γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.

Εκείνη:

Σήμερα το πρωί και όπως σχεδόν κάθε πρωί φτάσαμε στο σχολείο ακριβώς τη στιγμή που χτυπούσε το κουδούνι. Κι όπως κάθε πρωί, από τα μεγάφωνα ακούστηκε το συνηθισμένο “παιδιά ελάτε, ώρα για την προσευχή”. Δεν κάθομαι να παρακολουθήσω την προσευχή όμως πολλές φορές πιάνω κουβέντα με γονείς εκεί απ’ έξω οπότε συνήθως φεύγουμε όταν τα παιδιά έχουν μπει στις τάξεις τους – σα σινιάλο ότι ώρα να φεύγουμε κι εμείς, φτάνει με την κουβέντα. Σήμερα λοιπόν, έτυχε και πρόσεξα ένα αργοπορημένο κοριτσάκι, μάλλον τρίτης δημοτικού. Σίγουρα όχι μεγαλύτερο. Πέρασε την πόρτα της αυλής την ώρα που άρχιζε η προσευχή. Κι αντί να τρέξει όπως κάνουν συνήθως τα παιδιά να μπει στη γραμμή της τάξης του, ξέρετε τι έκανε; Κοκάλωσε! Κοκάλωσε επειδή είχε αρχίσει η προσευχή.

Τώρα, δεν ξέρω σε κάποιους πώς θα φανεί κάτι τέτοιο, αλλά εμένα με τρόμαξε! Γιατί ένα κοριτσάκι – όχι πάνω από 8, άντε 9 χρονών, να νιώθει ότι ΠΡΕΠΕΙ να κοκαλώσει εκεί που είναι, στη μέση του προαυλίου, να πετάξει την τσάντα του κάτω, να σκύψει το κεφάλι, να σταυρώσει τα χέρια και να περιμένει να τελειώσει η προσευχή, πριν ξανακουνηθεί;

Μόνο σε μένα φάνηκε τόσο εξωπραγματικά παράξενο και ανησυχητικό;

Δεν κρίνω την πίστη του καθενός, αυτό είναι δικαίωμά του, απόλυτα προσωπικό, όπως δικαίωμα είναι και κάποιου άλλου αντίστοιχα να μην πιστεύει στον ίδιο θεό, να μην ακολουθεί την ίδια θρησκεία, να μην προσεύχεται, ή να μην πιστεύει γενικά σε τίποτα – επίσης απόλυτα προσωπικό.

Κι αυτό που μου χτύπησε καμπανάκια συναγερμού δεν ήταν το γεγονός ότι το κοριτσάκι μπορεί να πιστεύει σε ό,τι πιστεύει, αλλά η ηλικία του και ο τρόπος που κινήθηκε και προφανώς κινείται γενικότερα πάνω σε αυτό το θέμα.

Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω πως ένα μικρό παιδάκι ξέρει, καταλαβαίνει και μπορεί να είναι σε θέση να αποφασίσει το τι θα πιστέψει, σε τι βαθμό και πώς θα το εκφράσει.

Αν είχα νωρίτερα το μυαλό, δε θα βάφτιζα τα παιδιά μου.

Πέρα από το ότι πάνω σε αυτό το μυστήριο έχει στηθεί μια ολόκληρη κι άκρως επικερδέστατη μπίζνα (δεν είναι εκεί το θέμα), στερεί κάτι πολύ βασικό: Το δικαίωμα της προσωπικής επιλογής.

Η θρησκεία και η πίστη είναι κάτι το προσωπικό.

Και δεν μπορεί να εκβιαστεί ούτε με την “υποχρεωτική” βάφτιση, ούτε με κανένα στίγμα, ούτε να συνυπάρχει στη ρουτίνα κανενός σχολείου.

Από πού κι ως πού πια να γίνεται από τα μεγάφωνα προσευχή κάθε πρωί;

Σήμερα;

Αλλά ξέρετε κάτι;

Η ελληνική κοινωνία βαδίζει με ταχύτατους ρυθμούς σε έναν βαθύ συντηρητισμό. Κι αυτό είναι πολύ ανησυχητικό!

Στην έρευνα του Αμερικανικού Κέντρου Ερευνών PEW σε 34 ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα κατέχει τις πιο τρομακτικές πρωτιές.

Το 76% των Ελλήνων σήμερα θεωρεί ότι ελληνισμός και χριστιανισμός είναι ταυτόσημα και χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο. Το 76%!

