γράφει ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης.
Κυρία Υπουργέ,
Πρώτα να σας ευχηθούμε υγεία και δύναμη να φέρετε εις πέρας το μεγάλο άθλο της αναμόρφωσης της Ελληνικής Παιδείας που αναλάβατε. Οι ευχές μας και οι προσευχές μας θα σας συνοδεύουν στο δύσκολο δρόμο που αρχίσατε.
Όπως διαβάζουμε, λόγω της υπερβολικής αύξησης των ενοικίων, οι φτωχοί φοιτητές που προέρχονται από την επαρχία, αντιμετωπίζουν θέμα στέγασης. Είναι άδικο οι φιλομαθείς αλλά φτωχοί φοιτητές της επαρχίας να αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα. Δεν πρέπει η ανώτερη Παιδεία να γίνει προνόμιο αυτών που μπορούν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα τροφής και στέγης. Και όπως φαίνεται δεν υπάρχει ίδρυμα ούτε σχέδιο να βρεθεί τρόπος να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα.
Επίσης, ξέρουμε ότι η χώρα μας και όλος ο κόσμος είναι γεμάτος από Έλληνες επιστήμονες που, μετά τις σπουδές τους, ανεξάρτητα αν έμειναν στη πατρίδα ή μετανάστευσαν στο εξωτερικό, διακρίθηκαν επαγγελματικά στο αντικείμενό τους με τις βασικές γνώσεις που απέκτησαν δωρεάν από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Δηλαδή, τα έξοδα των σπουδών τους πληρώθηκαν από κάποιον άλλον. Από τον Έλληνα φορολογούμενο.
Φυσικά, επειδή η Ανώτατη Παιδεία στη χώρα μας είναι «δικαίωμα», οι εν λόγω επιστήμονες, δεν χρωστάνε σε κανένα τίποτα. Σαν πολιτισμένοι άνθρωποι όμως, θα έπρεπε να είχαν πιο πολύ αναπτυγμένη την ευαισθησία τους και ως εκ τούτου να αναγνωρίζουν ότι έχουν κάποια υποχρέωση να εκπληρώσουν προς στη χώρα τους. Ειδικά οι απόδημοι, που, μη πληρώνοντας φόρους, δεν επιστρέφουν τίποτα στον Έλληνα φορολογούμενο. Επαναλαμβάνω, νομικά δεν χρωστάνε σε κανένα τίποτα, αλλά ηθικά δεν χρωστάνε κάτι σε αυτούς που πλήρωσαν να αποκτήσουν αυτοί τα εφόδια για να διαπρέψουν;
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις παραπάνω δύο αυτές αλήθειες, την ανάγκη στέγης των απόρων φοιτητών και τη προκοπή των δωρεάν σπουδασμένων Ελλήνων επιστημόνων, κυρία υπουργέ, θα θεωρούσα ευχής έργο αν μπορούσατε να βρείτε κάποιο τρόπο ώστε να παντρέψετε αυτές τις δύο αλήθειες. Οι ευεργετηθέντες να προσφέρουν ένα ελάχιστον από το περίσσευμά τους και έτσι να επιστρέψουν κάτι στους ευεργέτες τους ώστε να ευεργετηθούν αυτοί που έχουν ανάγκη. Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Εφόσον υπάρχει ανάγκη φτηνής στέγης, θα μπορούσατε να πάρετε τη πρωτοβουλία, ως υπουργός Παιδείας, να δημιουργηθεί ένα «Αποθεματικό Ταμείο» (Endowment Fund), το προϊόν του οποίου θα εξασφάλιζε θεσμικά τη χρηματοδότηση «Φοιτητικής Στέγης» για φοιτητές που, ειδικά σήμερα, όπως διαβάζουμε, τόσο επιτακτικά χρειάζεται ο άπορος φοιτητικός κόσμος της επαρχίας. Ό,τι μπορεί καθένας. Ένας μπορεί 100 το χρόνο, άλλος 500, άλλος 1.000, άλλος 10.000, ή περισσότερα ή και λιγότερα.
Παρ’ όλο που στην Αμερική το πτυχίο των ιδιωτικών πανεπιστημίων κοστίζει εκατοντάδες χιλιάδες δολλάρια, οι απόφοιτοι αισθάνονται υποχρεωμένοι να συνεισφέρουν κάτι στο αποθεματικό του πανεπιστημίου τους. Γιατί όχι και οι Έλληνες που πήραν δωρεάν παιδεία; Φυσικά δεν αναμένω να δημιουργηθεί Αποθεματικό Ταμείο του μεγέθους των ιδιωτικών Πανεπιστημίων, ειδικά της Αμερικής, (Χάρβαρντ 38.3 δισ., Τέξας 30.9, Γέιλ 29.4 κ.α.). Θα βοηθούσε όμως σημαντικά να αναδειχτεί το ηθικό χρέος των ανά το κόσμο Ελλήνων αποφοίτων και να δημιουργηθεί η κουλτούρα προσφοράς και ειδικά σε όλους αυτούς που σήμερα έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη ότι δεν έχουν καμία υποχρέωση να μοιραστούν τίποτα από αυτά που απέκτησαν με τη δωρεάν εκπαίδευση. Και να συνεισφέρουν. Στη ζωή δεν είναι τίποτα δωρεάν. Όταν κάποιος παίρνει χωρίς να δίνει, τότε κάποιος αδικείται.
Είμαι σίγουρος πως το κύκλο σας υπάρχουν εκλεκτοί άνθρωποι του πνεύματος, των επιχειρήσεων, της πολιτικής, ή και υπαλλήλων του Υπουργείου σας, που θα μπορούσαν, υπό την αιγίδα σας, να αναλάβουν την ευθύνη να συστήσουν αυτόν τον φορέα που θα έδινε κάποια λύση στο πρόβλημα της στέγης των απόρων φοιτητών της επαρχίας. Όπως επίσης υπάρχουν πολλοί συνταξιούχοι που διαθέτουν αρκετό χρόνο και θα μπορούσαν να τον χρησιμοποιήσουν συμβάλλοντες σ’ αυτό το ωραίο έργο. Οι ευπορούντες Έλληνες απόφοιτοι πρέπει να δουν ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι σε κατάσταση που και αυτοί πιθανόν να βρέθηκαν στα φοιτητικά τους χρόνια. Αν μπορούμε, δεν αξίζει το κόπο να βοηθήσουμε; Η προσφορά κάνει και δείχνει τον «άνθρωπο». Με τη προσφορά δαμάζουμε το ζώο μέσα μας, βρίσκουμε τον εαυτό μας και γινόμαστε «άνθρωποι».
Είμαι βέβαιος επίσης ότι ο Υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό κ. Αντώνης Διαματάρης, ο ίδιος Απόδημος, αν του ζητηθεί, θα συμβάλει, με το δικό του τρόπο αποτελεσματικά στο θέμα της επικοινωνίας με τους Έλληνες αποφοίτους επιστήμονες του εξωτερικού.
Κυρία Υπουργέ,
Βοηθήστε να αναδείξουμε το «καλό» που υπάρχει μέσα μας και ας μη το αφήσουμε θαμμένο κάτω από την αδιαφορία και τον εγωϊσμό μας. Εκτός από δικαιώματα έχουμε και ανάλογες υποχρεώσεις και σε μια ευνομούμενη κοινωνία ο πολίτης υποχρεούται να υπακούει, όχι μόνο στο γραφτό αλλά και στον άγραφο νόμο του ήθους.
