γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Ο θεσμός της μαθητικής παρέλασης καθιερώθηκε επί Μεταξά, μιμούμενος τη φασιστική νεολαία του Χίτλερ και του Μουσολίνι. (Φασίστας ήταν κι ο Μεταξάς, εντάξει τζιμάνια μου;) Ο σκοπός της δεν ήταν η τίμηση των πεσόνχαχαχαχα αλλά η στρατιωτικοποίηση της νεολαίας. ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΤΙ γίνεται εδώ και δεκαετίες, δε σημαίνει ότι α) πρέπει να συνεχίσει να γίνεται επ’ άπειρον β) έχει κάποια χρησιμότητα. Αυτό φαίνεται οι “άλλοι” το κατάλαβαν αμέσως μετά τη λήξη του Β’ΠΠ όπου και τις κατήργησαν. (Εκτός από το Ελλαδιστάν, βεβαίως, βεβαίως.)
Από το Μεταξά κι έπειτα έχει πολύ λανθασμένα συνδεθεί μια γελοιότητα (ναι, είναι γελοίο να βλέπεις παιδάκια να προσπαθούν να πιάσουν βήμα στρατιωτικό ή βαριεστημένους έφηβους που θα είχαν χίλια δυο πολύ πιο χρήσιμα πράγματα να κάνουν) με την τιμή και το καμάρι, την εθνική συνείδχαχαχα, τη συλλογική μνήμχαχαχαχα
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑ.
Άντε και του χρόνου.
Κανένα παιδί δε γνωρίζει γιατί γίνεται αυτό το πράγμα που λέγεται παρέλαση. Κανένα παιδί δεν μπορεί να κατανοήσει την όποια σημασία της μνήμης και της τιμής των πεσόντων και της ελευθερίας. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πολύ απλά, κανένα παιδί δε γνωρίζει Ιστορία. Γιατί πολύ απλά, όσο το εκπαιδευτικό σύστημα παραμένει το ίδιο, κανένα παιδί δεν πρόκειται ποτέ του να μάθει Ιστορία, εκτός και αν μεγαλώνοντας (πολύ) αρχίσει μόνο του να αναρωτιέται με την ωριμότητα ενός ενήλικα και ψάξει να μορφωθεί. (Αντί να σπαταλάτε σάλιο και σφυρίχτρες κι ένα σωρό ώρες φέρνοντας γύρω-γύρω το προαύλιο, διδάξτε τα παιδιά Ιστορία.)
Οι μαθητικές παρελάσεις ικανοποιούν μόνο το φτιαχτό και πολύ φτωχά κι επιφανειακά κι εντελώς λάθος καλλιεργημένο πατριωτισμό σε ένα οπισθοδρομικό κοινωνικό πλαίσιο των γονιών, που θέλουν σώνει και καλά μια αναμνηστική φωτογραφία του παιδιού τους να στολίζει τον τοίχο, και τι μας νοιάζει αν το παιδί εκείνη την ώρα δεν έχει ιδέα τι του γίνεται, ή, ακόμα χειρότερα: ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ (βλέπε Κατερίνη)
Το ίδιο λανθασμένη ιδέα έχουν και όλοι αυτοί που ζητούν κούρεμα με την ψιλή και περιφορά στις πλατείες με ταμπέλα είμαι τέντιγκερλ ή ομαδικό βιασμό ή ομαδικό ψόφο για τις Silly Walkers.
Ξέρετε τι; Αν είχαμε μια στάλα μυαλό στα χρόνια μας, θα ήμασταν όλοι Silly Walkers. Μα δεν ξέραμε τους Monty Python, τους μάθαμε πολύ αργότερα, όταν είχαμε κι εμείς αφομοιωθεί από το σύστημα και ξεχάσει.
Η ομοιόμορφη εμφάνιση, ο ρυθμικός βηματισμός, η ιεραρχία στη δομή των μαθητικών παρελάσεων, το όλο μιλιταριστικό πνεύμα και η πειθαρχία, πέρα από το ότι δεν έχουν απολύτως καμία παιδαγωγική αξία, αποτελούν και βασικά συστατικά στη συνταγή του φασισμού. Τι διάολο θέλετε να δημιουργείτε εδώ πέρα;
Αφήστε τα παιδιά ήσυχα πια. Στρατιωτική παρέλαση έχουμε σα χώρα. Μέχρι εκεί.