Ενώ το 89% – μια συντριπτική πλειοψηφία, θεωρούν “τον πολιτισμό τους ανώτερο από των άλλων”.

Το 74% υποστηρίζει την ύπαρξη ελληνικού αίματος (;) κι ότι δεν είναι Έλληνας όποιος δεν έχει γεννηθεί στην Ελλάδα από Έλληνες γονείς (;).

Το 92% πιστεύει στο θεό (του χριστιανισμού.)

Κι αν ο Χριστός φώναζε για την αγάπη και την αποδοχή, καμία σημασία δεν έχει.

Μόλις το 31% θα δεχόταν έναν αλλόθρησκο σαν μέλος της οικογένειάς του.

Έχετε καταλάβει πόσο ανησυχητικά είναι όλα αυτά τα νούμερα;

Και πόσο έχει διαστρεβλωθεί η θρησκεία, πόσο λάθος κατευθύνονται οι άνθρωποι από τόσο μικρή ηλικία, πόσο πίσω στο σκοταδισμό, το φανατισμό και την πατριαρχία γυρίζουν;

Το τι πιστεύει ο καθένας μας είναι θέμα προσωπικής επιλογής, αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης. Τα παιδάκια που σε τόσο μικρή ηλικία κοκαλώνουν στο άκουσμα μιας προσευχής και σκύβουν το κεφάλι, δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα με τρομάζουν! Πολύ!

& Εκείνος

Πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια στη Φιλανδία έγινε ακόμα μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια οργάνωση που θα ένωνε και θα αντιπροσώπευε τους Έλληνες μονίμους κατοίκους της χώρας. Το “ακόμα μια προσπάθεια” στο γιατί οργανώσεις παρόμοιες είχαν φτιαχτεί κατά περιόδους με όλες να διαλύονται στο τέλος για τα πολιτικά, για τα οικονομικά και κυρίως για τα προεδριλίκια,  αρκετές φορές καταλήγοντας ακόμα και στα δικαστήρια.

Ήταν μια εποχή που ήμασταν λιγότεροι από τριακόσιους και οι περισσότεροι κάτοικοι Ελσίνκι. Παράλληλα ήταν εποχή Ντορίτσας στο ΥΠΕΞ κι από ό,τι είχα μάθει είχε δοθεί μια non-paper ντιρεκτίβα στις πρεσβείες να βοηθήσουν τις ελληνικές κοινότητες στο εξωτερικό με τη λογική ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και σαν μοχλός πίεσης σε εθνικά θέματα, όρα Μακεδονικό. Τρίχες κατσαρές, ψήφους και υποστήριξη έψαχνε η Ντορίτσα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα για άλλη ώρα.

Το θέμα είναι ότι μόλις άκουσε η ελληνική πρεσβεία ότι γίνεται προσπάθεια επανίδρυσης της ελληνικής κοινότητας ο πρέσβης πέταξε την σκούφια του και οι …ιδρυτές καταχαρήκαν γιατί ένιωσαν ότι η υποστήριξη θα ήταν και …υλική. Στη μάσα δηλαδή. Όπου πάω η Ελλάδα με στοιχειώνει κλπ κλπ.

Η αναφορά μου στην ελληνική πρεσβεία είναι με λόγο γιατί …πώς διάολο πήραμε ξαφνικά κι από το πουθενά όλοι οι Έλληνες της Φιλανδίας μέιλ που μας ενημέρωνε για την ίδρυση της οργάνωσης και μας καλούσε σε …εγκαίνια; Που βρήκαν τα μέιλ όλων μας ένας ταβερνιάρης και ο γιος του, εκτός… Εκτός κι αν κάποιος τους τα έδωσε και αυτός ο κάποιος δεν μπορούσε να είναι άλλος από την Ελληνική πρεσβεία στο Ελσίνκι. Θα μου πείτε παράβαση προσωπικών δεδομένων κλπ. Πλάκα μου κάνετε. Για τις ελληνικές πρεσβείες μιλάμε τώρα με παράδοση στις παραβάσεις και ξεπούλημα αυτών που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν. Αλλά κι αυτό είναι άλλη ιστορία για άλλη ώρα.

Παράλληλα η νεοϊδρυθείσα οργάνωση που μας καλούσε στα επίσημα εγκαίνιά της και φυσικά την ‘εθελοντική’ εγγραφή μας σαν μέλη της, μας γνωστοποιούσε μέσω διαδικτύου και το καταστατικό της. Περιμένετε τώρα ένα-ένα γιατί εδώ μιλάμε για το τσαρούχι στο κεφάλι από μια ομάδα εθνοκαβαλημένων.

