γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος.
Η ανακοίνωση για την υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου ως γραμματέα του ΟΟΣΑ, θύμισε στους παλαιότερους ημέρες 1978. Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε προχωρήσει στη δεύτερη διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας προς το Κέντρο, συνεργαζόμενος με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο και άλλα στελέχη που μέχρι τότε ήταν αντίπαλοί του.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το είχε κάνει πάλι με την ίδρυση της ΕΡΕ. Όπου στέγασε και συνεργάστηκε με κορυφαίες προσωπικότητες των «Φιλελευθέρων». Με πρώτιστη του Ευάγγελου Αβέρωφ, που εξελίχθηκε σε κορυφαία μορφή και της ΕΡΕ και της Νέας Δημοκρατίας, φτάνοντας μάλιστα στην ηγεσία της δεύτερης.
Τόση στη μια όσο και στην άλλη περίπτωση οι δεξιές πτέρυγες της ΕΡΕ και τη Νέας Δημοκρατίας τον κατηγορούσαν ότι εγκατέλειπε τη Δεξιά που αγωνιζόταν απέναντι στους κομματικούς εχθρούς κλπ κλπ κλπ.
Βλέπετε, ο συντηρητισμός της σκληρής ή Λαϊκής Δεξιάς δεν της επιτρέπει ν’ αντιληφθεί τα μηνύματα και τις απαιτήσεις των καιρών.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με τα ανοίγματα Μητσοτάκη και την ιδεολογική-πολιτική κυριαρχία του. Άλλωστε τα μεγάλα –πολυσυλλεκτικά κόμματα ΜΟΝΟ όταν διευρύνονται κυβερνούν.
Πρέπει να πούμε κάτι. Όταν χιλιάδες άνθρωποι σηκώθηκαν από τους καναπέδες κι έσπευσαν να ψηφίσουν τον Μητσοτάκη πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, ουσιαστικά ψήφισαν έναν άνθρωπο που μπορεί ν’ ανανεώσει τη Νέα Δημοκρατία και να την επαναφέρει σε τροχιά εξουσίας, μετά από τέσσερις ήττες.
Πώς το έκανε αυτό ο Μητσοτάκης; Ανοίγοντας το κόμμα του σε πολιτικό πεδίο που ξεκινά από τα βαθιά Δεξιά -συντηρητικά κοινωνικά στρώματα, περνά από το Μεταρρυθμιστικό Κέντρο και διεισδύει στα ενδότερα της Κεντροαριστεράς.
Η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη ανανεώνεται και διευρύνεται. Μπορεί η αλήθεια να είναι ότι η ισχυρή βάση αυτού του κόμματος είναι η Δεξιά – Κεντροδεξιά (που επανειλημμένως ιστορικά κράτησε το κόμμα ενωμένο κι ισχυρό) αλλά χωρίς τη διεύρυνση και την επέκταση της εκλογικής- πολιτικής βάσης, θα είναι ένα κόμμα πέριξ του 30% που το παρέλαβε ο Μητσοτάκης.
Πρέπει να πούμε κάτι ακόμη: Τα μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα δεν «μουρμουράνε» όταν μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο. Ούτε είναι ιδιοκτησία κανενός.
Όσο για την Άννα Διαμαντοπούλου; Είναι εξαιρετική υποψηφιότητα! Τόσο για το μεταρρυθμιστικό της έργο όσο και την απολύτως επιτυχημένη θητεία της, ως Ευρωπαίας Επιτρόπου Απασχόλησης και Κοινωνικής πολιτικής.
Πολλοί θυμούνται το πέρασμά της από την Παιδεία και την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που έφερε στη Βουλή, συγκεντρώνοντας τις ψήφους του συνόλου σχεδόν των κομμάτων. Αργότερα –και με ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας- αυτή ακυρώθηκε και βλέπουμε πού φτάσαμε….
Κάτι τελευταίο: Ο Αλέξης Τσίπρας – ο Αριστερός που θέλει να γίνει Κεντροαριστερός- αντέδρασε στην πρόταση Μητσοτάκη για την Διαμαντοπούλου.
Το βρίσκω δικαιολογημένο. Όταν έχεις συνεργαστεί στενά με τους Προκόπη Παυλόπουλο (ΠτΔ), Πάνο Καμμένο (υπ. Άμυνας), Βύρωνα Πολύδωρα( ΕΣΡ), Δημήτρη Παπαγελλόπουλο (Δικαιοσυνης), Τέρενς Κουίκ (Επικρατείας, και Εξωτερικών), Βασιλική Θάνου (σύμβουλό του και πρόεδρο επιτροπής ανταγωνισμού), Μαρία Κόλλια Τσαρουχα (Μακεδονίας- Θράκης), Νίκο Μαυραγάνη (Μεταφορων), Έλενα Κουντουρά (Τουρισμού), Παύλο Χαϊκάλη (Εργασίας) και Μαρίνα Χρυσοβελώνη (Άμυνας), ασφαλώς σου ξινίζει η Διαμαντοπούλου
