γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Στο Eurogroup προ δύο εβδομάδων οι χώρες ήρθαν σε συμφωνία για ένα πακέτο χρηματοδότησης κοντά στα 540 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό όμως που κέρδισε η Ευρώπη είναι μόνο χρόνο και έδωσε την εντύπωση ότι όλοι είναι κερδισμένοι.
Πώς όμως αυτά τα 540 δισεκατομμύρια θα μπορούν να διοχετευτούν στις χώρες; Σε πρώτη φάση τα λεφτά θα είναι για την ενίσχυση της υγείας και σε δεύτερο στάδιο εμμέσως θα εμπλέκεται ο ESM, δηλαδή μνημόνιο; Αλλά όχι όπως το ξέραμε μέχρι τώρα; Εκεί ίσως κρύβεται και η ουσία.
Σε ό,τι αφορά το ταμείο που έχει προτείνει η Γαλλία, το eurogroup το άφησε να το εξελίξουν οι ηγέτες σε εγχειρίδιο των κρατών-μελών. Θα είναι ένα νέο εγχειρίδιο, αλλά ακόμη κανείς δεν ξέρει την μορφή που θα έχει.
Η Ιταλία, που είναι και από τις χώρες που έχει πολλά τραύματα από τον ιό, δεν θέλει ούτε να συζητάει για μνημόνιο και ESM. Ο Κόντε, ο πρωθυπουργός της χώρας, είπε ότι δεν μπορεί να υπογράψει μνημόνιο και ότι ο ESM είναι ένας μηχανισμός που δημιουργήθηκε για να δανείσει χρήματα στην Ελλάδα. Στην Ισπανία ο Πέδρο Σάντσεθ λέει να μην αφήσουμε «κανέναν πίσω» μετά από αυτήν την κρίση και φυσικά είναι και ο ίδιος υπέρμαχος του Corona Bond.
Η Γερμανία σε αυτή την κρίση δεν ήταν η χώρα που βγήκε μπροστά και έκανε την κακή, αλλά κρατούσε την ίδια στάση με τις Βόρειες χώρες. Όμως μετά από αυτήν την στάση στο εσωτερικό της χώρας πλήθαιναν οι φωνές που ήθελαν μία «κοινή έκδοση χρέους.» Η Ολλανδία με τον Βόπκε Χούκστρα, το πλέον μισητό πρόσωπο στην Ευρώπη, κατάφερε και ένωσε της χώρες του Νότου και δημιούργησε ξανά το δίπολο Βορρά-Νότου.
Στην σύνοδο της Πέμπτης καλούνται οι Ευρωπαίοι ηγέτες να βρούνε πως θα αξιοποιήσουν όλα τα κεφάλαια. Αλλά στις τάξεις των Βρυξελλών ακούγεται η εκδοχή ενός light μνημονίου όλο και πιο έντονα. Και ίσως σε μεταγενέστερο χρόνο να εξετάσουν και το θέμα του Κορωνομολόγου.
Η Ευρώπη είναι μπροστά σε μία υπαρξιακή κρίση. Ίσως να ήταν καλύτερα τα πράγματα, εάν το 2010 είχαν αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα το θέμα της Ελλάδας, βλέποντας τις αδυναμίες του κοινού νομίσματος και όχι τιμωρητικά. Οι οπαδοί του γερμανικού ordoliberalism θεώρησαν ηθικό να τιμωρήσουν την Ελλάδα με τον πιο βαρύ τρόπο και αυτό δεν έχει ξεχαστεί ακόμα στην Ευρώπη.
Η ΕΕ πρέπει να ξεπεράσει την κρίση που βιώνει και να ξεφύγει από αυτό τον νομικίστικο και δυσκίνητο τρόπο με τον οποίο λαμβάνει τις αποφάσεις.
Το Italexit και το Ispanexit που ονειρεύονται οι εχθροί της Ένωσης μπορεί να πραγματοποιηθεί, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που απασχολεί τώρα. H Ιταλία, το ιδρυτικό μέλος της συνθήκης της Ρώμης βιώνει ίσως μία από τις πιο «σκοτεινές» εποχές της ιστορίας της και χρειάζεται δίπλα της τους συμμάχους της.
Η Ευρώπη πρέπει να βγει πιο δυνατή από αυτήν κρίση και ενδυναμωμένη.
