γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η συνήθης διαδικασία του «φταίνε οι άλλοι και οι προηγούμενοι» αναζητώντας τους αποδιοπομπαίους κάθε φορά τράγους δε στέκει, είναι χίμαιρα. Ούτε επίσης θα μας σώζουν διάφοροι από μηχανής θεοί, προφητείες και αναγνώσματα. Η σταδιακή ωρίμανση των πολιτών, μετά την πολιτική εξαπάτηση του ΣΥΡΙΖΑ, επιβάλλει ένα διαφορετικό πρίσμα ανάγνωσης που στηρίζεται περισσότερο στον εξορθολογισμό των προβλημάτων παρά στις επιλογές για τη νομή των αρμών της εξουσίας.
Παγκόσμια δεν υπάρχει μαγική ή ιδεολογικά κάθετη πολιτική που να επιλύει τα προβλήματα των κοινωνιών. Οι ιδεολογίες μετά την ήττα του φασισμού και την παταγώδη αποτυχία του κομμουνισμού αλληλοπεριχωρούνται και συνδιαμορφώνονται, προσβλέποντας σε ένα διαφορετικό μέλλον με περισσότερα κοινά σημεία.
Παράλληλα η περιθωριοποίηση του οντολογικού προβληματισμού σε συνδυασμό με τα άλματα της τεχνολογικής προόδου στην εποχή μας μετατόπισαν ριζικά την κατανομή της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας στα μέλη της κοινωνίας. Οι πρότεροι αντιφασιστικοί αγώνες, οι προσπάθειες για ελευθερία και δικαιώματα όπως εκφράστηκαν το ’66 και το Μάη του ’68 σήμερα μετασχηματίζονται. Ο κόσμος κινείται στηριζόμενος στις ελάχιστες βεβαιότητες που έχει, της οικογένειας, της αλληλεγγύης, της θρησκείας και της πατρίδας.
Στο περιβάλλον αυτό, η κυβέρνηση εγκαταλείποντας τις σειρήνες του δογματισμού, υιοθέτησε ένα μείγμα σοσιαλφιλελευθερισμού και ρεαλιστικού πατριωτισμού, δείχνοντας να τα καταφέρνει στα δύσκολα, πολύ καλύτερα απ’ όλες των τελευταίων ετών. Εκπέμπει εικόνα σοβαρότητας, σταθερότητας και αφοσίωσης στους στόχους της, απολαμβάνοντας της εμπιστοσύνης των πολιτών.
Επιπλέον, οι πρότερες συγκλίσεις, τόσο στα μέτρα της υγειονομικής κρίσης όσο και της υπερψήφισης του East Med από τη Βουλή, αποδεικνύουν πως όσο περισσότερο εμπλέκονται επιστήμονες και τεχνοκράτες στη χάραξη πολιτικής τόσο περισσότερο θα έχουμε κοινές γραμμές και ουσιαστικά αποτελέσματα. Τόσο περισσότερο οι πολίτες θα εμπιστεύονται την πολιτική.
Θα πρέπει λοιπόν να βρούμε τρόπους να μειώσουμε την ένταση και το συναισθηματικό φορτίο στην πολιτική και στις πολιτικές μας προτιμήσεις. Η σκόνη της σφοδρής αντιπαράθεσης πρέπει να καταλαγιάσει και να απομείνει εκείνη του ρεαλισμού και της πραγματικότητας. Σε κάθε πεδίο.
Θα είχαμε προχωρήσει σε θεσμικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, στην παιδεία και στην υγεία χρόνια τώρα, εάν υπήρχε ένα ελάχιστο πεδίο συνεννόησης. Πολύ περισσότερο θα είχαμε επιλύσει σημαντικούς εξωτερικούς κινδύνους της χώρας. Οφείλουμε λοιπόν να οδηγηθούμε σε συναινέσεις πέρα από κομματικές επιλογές ψηφοθηρίας και λαϊκισμού. Ο δρόμος είναι πλέον γνωστός.