Δε σας ενοχλούν τα πιτσιρίκια ντυμένα με τις στολές του Ολυμπιακού; Δεν είναι αυτό γελοίο; Προσβάλλουν οι Silly Walkers τους ήρωες, αλλά όχι οι στολές του Ολυμπιακού; Γιατί ψάχνω απαντήσεις; Γιατί δεν καταλαβαίνει κανείς ότι δε θα ‘πρεπε να γίνονται τέτοιες ερωτήσεις;
Οι μαθητικές παρελάσεις δε θα ΄πρεπε να γίνονται γιατί υπάρχουν μαθητές που φωνάζουν συνθήματα για έναν παρανοϊκό που άρπαξε ένα όπλο και τον υμνούν ως ήρωα. Γιατί πάνω από το 50% των μαθητών βγαίνουν από το ελληνικότατο εκπαιδευτικό σύστημα κοινωνικά αναλφάβητοι. Γιατί ακόμα στιγματίζονται όσοι χλευάζουν τις παρελάσεις. Γιατί αν υπήρχε το παραμικρό νόημα, τα παιδιά θα χαιρετούσαν τα μνημεία των πεσόντων ή όσους ζωντανούς στέκονται όρθιοι ακόμα, όχι τους δημάρχους και τους παπάδες. Γιατί οι ίδιοι γονείς που βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες διώχνουν τα προσφυγόπουλα. Γιατί η αστυνομία διώχνει γονείς Ρομά. Γιατί βιάστηκε ακόμα ένα παιδί από μαύρο ρασοφόρο μίασμα.
Τα παιδιά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΤΑΡΟΙ. Κατάργηση των παρελάσεων των μαθητών, του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και της υποχρεωτικής προσευχής, τώρα, χθες.
& Εκείνος
Από παιδί στο δημοτικό τράβαγα πολύ ζόρι με τις παρελάσεις. Ήταν ότι αντί να με αφήσουν ήσυχο με τραβάγανε δυο Κυριακές πριν από την ημέρα της παρέλασης να κάνω …δοκιμές, ήταν το γκρίζο παντελόνι που δεν χώνευα γιατί το είχα συνδέσει με επισκέψεις στις θείες, το άσπρο πουκάμισο που λερωνόταν στα δέκα λεπτά και το μπλε πουλόβερ με το βε λαιμό που ακόμα και τώρα τα αντιπαθώ. Ήταν που ο ρουφιάνος της τάξης, ο μαμάκιας, ο απουσιολόγος και σημαιοφόρος ήταν ο γιος του διευθυντή. Την «αριστεία» πριν από πενήντα σχεδόν χρόνια την καταλάβαιναν όπως ακριβώς την καταλαβαίνουν και σήμερα.
Ήταν αυτά αλλά και πολλά ακόμα. Πάνω από όλα αυτό που με πείραζε ήταν ότι έμπαινα σε μια μάζα περπατητών …καλλιστείων για να φωτογραφίσουν γονείς τα παιδιά τους σε στρατιωτική παράταξη και τίποτα περισσότερο, γιατί στις ομιλίες μάσαγα τσίχλα και έσπρωχνα τον διπλανό μου ή έκανα μορφασμούς στον …σημαιοφόρο που με απειλούσε δείχνοντάς μου με το κοντάρι της σημαίας τον διευθυντή …μπαμπά του.
