γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ομολογεί κανείς πως ο Πρόεδρος καταβάλει αγωνιώδεις προσπάθειες να μπει και πάλι στο κάδρο των πολιτικών εξελίξεων. Ας όψεται η καλλιέργεια του προφίλ του σοσιαλδημοκράτη που τον αναγκάζει με πόνο καρδιάς και απόλυτο φαρισαϊσμό να ακολουθεί την πορεία του Πολυτεχνείου μέχρι τη στροφή, να καταθέτει, συρμένος κυριολεκτικά στεφάνι στη Marfin και εσχάτως να αναπροσανατολίζεται ενδυσάμενος το προσωπείο του θρησκευτικού. Μεταμορφώσεις για Όσκαρ.
Έτσι δεν αποτελεί λοιπόν καμία έκπληξη η συνεχής έκκληση για συνδιαμόρφωση υποτίθεται εθνικής στρατηγικής με τη σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών. Ενός Συμβουλίου που ο ίδιος αγνόησε όταν έκλεινε φύρδην μίγδην και βιαστικά το Μακεδονικό. Φαίνεται πως το αρραγές μέτωπο και η εθνική στρατηγική είναι απαραίτητη όταν κάποιος βρίσκεται στην αντιπολίτευση και επομένως νομιμοποιείται να αυταπατάται.
Ελάχιστη ομοψυχία θα μπορούσε να επιδείξει στα διεκδικήσιμα θέματα, χωρίς σπέκουλα και παραπληροφόρηση. Ο αυταπατώμενος έγινε παρατηρητής κρυμμένος πίσω από το άεργο και μικρόψυχο παρών, με μια καινοφανή παραπλανητική συλλογιστική για την κατανόηση των αντιφατικών αφηγήσεων. Αλλά δεν υπάρχει κανένα έλλειμα στρατηγικής όταν όλη η Ευρώπη υπερθεματίζει τις ελληνικές θέσεις για την ΑΟΖ. Όταν οι πρόσφατες συμφωνίες οριοθέτησης ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο χαιρετίζονται από τη διεθνή κοινότητα ως ο δρόμος της εποικοδομητικής συνεργασίας, της ειρήνης και της συνύπαρξης. Κανένα πρόσκαιρο πολιτικό όφελος όταν επί 15 χρόνια πασχίζουμε για μια λύση κοντά στα συμφέροντά μας και οι συγκυρίες την φέρνουν μπροστά μας.
Η άρνηση, ο μηδενισμός και η παραπληροφόρηση θα πρέπει να σταματήσουν. Δυστυχώς δεν είμαστε μόνοι μας στον κόσμο και έχουν και οι άλλοι δικαιώματα βάση του Διεθνούς Δικαίου που τόσο αγαπάμε να μισούμε. Και όλα αυτά για να μπει ξανά στο πολιτικό παιχνίδι που η ιστορία θεωρεί πως του στέρησε. Τόσο όμως για την κοινωνία όσο και για μέρος του κόμματός του οι προσεγγίσεις της κυβέρνησης στη διακυβέρνηση της χώρας στέκουν στο ρεαλισμό. Πλέον μετά την απόρριψη από την κοινωνία, τα βέλη αμφισβήτησης είναι εκ των έσω.
Σε τέτοιο φαύλο περιβάλλον οι εσωκομματικές έριδες αναδεικνύουν το μέγεθος της προπέτειας και της ανοησίας. Ούτε ριζοσπάστης, ούτε ανατρεπτικός και άφθαρτος είναι. Οι λαϊκιστές πολιτικοί είναι καλοί στις φωνές και στις κραυγές αλλά πολύ κακοί στη διαχείριση. Αυτό το βιώσαμε ήδη τραγικά αλλά το σημαντικότερο είναι πως δεν υπάρχει κανένα έρμα για την επόμενη ημέρα. Προσποιήσεις, ελιγμοί, τακτικές άμυνας και επίθεσης, ψέματα και ιδεοληψίες της καταστροφής αποτελούν το συνονθύλευμα των λεγόμενών του.