Η πρόσκληση, πέρα ότι μιλούσε για συμμετοχική ‘είσοδο’ σε ευρώ στην εκδήλωση, είχε οργανωθεί σε κεντρικό μαγαζί του Ελσίνκι ταβερνιάρικων …ενδιαφερόντων. Αλλά αυτό το έτρωγες κάπως, αυτό που δεν τρωγόταν με τίποτα ήταν το σόου. Η διευθύνουσα επιτροπή της ‘κοινότητας’, που ποιος τους είχε εκλέξει αφού τώρα ξεκινούσαν και ψάχνανε μέλη, είχε καλέσει …ιερομόναχο από το Άγιο Όρος που όχι μόνο θα ευλογούσε τα εγκαίνια αλλά θα έδινε και την ευκαιρία σε όσους επιθυμούσαν μετά την εκδήλωση να …εξομολογηθούν.

Κοιτάξτε τώρα πόσα λάθη υπάρχουν σε μια και μόνο πρόταση και που φυσικά προκάλεσαν την δικιά μου δημόσια αντίδραση.

Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινότητας εκείνη την εποχή αποτελείτο από μετανάστες από την εποχή του ‘70 που ήταν πια γύρω στα εξήντα τους και Έλληνες δεύτερης γενιάς, τα παιδιά αυτών των μεταναστών. Οπότε κάπως δείχνεις κατανόηση στην ανάγκη της γενιάς τους για την εκκλησία σαν κάποιας μορφής σύνδεση με την πατρίδα και όχι τόσο από πίστη. Έτσι θα την έτρωγα τη ευλογία αλλά σε μια χώρα που οι ορθόδοξοι είναι το 10% του πληθυσμού, που το πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης έχει μοναστήρια και εκκλησίες και μάλιστα στο Ελσίνκι υπήρχαν δυο Έλληνες παπάδες, τι να …φας; Και βέβαια να μην ξεχνάμε την επίσκεψη Χριστοδούλου στη Φινλανδία εκείνη τη περίοδο που τόσο είχε διαφημιστεί στην Ελλάδα τονίζοντας μάλιστα τις συναντήσεις του με …Έλληνες μοναχούς και παπάδες.

Περιμένετε, έχει κι άλλο. Σύντομα διέρρευσε ότι ο συγκεκριμένος μοναχός δεν ήταν στην Φινλανδία αλλά θα τον καλούσαν και η κοινότητα θα …πλήρωνε εισιτήρια και διαμονή. Για να μας …ξομολογήσει; Αυτός ο άνθρωπος ασπάστηκε εθελοντικά τον αποχωριτισμό, αφιερώνοντας το υπόλοιπο της ζωής του στην προσευχή και κλειδώνοντας τον εαυτό του σε ένα περιβάλλον που μόνο θηλυκά ιπτάμενα μπορούν να επισκεφτούν, ξαφνικά θα έπαιρνε το αεροπλάνο να κάνει life-style στη Φινλανδία και να προπαγανδίσει θρησκόληπτες και συχνά παγανιστικές φανατίλες και ‘προφητείες’ για χάρη των Ελλήνων της Φινλανδίας; Κι όλα αυτά όταν Έλληνες παπάδες υπήρχαν στην διπλανή πόρτα; Γιατί; Γιατί κάποιος θρησκόληπτος την είχε δει …πρόεδρος κι αποφάσισε να ταυτοποιήσει τους Έλληνες της Φινλανδίας με τη φανατίλα του. Με το …αζημίωτο, φυσικά.

Κι όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν το χειρότερο. Το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων που ζουν στη Φινλανδία είναι παντρεμένοι με Φινλανδούς ή Φινλανδές με έμφαση στο Φινλανδές. Από αυτούς όσοι έχουν παιδιά, σε ποσοστό που ξεπερνά το 90%, έχουν βαφτίσει τα παιδιά τους Λουθηριανούς διαμαρτυρόμενους όπως είναι η επίσημη εκκλησία της Φινλανδίας και το 90% των χριστιανών Φινλανδών. Αυτό το έκαναν για δυο λόγους, πρώτον για να αποφύγουν την ..γκρίνια (και δεν κάνω καθόλου πλάκα) και δεύτερο και ίσως το πολύ πιο σημαντικό, γιατί πίστευαν/πιστεύουν ότι έτσι τα παιδιά τους θα ενσωματωνόντουσαν πιο εύκολα.