Στο γυμνάσιο δεν παρέλασα ποτέ, δικαιολογημένα απών σωματικά και πνευματικά. Παρέλασα στο στρατό αλλά αυτό είναι άλλη πικρή ιστορία για άλλη ώρα. Μετά από πολλά χρόνια βρέθηκα σε παρέλαση να θαυμάζω το …βαφτιστήρι μου κι ήταν το βλέμμα απόγνωσης που μου έριξε όταν περνούσε από μπροστά μας που μου θύμισε τον ….σημαιοφόρο, τον γιο του διευθυντή. Ο δεκάχρονος τότε βαφτισιμιός μου σιχαινόταν την ώρα και τη στιγμή που τον είχαν κουβαλήσει να κάνει βηματισμό για – όπως μου εξήγησε αργότερα – να …φανεί ο σημαιοφόρος, ο γιος του …διευθυντή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με αριστείες κι όλα τα σχετικά. Καμία σχέση με πατριωτισμό, με πατριωτικό πνεύμα, με ιστορία, με προγόνους, απογόνους κλπ. Για πολλούς μάλιστα είναι και … «ζημιά» γιατί μπορεί να τους χαλάσει και προγραμματισμένη εκδρομή.
Υπάρχει όμως και κάτι θετικό που το έχω ζήσει πολλές φορές και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς αναπολείτε με νοσταλγία, αυτό ακριβώς που λέει και η Κατερίνα, τα τσίπουρα μετά την παρέλαση. Η ουσία της παρέλασης είναι στο …μετά, είναι στην μετά την παρέλαση κοινωνικοποίηση και παρεΐστικη τσιπουροποσία. Για τους μεγάλους. Κι αυτό το τελευταίο επίσης τονισμένο.
Για τις στρατιωτικές παρελάσεις τι να πω; Αν υπάρχει κανένας που πιστεύει ότι οι Τούρκοι θα τρομάξουν με τον τέλειο βηματισμό και τα Μ1 αμερικανικά στρατιωτικά απορρίμματα από τον δεύτερο παγκόσμιο και το Βιετνάμ τότε μας βλέπω με …χανουμάκια αντί τις καρυάτιδες στην Ακρόπολη.
Περιμένετε, για κάποιους οι παρελάσεις έχουν τη σημασία τους, τονίζουν ή τέλος πάντων ορίζουν την εθνική και ιστορική ταυτότητα τους. Εγώ θα προτιμούσα τα παιδιά να μάθαιναν την αλήθεια γι’ αυτές τις επετείους κι όχι μισές αλήθειες μπερδεμένες με μύθους, εμβατήρια και εθνοκεντρικές υστερίες. Επίσης θα πρότεινα να σταματήσουν οι «υποχρεωτικές» για τους μαθητές παρελάσεις κι όσοι θέλουν να παρελάσουν – για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω – ας το κάνουν με τους προσκόπους και τα απορριμματοφόρα των δήμων.
Όσο για τα κορίτσια από την Καρχηδόνα, δυο πράγματα: τις ζήλεψα. Τις ζήλεψα πολύ και σιχτιρίστικα γιατί δεν είχαμε σκεφτεί κάτι παρόμοιο στην εποχή μας. Όχι τίποτα άλλο αλλά ήταν και της …εποχής μας οι Moody Pythons.
Εδώ όμως αξίζει να σημειώσω κάτι: Όχι εμείς στην εποχή μας και πριν από 40 χρόνια ΔΕΝ κάναμε τον χαζοβηματισμό των Moody Pythons ΑΛΛΑ να θυμίσω στους Βυρωνιώτες της γενιάς μου το στεφάνι από το …νεκροταφείο με κρεμασμένα τα κουτάκια της κόκα-κόλας που είχαν παρελάσει σε κάποια επέτειο! Έτσι για να μην λέμε ποτέ …ποτέ!
Και δεύτερο, αυτά τα κορίτσια με γέμισαν ελπίδα ότι το αύριο της Ελλάδας δεν είναι στον καναπέ και στην οθόνη του τηλεφώνου! Και γι αυτό το μόνο που δικαιούνται είναι ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ!
ΥΓ. Την 7η Ιανουάριου κάθε έτους εορτάζεται η Διεθνής Ημέρα Χαζού Περπατήματος (Moody Pythons) και εορτάζεται ανάλογα σε πολλές πόλεις του κόσμου συμπεριλαμβανομένων του Λονδίνου, του Ρέικιαβικ (που έχει και ταμπέλες όπως αυτή της φωτογραφίας σε δρόμους που το χαζό περπάτημα είναι …εθελοντικά υποχρεωτικό), το Παρίσι κλπ.
