γράφει ο Ανδρέας Μουντράκης*.
Ο Δημόσιος Τομέας έχει δεχτεί δριμύτατη κριτική για την ποιότητα των υπηρεσιών του απαριθμώντας τις αιτίες που ξεκινούν από την μονιμότητα και την έμφαση που δίνεται σε τυπικά προσόντα αντί σε ουσιαστικά και φτάνοντας έως την ευθυνοφοβία.
Αξίζει να αναφερθούμε στους Rummler και Brache (1995) που υποστηρίζουν ότι όταν ένας καλός εργαζόμενος τοποθετηθεί σε ένα κακό σύστημα το σύστημα θα επικρατήσει πάντα. Θα συμφωνήσω με τους Stupak και Moore (1987) ότι ο δημόσιος τομέα, σε σχέση με τον ιδιωτικό, έχει λιγότερα κίνητρα για μείωση του κόστους, θέτει κυρίως βραχυπρόθεσμους στόχους και χαρακτηρίζεται από εσωτερική και εξωτερική πολυπλοκότητα.
Η λειτουργία του Δημόσιου Τομέα θα μπορούσε να γίνει αποδοτικότερη, βιώσιμη και γιατί όχι και ανταγωνιστική, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της Οικονομίας εάν επενδύσουμε στο ανθρώπινο δυναμικό και επενδύσουμε στην εκπαίδευσή του κάτι που, όσον αφορά το Νομικό πλαίσιο, βρίσκεται σε πλήρη συνάφεια με την νομοθεσία. Συγκεκριμένα, ο Ν.1943/91 (ΦΕΚ Α’ 50) εκσυγχρονισμός και λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, αναβάθμιση του προσωπικού και συναφείς διατάξεις, αναφέρει: «Για τη μεθοδική και αποτελεσματική προώθηση μέτρων καταπολέμησης της γραφειοκρατίας, βελτίωσης των μεθόδων και διαδικασιών, αύξηση της παραγωγικότητας, αναβάθμισης του προσωπικού, προσαρμογής των οργανωτικών δομών, αποκέντρωσης αρμοδιοτήτων με σκοπό την ενίσχυση ιδίως της τοπικής αυτοδιοίκησης και βελτίωσης της ποιότητας των υπηρεσιών που παρέχουν οι φορείς του δημοσίου τομέα, καταρτίζεται κάθε τρία χρόνια πρόγραμμα εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης στα πλαίσια της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας, το οποίο εγκρίνεται από την Βουλή κατά το άρθρο 79 παρ. 8του Συντάγματος».
Οι Oakland & Waterworth (1995) με διάγραμμά τους απεικονίζουν τα οφέλη που θα αποκομίσει ο Οργανισμός από την εκπαίδευση του προσωπικού του που μέσα από την μάθηση θα αλλάξει εργασιακή συμπεριφορά επιδρώντας θετικά στον Οργανισμό και καταλήγοντας στην επίτευξη της τελικής αξίας.
Αξιολόγησης εκπαίδευσης (Oakland & Waterworth, 1995)
Η εκπαίδευση του προσωπικού θα έχει αμφότερα οφέλη. Θα οδηγήσει τον οργανισμό μεταξύ άλλων σε βελτίωση της κερδοφορίας, επιχειρησιακή ανάπτυξη, επίλυση προβλημάτων, αποτελεσματικές λήψεις αποφάσεων, βελτίωση συμπεριφορών, ανάδειξη ηγετικών προσόντων, και ενίσχυση της επικοινωνίας. Όμως και ο εργαζόμενος θα αποκομίσει προσωπικά οφέλη όπως ικανοποίηση από την εργασία του, ενίσχυση αυτοπεποίθησης και βελτίωση στον χειρισμό κρίσεων (crisis management), μείωση φόβου για εξάσκηση νέων καθηκόντων, ενίσχυση κριτικής σκέψης.
Εύλογα συμπεραίνουμε ότι ο θεσμός της εκπαίδευσης των εργαζομένων στον Δημόσιο Τομέα όχι μόνο θα συνεισφέρει στην ανάπτυξη της Οικονομίας, αλλά θα είναι και θεμελιώδους σημασίας για όλες τις δομές που υπάρχουν στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα.
Παράλληλα με τον θεσμό της εκπαίδευσης, είναι πολύ σημαντικό να δοθούν κίνητρα και μπόνους αποδοτικότητας (όχι απαραίτητα οικονομικά) στα Στελέχη του Δημοσίου προκειμένου να αυξήσουν το επίπεδο των υπηρεσιών που παρέχουν και προς τους πολίτες αλλά κυρίως προς τις επιχειρήσεις (one-stop-shop). Αυτό είναι επιτακτική ανάγκη των καιρών και ιδίως στη μετά-COVID εποχή, για να οδηγηθεί η χώρα μας σε ανώτερα οικονομικά επίπεδα με την αναβάθμιση της επιχειρηματικότητας. Το εντυπωσιακό θα είναι ότι σε αυτήν τη νέα εποχή θα είναι πρωταγωνιστής ο Δημόσιος Τομέας και τα άριστα, πλέον, καταρτισμένα Στελέχη του.
*Δν/τής Στρατηγικού Σχεδιασμού & Καινοτομίας ΕΑΣ ΑΒΕΕ, Αντιπρόεδρος ΔΕΔΑ ΑΕ
