γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η δοκιμασία της κρίσης σταδιακά υποχωρεί. Η επιστήμη παρακολουθεί και θα μας οδηγήσει και πάλι σε ασφαλές λιμάνι. Ενδεχομένως δεν έγιναν όλα καλά και ίσως μπορούσε καλύτερα. Η επιτυχία μας είναι αδιαμφησβήτητη κατά γενική ομολογία και όλες όσες χώρες πέτυχαν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο.
Η κρίση ωστόσο ανέδειξε πολλές μύχιες σκέψεις, ιδιαίτερα στα social media, όπου ανατριχιάζουν οι συναθροίσεις πατριδοκάπηλων, θρησκόληπτων, δικαιωματιστών, συνωμοσιολόγων, πολιτικών τυμβωρύχων και κάθε περιθωριακής σκέψης.
Άνωθεν θεωρίες θέλουν να βλάψουν τον Κυρ Μήτσο στην εσχατολογική ομογενοποίηση του ανθρώπινου είδους. Κάποιοι ξέθαψαν το Διγενή Ακρίτα στην άνιση μάχη με το χάρο, παροτρύνοντας για ελευθερία ή θάνατο, ενώ χιμαιρικοί εναντιώνονται στην τεχνητή νοημοσύνη και στον τεχνοφασισμό του 5G που έφερε τον ιό και πόσα άλλα δεινά. Εθνικολαϊκιστές τηλεπωλητές ομνύουν στην πάλη κατά του σατανά, στο πρόσωπο του οποίου ενσαρκώνουν τους μετανάστες. Θρησκόληπτοι μελλοντολόγοι, κατόπιν εξονυχιστικής έρευνας, επιστράτευσαν τα άπαντα των Αγιορειτών βλέποντας ολούθε εχθρούς της Ορθοδοξίας ενώ θεομπαίχτες πολιτικάντηδες ενοχλούνται από την εκκοσμικευμένη Εκκλησία την οποία ανήθικα εκμεταλλεύονται. Δικαιωματιστές της ελευθερίας και της ευθύνης καπηλεύονται την ανασφάλεια και την ανησυχία των πολιτών για τις οικονομικές συνέπειες, την ύφεση και την ανεργία. Αριστεροί τυμβωρύχοι θυμήθηκαν το Μάτι για να λογαριαστούνε… για την αξιοπρέπεια που έλεγε και ο Αλέξης.
Οι παραλλαγές που εντοπίζονται είναι πολλαπλάσιο της καλπάζουσας φαντασιοπληξίας. Η φαρέτρα τους εδράζεται σε διαχωρισμούς εθνικολαϊκίστικων ταυτοτήτων του εμείς και οι άλλοι, οι Ορθόδοξοι και αλλόδοξοι αλλά και στο πνεύμα του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος κατασκευάζοντας άπληστες ελίτ που επιδιώκουν τον έλεγχο και την καθυπόταξη του ανθρώπινου πεπρωμένου. Εγκλωβίζουν την κριτική σκέψη στις ατελεύτητες διαδικασίες των ψευδοεπιστημών, της προφάνειας του εμπειρισμού και του αλάθητου της διαίσθησης καταδικάζοντας συλλήβδην την κυρίαρχη γνώση ή ιδεολογία, ως ανυπόφορη.
Ο στόχος στην πραγματικότητα δεν είναι να πείσουν αλλά να σκορπίσουν αμφιβολίες για την αλήθεια, διαστρέφοντας και ενίοτε δαιμονοποιώντας πρόσωπα και γεγονότα. Αλλά όλες οι φωνές αυτές συγκλίνουν και επιβεβαιώνουν τη θεωρία των ομόκεντρων κύκλων, όπου στο κέντρο της θριαμβεύει η ανοησία. Αφενός διότι αδιαφορούν για την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης έναντι του εγώ, αφετέρου διότι παραγνωρίζουν πως η παγκόσμια κοινότητα, με οδηγό την επιστήμη και την τεχνολογία, εισέρχεται σε νέα περίοδο. Η συμπόρευση με αυτή είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων όπου σίγουρα η ατομική επιλογή και ευθύνη θα καθορίσει το μέλλον μας. Η κρίση αυτή, όπως και κάθε κρίση του παρελθόντος, απλά επιτάχυνε τις διαδικασίες.