Οι Λουθηριανοί τώρα, ΔΕΝ βαφτίζονται με τη γέννηση τους αλλά επιλέγουν τη συμμετοχή τους στην Λουθηριανή εκκλησία μετά το 16ο έτος τους, πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί από αυτούς τους Φινλανδούς που έχουν παντρευτεί Έλληνες κι έχουν κάνει παιδιά μαζί τους είναι βαθιά θρησκευόμενοι από επιλογή κι όχι από …λάδι. Αυτό δεν είναι τυχαίο και αυθαίρετο συμπέρασμα αλλά κάτι που το έχω δει με τα μάτια μου στη συναναστροφή μου με πολλά από αυτά τα ζευγάρια διαφόρων ηλικιών. Και όπως ήταν φυσικό πολλές/πολλοί από τις συντρόφους των Ελλήνων στην Φινλανδία έδειξαν …σκεπτικισμό στο μοναστηριακό εκκλησίασμα/εξομολόγηση τονίζοντας μάλιστα αυτό που ανέφερα παραπάνω, δηλαδή την ύπαρξη Ελλήνων παπάδων στο Ελσίνκι. Σε όλα αυτά προσθέστε ότι εγώ ποτέ δεν έκρυψα ότι είμαι άθεος και πάλι σας βεβαιώ με σιγουριά ότι ΔΕΝ είμαι ο μόνος Έλληνας άθεος στη Φινλανδία.

Έτσι λοιπόν εγώ ένιωσα ότι αυτή η καινούργια “κοινότητα” αντί να ενώνει τις ελληνικές οικογένειες, στην ουσία απέκλειε τα παιδιά μας και τους συντρόφους μας ενώ ταυτόχρονα δημιουργούσε ένα κλειστό κλαμπ με σύμβολό του το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και με ό,τι άλλο σήμαινε αυτό ορίζοντας έτσι λάθος στερεότυπα για την ελληνική μας ταυτότητα.

Παρενθετικά μια σημαντική λεπτομέρεια, οι περισσότεροι Έλληνες δεύτερης και τρίτης τώρα πια γενιάς στη Φιλανδία ΔΕΝ είναι ορθόδοξοι αλλά Λουθηριανοί διαμαρτυρόμενοι.

Και μετά διάβασα και το καταστατικό όπου …φρικάρισα στην κυριολεξία. Από τα …highlights. Σκοπός της “κοινότητας” ήταν η …μεταλαμπάδευση του Ελληνικού και του ορθόδοξου χριστιανικού πολιτισμού στην Φινλανδία!!! Τρία θαυμαστικά. Και λίγο παρακάτω στις ενέργειες αναφερόταν σαν πρώτη η αγορά και διαχείριση …ακινήτων!!! Πάλι τρία θαυμαστικά.

Δηλαδή θα έρθουμε εμείς οι …σταυροφόροι, ταβερνιάρηδες και πιατάδες, για να μάθουμε στους βαρβάρους Φινλανδούς τι σημαίνει πολιτισμός με θυμιατά και τάματα και στο μεταξύ θα αγοράζουμε και καμιά …πολυκατοικία ή ένα μαγαζάκι για εκμετάλλευση.

Φυσικά δημοσιοποίησα όλα τα παραπάνω κι αρκετά ακόμα και μάλιστα το έκανα και μέσω ραδιοφώνου που τότε είχα εβδομαδιαία εκπομπή. Ξέρετε τι τους πόνεσε περισσότερο; Το ότι είμαι άθεος!!! Πάλι τα τρία θαυμαστικά.

Φυσικά αμέσως βαφτίστηκα προδότης και ανθέλληνας, φυσικά και με απείλησαν γνωστοποιώντας μου ότι ξέρουν που μένω και φυσικά υπήρξε και ο άντρακλας βλαχοπρόεδρος έτοιμος να πραγματοποιήσει τις απειλές. Έφτασαν στο σημείο κάνοντας κοπτοραπτική στο κείμενο μου με τις αυθαίρετες και ψεύτικες προσθέσεις, να το μοιράσουν για να αποδείξουν τι …κάθαρμα ανθέλληνας είμαι σε μια προσπάθεια να μου δημιουργήσουν πρόβλημα με κάποιους που δεν με ήξεραν αλλά είχαν λέγειν στα όσα συμβαίνουν με τους Έλληνες στην Φινλανδία. Ευτυχώς οι πολλοί κατάλαβαν τι έγραφα και τι έλεγα με αποτέλεσμα τα εγκαίνια να γίνουν …χωρίς μοναχό, χωρίς εξομολογήσεις και στο τέλος να μην πιάσουν ούτε το ένα δέκατο των εγγράφων που περίμεναν. Όσο για τον πολιτισμό που θα μεταλαμπάδευαν λίγο καιρό μετά τα εγκαίνια κάλεσαν έναν σκυλά, νικητή σε κάποιο τηλεπαιχνίδι στην Ελλάδα για τραγουδήσει το …μελαχρινάκι, κι άλλα τέτοια πολιτισμένα και ορθόδοξα.

