γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Ευχαριστούμε πολύ για το δώρο της ζωής και για όλα τα δώρα της φύσης. Ευχαριστούμε τον Θεό που για λίγες μέρες μένουμε στο σπίτι και δεν μένουμε στον δρόμο και δεν μένουμε άρρωστοι μέσα σε ένα νοσοκομείο ή ένα γηροκομείο.
Σκεφτείτε αδέλφια μου, πόσοι άνθρωποι δεν κάθονται στο σαλόνι τους να βλέπουν ειδήσεις, ούτε να παίζουν στη κουζίνα τους δοκιμάζοντας νέες συνταγές και φυσικά ούτε πειραματίζονται να κουρέψουν και να βάψουν τα μαλλιά τους μόνοι τους. Όπως επίσης και πόσοι άνθρωποι δεν έχουν τη πολυτέλεια να παίζουν με το σύγχρονο σύμπαν, με το iPhone, iPad, το τάμπλετ και να γράφουν «ιστορίες ζωής» στα YouTube, Instagram, Facebook. Που όλα αυτά τα i έχουν κάνει τον καθένα μας να είναι ένα μεγάλο I και να έχει κάνει τη πραγματικότητα άη..χάσου.
Καλά είναι όλα αυτά τα καλούδια και τα γκάτζετ, καλά είναι όλα αυτά τα εργαλεία αλλά αρνούμαι να τα προσκυνήσω και να τα κάνω είδωλα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτή τη μεταμόρφωση ενός λαού, με αφορμή ένα μονοκύτταρο οργανισμό που στους περισσότερους, έχει βγάλει το καλύτερο κομμάτι της ψυχής τους, το φιλότιμο, που έτσι και αλλιώς είναι στο DNA του Έλληνα, την ανθρωπιά και τον ηρωισμό. Αλλά κυρίως θέλω να πω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου ένα μεγάλο ευχαριστώ για τους επιστήμονες που στα μάτια μας δεν είναι τα «φυτά», οι διαβαστεροί ψυχροί μαθητές, συμμαθητές και άνθρωποι. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αστυνομικό που μας προστατεύει και μας φυλάει και μέχρι πρότινος ήταν ο «μπάτσος» και ένα «γουρούνι με στολή».
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, στους τραυματιοφορείς, στους διασώστες, στους τραπεζοκόμους/ες και φυσικά στους γιατρούς και στις γιατρίνες με αυταπάρνηση και αγάπη προς τον συνάδελφο τηρούν τον όρκο του Ιπποκράτη με κίνδυνο της ζωής τους, χωρίς να υπολογίσουν φόβο και κόπο. Θυμίζω όλοι αυτοί, μέχρι εχθές ήταν για πολλούς οι άνθρωποι οι άκαρδοι με τις άσπρες μπλούζες , με τα καλά ιατρεία και με τα πολλά «τυχερά» και δωράκια.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους πυροσβέστες, στους λιμενικούς, σε όλους τους ένστολους, στους στρατιώτες, στους οπλίτες και σε όλους αυτούς που μας προστατεύουν και φυλάνε κάθε μέρα Θερμοπύλες, που μέχρι εχθές όλοι αυτοί ήταν «στρατόγκαβλοι», «πιλάφια», «μοδίστρες», «καραβανάδες».
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε κάποιους άρχοντες, τοπικούς και εθνικούς, που τρέχουν, μοχθούν και αγωνιούν, που μέχρι πρότινος «έτρεχαν να μας μιλήσουν μόνο όταν ερχόντουσαν εκλογές».
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φαρμακοποιούς που μέχρι εχθές ήταν «φαρμακοτρίφτες» και «ντίλερ φαρμάκων». Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα κούριερ και σε όλους τους μεταφορείς που μέχρι χθες ήταν τα «delivery boys» και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους εργαζόμενους των σούπερ και μίνι μάρκετς, που είναι άνθρωποι συνήθως των 300, 400 και 500 ευρώ, να είναι εκεί 12 ώρες την ημέρα, για να μην λείψει σε εμάς τίποτα.
Και φυσικά είναι πολύ – πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους «αγράμματους», «παρακατιανούς», «ανειδίκευτους», «εργάτες», «χαμάληδες», «βοηθητικό προσωπικό» που καθαρίζουν, ποτίζουν, κλαδεύουν, κουβαλούν, μεταφέρουν, φτιάχνουν, και όχι μόνο. Όλοι αυτοί οι ανώνυμοι που δεν είναι επώνυμοι. Και φυσικά να μην ξεχάσω τους αγαπητούς ταξιτζήδες που μέχρι εχθές ήταν οι ταρίφες και οι «ταλιροφονιάδες». Ακόμα και αυτοί είναι σύγχρονοι ήρωες.
Μην ξεχάσουμε παιδιά ότι πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους μέχρι προχθές τους χαρακτηρίζαμε περιεχτικά «κοπρίτες» και ανακαλύπτουμε χιλιάδες από αυτούς ότι είναι στη πρώτη σειρά πολίτες. Ας αφήσουμε πίσω τον κορωνοϊό, ας πιάσουμε της ψυχής και της καρδιάς τον αργαλειό και να ανθίσει στη καρδιά μας της αγάπης, της ευγνωμοσύνης, της συγχώρεσης ο ιός.
Και όταν θα έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα που θα βγούμε στα μαγαζιά, στους δρόμους, στις πλατείες, στις παραλίες και όταν θα περάσουν οι μέρες και το χορτάσουμε, σας παρακαλώ όλοι μας να μην ξεχάσουμε.
Και όλοι αυτοί που κάνουμε ότι ζεν καταλαβαίνουμε… πάρα πολύ καλά καταλαβαίνουμε…
