. Το σημαντικότερο που ίσως πέτυχε είναι η αποφυγή ενός θερμού επεισοδίου, στο οποίο ίσως η συνεισφορά της να μην ήταν και τόσο μεγάλη…
Η Μέρκελ από τον Σεπτέμβριο του 2021 δεν θα είναι στην Καγκελαρία και θα πρέπει να δούμε εάν θα παραμείνει ίδια η πολιτική της Γερμανίας ή αν θα αλλάξει. Το εμπάργκο όπλων που έχει θέσει η Ελλάδα είναι δύσκολο ζήτημα, αλλά περνάει μέσα από έναν άλλο κυβερνητικό σχηματισμό στην Γερμανία.
Οι άλλες χώρες που πήραν θέση εναντίον των κυρώσεων ήταν η Ιταλία (επειδή έχει εκτεθειμένες τις τράπεζές της στην Τουρκία), η Ισπανία, η Μάλτα και η Ουγγαρία.
Οι Ευρωπαίοι έδωσαν στην Τουρκία ακόμη ένα τρίμηνο για να αλλάξει στρατηγική. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι αυτή η αλλαγή στάσης να έχει διάρκεια, γιατί αν σε αντίθετη περίπτωση η Τουρκία γυρίσει ξανά στις απειλές και τις προκλήσεις, τότε οι κυρώσεις μάλλον δεν θα μπορούν να αποφευχθούν.
Η ΕΕ περιμένει και την νέα διακυβέρνηση Μπάιντεν για να δει πως θα αντιμετωπίσει ο επόμενος πρόεδρος της Αμερικής την Τουρκία. Θα της στείλει ένα αυστηρό τελεσίγραφο ή θα προσπαθήσει να την κρατήσει στην Δύση; Οι κυρώσεις που επέβαλλε το Κογκρέσο εξόργισαν τον Ερντογάν που δήλωσε ότι δεν θα αλλάξει στρατηγική, ενώ η Ρωσία με την σειρά της ξεκαθάρισε ότι θα συνεχίσει την αμυντική συνεργασία με την Τουρκία. Η Ρωσία μπορεί να χαίρεται επειδή οι ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι μαλώνουν και αυτό την κάνει να εκμεταλλεύεται τα όποια κενά υπάρχουν.
Ο Ερντογάν υποστηρίζει μεν ότι θέλει να συνεργαστεί με την Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα στην ρητορική του ανεβάζει την έναση εναντίον της.
Η συνεργασία που ψάχνουν και η ΕΕ και η Τουρκία μοιάζει δύσκολη. Είναι ένα στοίχημα για την Ευρώπη το να σχηματίσει μία αυτόνομη στρατηγική και να μην περιμένει την Αμερική. Αλλιώς, όσο η ίδια η ΕΕ δεν μπορεί να μιλήσει στο εξωτερικό με ισχυρή φωνή, όλα αυτά που σχεδιάζει θα παραμείνουν για πάντα σχέδια.
Ως Ελλάδα μπορεί να μην μας άρεσε ότι δεν είχαμε τελικά κυρώσεις στην Τουρκία, αλλά τα δύσκολα για την Ελληνική διπλωματία στην πραγματικότητα τώρα αρχίζουν. Έχουμε κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο να παρουσιάσουμε στην καινούργια κυβέρνηση της Αμερικής; Αυτό το «βλέποντας και κάνοντας» δεν μας ωφέλησε καθόλου τόσα χρόνια…