Παρενθετικά την ίδια περίοδο το πανεπιστήμιο του Ελσίνκι έκανε ένα αφιέρωμα στον Ρίτσο και όπως ήταν αναμενόμενο η ελληνορθόδοξη κοινότητα ήταν απούσα γιατί …που να τρέχεις τώρα για έναν κομμουνιστή. Ευτυχώς την ελληνική αξιοπρέπεια την έσωσε τότε η πρέσβειρα της Κύπρου, ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος που έκανε για τον ελληνισμό της Σκανδιναβίας πολλά περισσότερα από όσα έκαναν ελληνικές κοινότητες και πρεσβείες. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα για άλλη ώρα.

Εγώ και πολλοί από τον κύκλο μου δεν συμμετείχαμε ποτέ σε αυτή τη καρικατούρα κοινότητας παρ’ όλες τις έμμεσες πιέσεις ακόμα κι από την πρεσβεία. Ούτε τα παιδιά μας τα πήγαμε ποτέ σε ένα “ελληνικό” σχολείο που μαθαίνει στα παιδιά να …προσεύχονται και να λένε τραγουδάκια για χαμένες πατρίδες στην Αλβανία. Κάποια στιγμή μάλιστα και πραγματικά εξοργίζοντάς με, στη σελίδα τους στο φατσοβιβλίο την ημέρα του Πολυτεχνείου κάποιοι δίπλα σε αγίους και παναγίτσες ανέβασαν και φωτογραφίες με γερμανοτσολιάδες, μπάτσους και Χίτες για να τους …τιμήσουν, στο όνομα της …ελευθερίας του λόγου

Απ’ ό,τι μαθαίνω η “κοινότητα” έχει παρακμάσει και έχει πέσει στα γνωστά που τρώγονται για προεδριλίκια και ποιος έχει το …ταμείο, αυτό όμως που σίγουρα δεν κάνει είναι να ενώνει τους Έλληνες της Φινλανδίας. Υπάρχουν πολλά ακόμα αλλά δεν είναι της ώρας.

Το θέμα όμως είναι ότι η εκκλησία και γενικά αυτό το συνονθύλευμα χριστιανοφανατισμού και εθνοφασισμού που εκπέμπουν οι ρασοφόροι και οι οπαδοί τους και συνδέεται απόλυτα, είναι καρκίνωμα όχι μόνο για το δημοτικό σχολείο που τρόμαξε την Κατερίνα αλλά για τους απανταχού Έλληνες και κάπως πρέπει να τελειώνουμε με αυτό ξεκινώντας με τον άμεσο και οριστικό διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ σε ένα κράτος που η ανεξιθρησκία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη η ορθόδοξη εκκλησία να προσηλυτίζει με την ανέλεγκτη και προκλητική βοήθεια του κράτους, της κυβέρνησης και των υπουργών της όπως ειδικά γίνεται αυτή τη στιγμή με την επικίνδυνα θρησκόληπτη υπουργό παιδείας, Κεραμέως.

ΥΓ. Μετά τα γεγονότα που ανέφερα και για μεγάλο διάστημα οι της “κοινότητας” είχαν μπει σε μια κούρσα για να προλάβουν όποιον νεοερχόμενο μετανάστη στη Φινλανδία πριν με συναντήσει για να τον “ενημερώσουν”. Το αστείο της ιστορίας ήταν ότι επειδή όλοι καταλάβαιναν -ακόμα και οι νεομετανάστες μετά το 2009, ότι με τις τόσες μαλακίες που τους έλεγαν για μένα μάλλον κάτι ενδιαφέρον θα είχα να πω, οπότε με έψαχναν μόνοι τους και με έβρισκαν. Η συνέχεια άλλη φορά αλλά απ’ ό,τι μαθαίνω το φάντασμα μου ακόμα τους …στοιχειώνει!!! Τρία θαυμαστικά.